Η ανάγκη ύπαρξης ενός στόχου

Εχθές το βράδυ, στο ΟΑΚΑ βρέθηκαν περισσότεροι από 60.000 φίλαθλοι. Άνθρωποι οι οποίοι αψήφισαν το κατεστραμμένο κέντρο της Αθήνας, καμένους κάδους και αμάξια, κουκουλοφόρους, τύπους που κλέβαν βιάγκρα από ανοιγμένα φαρμακεία (!), επαναστάτες, μαθητές, μπάτσους με κουκούλες, αριστερούς, αναρχικούς, ΜΑΤ, αντιεξουσιαστές, μετανάστες που κάναν πλιάτσικο, καλοντυμένους τύπους που κλέβαν ..Κούντερα από λεηλατημένα βιβλιοπωλεία και γενικά το κλίμα ‘πολέμου’ που υπήρχε στην ατμόσφαιρα, για να πάνε στο γήπεδο να παρακολουθήσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Την ίδια ακριβώς ώρα, στο Καμπ Νου, παρευρέθηκαν μετά βίας, 20.000 άτομα. Άνθρωποι οι οποίοι δεν είχα καμία αντικειμενική δυσκολία στο να προσεγγίσουν το γήπεδο (πέρα απ’την οικονομική κρίση, που πράγματι πλήττει σε μεγάλο βαθμό την Ισπανία), στο οποίο θα γινόταν ένα παιχνίδι για την κορυφαία συλλογική διοργάνωση της ηπείρου και στο οποίο θα συμμετείχε η ομάδα τους, έστω και με αλλαγές, η οποία διανύει μια εντυπωσιακή περίοδο, σκοράροντας περισσότερες από 3 φορές ανά παιχνίδι!

Η βασική διαφορά των δυο περιπτώσεων; Το κίνητρο του αγώνα! Στο ΟΑΚΑ κρινόταν η πρόκριση στην επόμενη φάση, ενώ στο Καμπ Νου δεν κρινόταν τίποτα. Όσο ρομαντικά και να προσπαθήσει να προσεγγίσει κάποιος το θέμα μιλώντας για την αξία του κάθε παιχνιδιού σαν παιχνίδι και σαν ‘επιτόπια διασκέδαση’, το carpe diem, την χαρά του να βλέπεις την ομάδα σου ανεξαρτήτως του λόγου για τον οποίο αγωνίζεται, η εικόνα των δυο γηπέδων σμπαραλιάζει κάθε θεωρητικό ρομαντισμό και σε προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα.