Θεοί και δαίμονες
Το να γράψεις δύο καλές κουβέντες ή και πολύ περισσότερες γιά τον χθεσινό καταπληκτικό Παναθηναϊκό είναι το μόνο εύκολο.
Στις νίκες όλοι ξέρουν να γράφουν ύμνους, όπως και στις ήττες όλοι ξέρουν να γράφουν αναθέματα.
Αυτό είναι μέσα στην ζωή και το ποδόσφαιρο.
Ομως στην ελληνική πραγματικότητα υπάρχουν κάποια στοιχεία που διαφοροποιούν το σύστημα απ ό,τι συμβαίνει στον προηγμένο ποδοσφαιρικά κόσμο και κατά την γνώμη μου είναι ένας καλός λόγος που κρατάει το ποδόσφαιρό μας στην υπανάπτυξη και την ανυποληψία.
Τα μόνιμα συμπεράσματα από ένα ή λίγα παιχνίδια.
Χάνει ο Παναθηναϊκός απ τον Εργοτέλη;
Οι παίκτες είναι άχρηστοι και αδιάφοροι και ο Τεν Κάτε άσχετος που πρέπει να φύγει.
Κερδίζει ο Παναθηναϊκός στην Βρέμη;
Οι παίκτες έδωσαν απαντήσεις και ο Τεν Κάτε είναι μαέστρος και τους ανάγκασε όλους να καταπιούν την γλώσσα τους.
Θα κάνω δύο απλοϊκές ερώτησεις πριν συνεχίσω, γιά να καταλάβουμε πλήρως το μέγεθος της παράνοιας.
Η χθεσινή νίκη του Παναθηναϊκού με την Βέρντερ δικαιώνει τις βλακώδεις αλλαγές του Τεν Κάτε με τον Εργοτέλη;
Οι βλακώδεις αλλαγές Του τεν Κάτε με τον Εργοτέλη μηδενίζουν την αξία της νίκης του Παναθηναϊκού στο Χαριλάου ή την επιτυχία της εισόδου του στους ομίλους του Champions League;
Προφανής η απάντηση στα δύο ερωτήματα.
Τα λάθη δεν μηδενίζουν τις επιτυχίες, οι επιτυχίες δεν σβήνουν προγενέστερα λάθη και κανείς δεν είναι Θεός ή δαίμονας μέσα σε δύο μήνες.
Ολα θέλουν τον χρόνο τους γιά να κριθούν συνολικά και όχι αποσπασματικά.
Εχω γράψει περίπου 15 κομμάτια σ αυτό το blog γιά τον Παναθηναϊκό.
Σε κανένα δεν επιβράβευσα τον Τεν Κάτε, όχι γιατί τον θεωρώ άχρηστο αλλά γιατί μ αρέσει πιό πολύ να μιλάω στα δύσκολα παρά στα εύκολα.
Σε κανένα επίσης δεν είπα πως πρέπει να φύγει, ακόμα και όταν σχεδόν ο ίδιος το ζήτησε μετά το τραγικό παιχνίδι με τον Εργοτέλη.
Σήμερα, γιά μιά ακόμα φορά δεν θα του πω μπράβο.
θα πω απλώς πως η ομάδα που χτίζει “ταιριάζει” σε ορισμένους αντιπάλους και σε άλλους δεν “ταιριάζει”
Με αυτό το 4-2-3-1 ή 4-3-2-1 μπορεί να συντρίβεις την Βέρντερ στην Γερμανία, αλλά μάλλον δεν φοβίζεις τον Εργοτέλη και τον Ηρακλή στην έδρα σου, τουλάχιστον προς το παρόν.
Πιθανόν στο μέλλον, όταν η ομάδα δέσει ακόμα περισσότερο, όταν και ο Τεν Κάτε καταλήξει σε κάποια πράγματα που ακόμα πειραματίζεται, αυτό το σύστημα να αποδειχθεί…παντός καιρού, ακόμα και χωρίς μεταγραφικές προσθήκες τον Γενάρη.
Αλλά γιά τώρα, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι μεγάλη ομάδα, ούτε καν καλή ομάδα, είναι μιά ομάδα που σου αφήνει απλώς πολλά περιθώρια γιά να αισιοδοξείς και τίποτε παραπάνω.
Ερχόμενος σε μιά ομάδα που έπαιζε στην επίθεση το πιό άθλιο και αντιτουριστικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, ο Τεν Κάτε ήταν υποχρεωμένος να δουλέψει πολύ επάνω στο επιθετικό κομμάτι.
Ηταν επιβεβλημένο να γίνει αυτό κάποια στιγμή στον Παναθηναϊκό έστω και με κόστος πολλά αμυντικά προβλήματα.
Σχεδόν με την ίδια άμυνα, πέρυσι, ο Παναθηναϊκός είχε πολύ καλύτερη ανανσταλτική λειτουργία και αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο απ το γεγονός πως άλλαξε ο τρόπος που επιτίθεται.
Ολα μαζί δεν δουλεύονται, απλά…τσαπατσουλεύονται.
Ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει επιτέλους έναν τρόπο ανάπτυξης και τώρα πρέπει να δουλέψει με μεγαλύτερη προσοχή το αμυντικό του κομμάτι.
Χθες γιά παράδειγμα, χρησιμοποίησε 3 αμυντικά χαφ που (πράγμα σπάνιο) είχαν και τα 3 εξαιρετική απόδοση και δεν συνέβαλαν μόνο αμυντικά αλλά και επιθετικά.
Ή κατοχή μπάλας ήταν 45-55 γιά την Βέρντερ πράγμα πρωτοφανές γιά τον γνωστό Ευρωπαίο Παναθηναϊκό της σφιχτής άμυνας και των αντεπιθέσεων.
Οταν έχεις τέτοιες προϋποθέσεις, μπορείς με άνεση να κρύβεις και τα όποια προβλήματα υπάρχουν στο κέντρο της άμυνάς σουαπέναντι σε μιά ομάδα πιό επιθετική απ την δικιά σου.
Το θέμα είναι να σταθεροποιηθεί αυτή η κατάσταση και αυτό επίσης θέλει χρόνο.
Πιό πιθανό είναι να ξαναδούμε τον Τζιώλη να επιστρέφει στις μέτριες εμφανίσεις που τον έχουμε συνηθίσει παρά να επαναλαμβάνει συνεχώς το χθεσινό “παιχνίδι της ζωής του”.
Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα απ όλα τα παραπάνω είναι πως δεν υπάρχουν ούτε Θεοί, ούτε δαίμονες στους 3 μήνες μιάς σεζόν.
Ολα κρίνονται στο τέλος με βάση τους στόχους που χαράζει μιά ομάδα.
Τους βραχυπρόθεσμους και τους μακροπρόθεσμους.
Και σε ότι με αφορά θα πω πως τους βραχυπρόθεσμους στόχους (φετινό πρωτάθλημα) ο Τεν Κάτε μάλλον δεν θα τους πετύχει.
Μακροπρόθεσμα όμως θα μάθει,γιατί μπορεί, αυτή την ομάδα να παίζει επιτέλους ποδόσφαιρο που δεν θα σε κάνει να χασμουριέσαι απ το πρώτο τέταρτο.
Κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος γιά μιά ομάδα που έχει να παίξει μπάλα απ την εποχή του Ζάετς, του Ρότσα, του Σαραβάκου και του Βαζέχα.
Δυστυχώς όμως, επειδή στην Ελλάδα είμαστε αυτοί που προανέφερα, πολύ φοβάμαι πως οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι θα φάνε τους μακροπρόθεσμους κι έτσι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε αν μαζί με τους τίτλους (που είναι αμφίβολο κάθε φορά αν θα έρθουν) θα δικαιούμαστε κι εμείς οι Παναθηναϊκοί να βλέπουμε στο μέλλον και λίγη μπάλα.
