Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Ελλειψη επαγγελματισμού


Συνηθίσαμε τόσα χρόνια να πιστεύουμε πως το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι το μπάτζετ και η οργάνωση.
Και φυσικά δεν αμφισβητώ πως αυτοί οι δύο είναι πολύ σοβαροί παράγοντες που αν δεν σε διακρίνουν δύσκολα μπορείς να πετύχεις σε βάθος χρόνου, όμως οι όχι και τόσο σπάνιες επιτυχίες των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια δείχνουν ανάγλυφα και ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου: την έλλειψη επαγγελματισμού από την πλευρά των παικτών.
Ο Ολυμπιακός πέτυχε χθες βράδυ την μεγαλύτερη νίκη του γιά φέτος, παίζοντας εξαιρετικό ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός προχθές πρόσθεσε άλλη μιά χρυσή σελίδα στην πλούσια ευρωπαϊκή του ιστορία, η οποία ήρθε λίγες μέρες μετά από έναν ακόμα λαμπρό θρίαμβο στην Βρέμη.
Κι όμως. Ο Ολυμπιακός μετά βίας βάζει δύο γκολ στον Πανθρακικό στο Καραϊσκάκη και ο Παναθηναϊκός έχει πετάξει ήδη 7 βαθμούς στην έδρα του στο πρωτάθλημα εκ των οποίων οι 5 ήταν εκτός…προγράμματος.
Αλλά το κυριότερο: το θέαμα που προσφέρουν αυτές οι ομάδες στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι φτωχό, ενώ αποδεδειγμένα μπορούν να παίξουν πολύ καλύτερα.
Γιατί θα πρέπει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να έχει υψηλό κίνητρο γιά να κάνει καλά την δουλειά του;
Γιατί να σε εξιτάρει το όνομα της Ιντερ ή της Μπενφίκα και με τον Αστέρα Τρίπολης να…δένεις τα κορδόνια σου στην σέντρα;
Γιατί δεν σέβεσαι αυτόν που πληρώνει εισιτήριο γιά να σε δεί και φυσικά έχει την απαίτηση από σένα να του προσφέρεις κάτι καλό;
Αν δεν μπορούσες να το κάνεις, κανείς δεν θα έλεγε κουβέντα. Οταν όμως σε άλλα παιχνίδια – τα «κρίσιμα» – αποδεικνύεις πως μπορείς και καλύτερα, είναι σαν να τον κοροϊδεύεις.
Ο επαγγελματισμός και η σοβαρότητα είναι αυτή που κάνει έναν παίκτη και μιά ομάδα ξεχωριστή.
Θυμηθείτε τον Βαζέχα, τον Σαβέφσκι, δείτε τον Τζόρτζεβιτς και σκεφτείτε γιατί άραγε είχαν και έχουν την καθολική αποδοχή των φιλάθλων ανεξαρτήτως συλλογικής προτίμησης;
Οχι μόνο γιά την ποιότητά τους, αλλά και γιά την συνέπεια και την σοβαρότητα που τους διέκρινε και τους διακρίνει, γιά το γεγονός πως έκαναν και κάνουν πάντα καλά την δουλειά τους αδιαφορώντας αν απέναντί τους είναι ο Θρασύβουλος ή η Μίλαν.
Φανταστείτε να τα διέθεταν όλοι οι ποδοσφαιριστές της Super League αυτά τα στοιχεία.
Από μόνο του αυτό θα ανέβαζε τουλάχιστον μιά σκάλα το επίπεδο του πρωταθλήματός μας.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ελληνικό ποδόσφαιρο, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο λατρεμένος προπονητής του τοπικού πρωταθλήματος

Το τοπικό (ερασιτεχνικό) ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι κάτι το οποίο όσο και να προσπαθήσει κάποιος να αναλύσει και να το καταλάβει πλήρως δεν θα τα καταφέρει. Είναι εντελώς διαφορετικό άθλημα από το σύγχρονο ποδόσφαιρο που παίζεται στο εξωτερικό και φυσικά αλλάζει από περιοχή σε περιοχή. Άλλο ποδόσφαιρο θα συναντήσεις στην Αθήνα, άλλο στη Θεσσαλονίκη και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Δεμένος πάνω στο άλογο

Δεν ξέρω πώς λειτουργεί ο κάθε οπαδός στη σχέση του με έναν ποδοσφαιριστή. Αν σταδιακά αναπτύσσει μια σχέση αγάπης (ή κι απέχθειας) ή πάντα υπάρχει η στιγμή, το γεγονός που γέρνει την πλάστιγγα και καθορίζει μια παντοτινή συναισθηματική σχέση (η οποία βέβαια συνήθως είναι μονομερής). Νομίζω στη δική μου περίπτωση είναι συνδυασμός. Μια σχέση που […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *