Ωδή στον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε

Ο συμπαίκτης του στρώνει την μπάλα λίγο έξω από τη μικρή περιοχή. Ο τερματοφύλακας επιχειρεί έξοδο. Ο Ρικέλμε έχει το πλεονέκτημα της απόστασης, αφού είναι μόλις δυο βήματα από τη μπάλα. Το γήπεδο σηκώνεται στο πόδι. Άλλωστε είναι το τελευταίο ματς του πρωταθλήματος και η Μπόκα θέλει απεγνωσμένα την νίκη είτε για να στεφθεί άμεσα πρωταθλήτρια, είτε για να πάει στα μπαράζ του τίτλου. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές θα επιχειρούσαν γρήγορη και απεγνωσμένη προβολή με όλη τους την δύναμη, με την εικόνα των σκισμένων διχτυών να κυριαρχεί στη στιγμαία σκέψη τους. Η ομοιότητα όμως του Χουάν Ρομάν Ρικέλμε με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές τελειώνει στην ίδια την λέξη. Όπως είχε πει κάποτε και ο Πέκερμαν, παλιός προπονητής της Αργεντινής, “ο Ρικέλμε είναι δείγμα ποδοσφαιριστή που είναι χαμένος στον χρόνο”. Με το γνωστό άνετο, αδιάφορο και απαθές στυλάκι του και την μόνιμα εγκατεστημένη γκριμάτσα του “πόσο βαρετή είναι η ζωή” στην φάτσα του, ο Ρικέλμε φτάνει αταλαιπώρητα στην μπάλα, τη χαϊδεύει από χαμηλά, σκάβοντας τη με ελάχιστη δύναμη πάνω από τον τερματοφύλακα, και τη στέλνει χωρίς ιδιαίτερη ταχύτητα αλλά με χωρομετρική ακρίβεια στη δεξιά του, ανυπεράσπιστη πλέον, γωνία. Κι όλα αυτά προσαρμοσμένα στον δικό του ποδοσφαιρικό, ατάραχο ρυθμό. Είναι σχεδόν σίγουρο πως ακόμα και στο Playstation όταν χειρίζεται τον εαυτό του δεν πατάει ποτέ το κουμπί της επιτάχυνσης. Δεν υπάρχει λόγος.

Το Μπομπονέρα σείεται, το σκορ γίνεται 2-0, η Μπόκα είναι αγκαλιά με την πρώτη θέση. Πριν προλάβει καν να αγγίξει η μπάλα τα δίχτυα στο βάθος της εστίας, ο Ρικέλμε έχει ήδη βάλει το δεξί του χέρι στο δεξί του αυτί. Είναι η στιγμή του. Κάποιοι ποδοσφαιριστές ζούνε για τη στιγμή που θα σηκώσουν μια μεγάλη κούπα. Άλλοι για τη στιγμή που θα υπογράψουν το πρώτο εξαψήφιο συμβόλαιο τους. Άλλοι για τη στιγμή που θα εξαργυρώσουν τον ακαταμάχητο συνδυασμό χρήμα και δόξα, ρίχνοντας την πιο όμορφη γκόμενα σε ένα πάρτι. Ο Ρικέλμε ζει για την στιγμή εκείνη μετά από ένα γκολ του που θα βάλει προκλητικά τα χέρια του στα αυτιά και θα απολαύσει τις τσιρίδες ποδοσφαιρικού οργασμού της κερκίδας και ειδικά αυτών που μια ζωή τον επικρίνουν για το στυλ του. Μια γρήγορη αναζήτηση στο ίντερνετ μπορεί να πείσει οποιονδήποτε.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, και αφού έχει προηγουμένως ζήσει τη ‘στιγμή’ του, θα γίνει ένα κουβάρι με τους συμπαίκτες του. Αλλά όχι για πολύ. Μια αγκαλιά αρκεί. Με τους περισσότερους άλλωστε δεν έχει καλές σχέσεις. Για την ακρίβεια, με ελάχιστα πράγματα στην ζωή έχει καλές σχέσεις. Έχει μαλώσει με τον Πελεγκρίνι στη Βιγιαρεάλ, με την διοίκηση της Μπόκα, με τον Φαν Χααλ στη Μπαρσελόνα, με τον τερματοφύλακα-πρώην συμπαίκτη του Μιλιόρε, μ’ έναν 21χρονο πιτσιρικά οπαδό, με τη γυμναστική και τους κοιλιακούς, με τον Τύπο, με αρκετούς οπαδούς-επικριτές του και γενικά με οτιδήποτε κυκλοφορεί σε ακτίνα μιας χώρας από το πέρασμα του. Αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Βρέθηκε σ’ αυτόν τον πλανήτη για να παίξει μπάλα, όχι για να κάνει φίλους. Ο πανηγυρισμός θα ολοκληρωθεί μοναχικά, κάπου μακρυά απ’τους υπόλοιπους παίκτες, ώστε να αδράξει κάθε δευτερόλεπτο της αποθέωσης. Οι επικρίσεις μπορούν να περιμένουν το τέλος του αγώνα για να επανέλθουν. Εκείνα τα λεπτά ο Ρικέλμε είναι και πάλι ο μικρός Θεός στον οποίο κάποτε μια ολόκληρη χώρα στήριζε τα όνειρα της πιστεύοντας ότι βρήκε τον νέο Μαραντόνα.