Το λέϊζερ της πόλης

Κάθησα κι εγώ χθες το βράδυ να παρακολουθήσω το ντέρμπυ της Θεσσαλονίκης και να διαπιστώσω ποιός τελικά εκ των δύο είναι το αφεντικό της πόλης, αλλά άκρη δεν έβγαλα
Βλέπετε, εδώ και καιρό φίλοι μου και των δύο ομάδων προσπαθούν να με πείσουν πως αυτοί είναι τα αφεντικά της πόλης, πως οι άλλοι δεν υπάρχουν, πως θα τους κάνουν, θα τους μπίξουν, θα τους δείξουν.
Είδα διάφορες φάτσες κι από τις δύο ομάδες που θα μπορούσαν άνετα να πάρουν αυτό τον τίτλο χθες βράδυ.
Κατ αρχήν ο μόνος που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο, αυτός ο Νέτο του Αρεως, που ατυχώς δεν τον είχαν ενημερώσει οι υπόλοιποι πως χθες έπαιζαν αμερικάνικο…water football.
Μετά ο Ρεγκέϊρο, πάλι του Αρεως, που έριξε στους αντιπάλους του τις περισσότερες κλωτσιές που έχω δει να ρίχνει επιθετικός σε αμυντικούς. Και μετά χαμογελούσε ειρωνικά, θέλοντας να μας πει πως δεν έκανε τίποτα αφήνοντάς μας με την απορία πώς θα ήταν αν έκανε κιόλας.
Μετά ήταν αυτός ο Κονσεϊσάο του ΠΑΟΚ που έχει βρει τον τρόπο να πέφτει κάτω ακόμα κι όταν τον πλησιάζει η σκιά του σε απόσταση 5 μέτρων.
Ακολούθως ο Κόκε του Αρεως που προσπάθησε ανεπιτυχώς να βρει την μπάλα καμιά τριανταριά φορές, συνοδευόμενος από ένα άλλο μεγάλο αφεντικό, τον Μάρκος Αντόνιο που παραγνωρίζοντας το ως άνω γεγονός τον έπιανε συνεχώς απ τα…χερούλια μην πέσει κάτω και χτυπήσει.
Μετά ήταν αυτός ο Λεμπό του Αρεως που πρέπει να γεννήθηκε με ξυνισμένα μούτρα. Τέτοια ζοχάδα δεν έχω ματαδεί. Την ώρα του ζητάς να σου πει κι αυτός σε σιχτιρίζει.
Στην μάχη των Γκαρσία, ο Πάμπλο κέρδισε τον Νάτσο με 3 κλωτσιές περισσότερες στο ψαχνό και έγινε το αφεντικό της Ανω Τούμπας.
Ανάμεσα στα αφεντικά, μπερδεύτηκε κι ένα σχολιαρόπαιδο. Αυτός ο Χαβίτο του Αρεως θύμιζε τον μικρό μαθητή που προσπαθεί να περάσει απέναντι την λεωφόρο που είναι μπροστά απ το σχολείο του χωρίς να τον φάνε τα αυτοκίνητα.
Ενα μεγάλο ποδοσφαιριστή, επίδοξο αφεντικό, αναγνώρισα στις εξέδρες. Τον Ιβιτς (τέως του Αρεως και νυν του ΠΑΟΚ). Καλά, δεν ήταν να παίξει αυτός χθες;
Μ αυτά και μ αυτά, ίσως έπρεπε να μπει νωρίτερα ο πλέον κατάλληλος παίκτης γι αυτό το παιχνίδι. Ο Σταύρος Λαμπριάκος χρειαζόταν σ αυτό τον αγώνα. Να μπει, να παίξει ξύλο γιά τον Αρη και να δείξει έμπρακτα ποιός είναι το αφεντικό της πόλης.
Κι έτσι, αφού ο τίτλος του αφεντικού δεν μπόρεσε να αποδωθεί εντός αγωνιστικού χώρου, το ενδιαφέρον μου μετατοπίζεται στις εξέδρες.
Εκεί ναι. Είδα κάποιον που αξίζει και με το παραπάνω μια τιμιτική διάκριση. Πρόκειται γιά τον κύριο, που κοντά στο 90 του εξαιρετικού αυτού αγώνα, βαρέθηκε να σημαδεύει με το λέϊζερ τα μούτρα του Σηφάκη και είπε να το ρίξει επάνω στην καλογυαλισμένη φάτσα του Τάσου του Κάκου.
Διότι, όπως και να το κάνετε αγαπητοί μου φίλοι, ένα τέτοιο πάρτυ δεν θα μπορούσε να μην έχει και φωτορυθμικά….