Τρες α ζέρο ες λα ρεζουλτάδο. Κλάρο;;;

Την ευτυχία του να βρίσκεσαι στις εξέδρες σε ένα clasico Μπάρσα-Μαδρίτη φαντάζομαι να την καταλαβαίνετε.
Οσο κι αν φαινομενικά το να τρώς γιά δύο ώρες τόνους νερού πάνω στο απροετοίμαστο κορμί σου δεν είναι ό,τι καλύτερο, όσο κι αν το κρύο και η υγρασία προσπαθούσε να σου αποσπάσει την προσοχή απ το εξαιρετικό έργο που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια σου, η ουσία δεν αλλάζει.
Αυτές οι στιγμές δεν ανταλλάσονται εύκολα με χιλιάδες ώρες παρακολούθησης ποδοσφαίρου από την ζεστασιά του καναπέ του σπιτιού σου.
Γιατί μ αυτό τον τρόπο θα έχανες το σχόλιο του τρελλαμένου διπλανού σου, όταν εκεί κατά το 80’ που ο Ετό έχασε το πέναλτυ, παρ ότι γνώριζε πως δεν μιλάω ούτε καστιγιάνικα ούτε καταλανικά με έπιασε απ το μπράτσο και με γουρλωμένα μάτια και φωνή βραχνή μου φώναξε μέσα στο αυτί: «Τρες α ζέρο ες λα ρεζουλτάδο. Κλάρο;;;»
3-0 είναι το αποτέλεσμα. Είναι ξεκάθαρο;;;
Δέκα περίπου λεπτά αργότερα, τα μεγάφωνα παίζουν τον ύμνο της ομάδας, 96000 άνθρωποι όρθιοι τραγουδούν κι εσύ, έξω απ αυτούς, δίπλα τους, έχεις πετάξει τις δύο κουκούλες απ τα δύο απανωτά μπουφάν που φόρεσες νομίζοντας πως θα την γλύτωνες και με υψωμένα ακίνητα χέρια και σφιγμένες γροθιές, κοιτάς ψηλά, προσπαθώντας να δεις πάνω απ την βροχή, εκεί κάπου στην άκρη του σύμπαντος, ευχαριστώντας αυτόν που απένειμε μιά τόσο λυτρωτική δικαιοσύνη στα 90 πιό έντονα λεπτά της ζωής σου.
Ηταν το clasico.
Ηταν όλα όσα έγραψα και όλα όσα θα γράψω.