Άδοξο τέλος
Ο κόσμος της ΑΕΚ έχει κάνει τρομερή υπομονή. Είναι αρκετά χρόνια (κάποια από αυτά όπως και πέρσι άδικα) χωρίς τίτλο και έχει φάει αρκετές σφαλιάρες. Αγοράζει διαρκείας, στηρίζει την ομάδα υλικά και ηθικά. Παρά την τραγική συγκομιδή πόντων και το σοκ του 3-3 με τον Θρασύβουλο, κάποιοι οπαδοί πήγαν και σήμερα στο γήπεδο. Δεν πήγαν για να γιουχάρουν. Πήγαν για να δουν την ανάκαμψη. Περίμεναν υπομονετικά να τη δουν και δεν την είδαν. Από ένα σημείο και μετά, ανοργάνωτα αλλά και συνειδητοποιημένα άρχισαν να αποδοκιμάζουν την ομάδα. Όχι για σήμερα, αλλά για όλη τη φετινή της εικόνα, από τους αγώνες με την Ομόνοια μέχρι και σήμερα. Οι αποδοκιμασίες μετά από τα γκολ δεν ήταν δείγμα ότι δεν ήθελαν τη νίκη. Ήταν η στάση που έλεγε ότι μια νίκη δεν βάζει όλα τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Ήταν η έκρηξη του κόσμου (της πλειοψηφίας όλου του κόσμου και όχι αυτών που είναι σε κόντρα με τη διοίκηση) προς όλες τις κατευθύνσεις.
Μια φυσιολογική αντίδραση που γίνεται σε πολλές χώρες του κόσμου και σε πολλά γήπεδα. Στα γήπεδα μιας από αυτές τις χώρες έπαιξε και ο Ντέμης, εκεί που κουνάνε τα μαντίλια. Σήμερα αποφάσισε να το κουνήσει αυτός, μάλλον για τους λάθους λόγους. Κάνοντας κριτική στον κόσμο που τον στήριξε και όχι αυτοκριτική για τα λάθη που έφεραν την ΑΕΚ σε αυτό το σημείο. Αν η νοοτροπία που ήθελε να περάσει στον κόσμο είναι αυτή της απάθειας τότε ευτυχώς που δεν άλλαξε η νοοτροπία…
