E-mail στον Κάρλος Ντούνγκα

Αγαπητέ Ντούνγκα,

Ως φίλαθλος της εθνικής Βραζιλίας και του ποδοσφαίρου της, σε εκτιμώ ιδιαίτερα για τον απλούστατο λόγο, ότι σαν αρχηγός, ήσουν αυτός που παρέλαβε την πρώτη Βραζιλιάνικη κούπα Μουντιάλ, που αξιώθηκα να παρακολουθήσω στην τηλεόραση. Αυτό το συγκυριακό γεγονός όμως, δεν αρκεί για να σου δώσει αιώνια άφεση αμαρτιών και αυτό θέλω να το προσέξεις καλά.

Η ‘σελεσάο’ των τελευταίων χρόνων είναι άρρωστη. Σαν έμπειρος και γνώστης των πραγμάτων, κλήθηκες να την βοηθήσεις, χωρίς όμως θεαματικά αποτελέσματα μετά από 2,5 χρόνια πλέον. (Και όχι, το κερδισμένο Κόπα Αμέρικα, απέναντι στους ‘πελάτες’ των τελευταίων χρόνων που χάνουν και μόνο στην ιδέα του αγώνα, δεν μπορεί να γίνει “ο μήνας που τρέφει τους έντεκα” για την πιο ποιοτική εθνική ομάδα του πλανήτη Γη.) Η ομάδα που έχεις δημιουργήσει, παρουσιάζει μεν μια σημαντική βελτίωση στην αμυντική λειτουργία, αλλά αυτό αποβαίνει σε βάρος της επιθετικής της φύσης. Εκεί στα δεξιά, άμα κοιτάξουμε με τα μάτια του Ζούλιο Σέζαρ, επιλέγεις τον Μαικόν. Πολύ καλό μπακ. Έμπειρος και σταθερός. Με εικόνες και βιώματα σε υψηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο. Όταν όμως στην ίδια θέση υπάρχει ένα ..αριστούργημα της φύσης, η μη επιλογή του αγγίζει τα όρια του ‘ποδοσφαιρικού εγκλήματος’!

Μπορεί να μην είναι όμορφος για να γράφει καλά στον φακό – μ’αυτήν την ..σκοτεινή μούρη και τους περίεργους μορφασμούς του, περισσότερο θυμίζει τον ‘Κατεργάρη των Χριστουγέννων’ -, μπορεί να ήρθε στην Ευρώπη σαν τελείως άγνωστος, με μόλις ένα εκατομμύριο ευρώ, μπορεί να μην τον βλέπεις συχνά σε διαφημίσεις ή κουτσομπολίστικες φωτογραφίες. Μπορεί τέλος, να μην είναι καν μέσα στα πρώτα ονόματα που ακούς, όταν αναφέρεται κάποιος στην φετινή εξωπραγματική Μπαρτσελόνα. Αλλά αυτό οφείλεται στην εκ φύσεως, αδυναμία των περισσότερων ποδοσφαιρόφιλων, να εστιάσουν και να εκθειάσουν έναν αμυντικό. Ο Ντάνι Άλβες είναι όμως, κάτι πολύ περισσότερο. Είναι, όπως χαρακτηριστικά τον έχουν ονομάσει, ένας “one man band”.

“Είναι τρεις παίκτες, σ’εναν. Ένας κεντρικός μέσος, με ψυχή ακραίου επιθετικού, που παίζει σαν δεξί μπακ” όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά η AS, πέρσι, όταν έπαιζε ακόμα στην Σεβίλη. Το εντυπωσιακό είναι, ότι από τότε, ο Άλβες έχει γίνει εντυπωσιακά καλύτερος, βοηθούμενος και από το γεγονός ότι μπροστά του έχει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή, αυτής της πλευράς του Γαλαξία μας. Η ύπαρξη του στο γήπεδο, σημαίνει αυτόματα πως η ομάδα του αμύνεται σταθερά με τέσσερις αμυντικούς αλλά δευτερόλεπτα μετά, επιτίθεται μ’έναν παίκτη επιπλέον, που συνήθως αδυνατούν να καλύψουν οι αντίπαλοι. Δέκα (10) ασίστ και δυο γκολ ενώ ήμαστε ακόμα στον Γενάρη, συνθέτουν τα κυριότερα νούμερα, του πιο παραγωγικού μπακ στον κόσμο, που τα δυο τελευταία χρόνια τελειώνει πάντα τις σεζόν με διψήφιο αριθμό ασίστ (πρώτος στην σχετική λίστα πέρσι!) και καπαρωμένη μια θέση στο Τοπ-20 του Ισπανικού πρωταθλήματος.

Ενός μπακ, που μαρκάρει καλύτερα από τον μέσο αμυντικό επιπέδου Champions League, ξεχύνεται στην αντεπίθεση, συνεργάζεται με συμπαίκτες και ντριπλάρει καλύτερα από τον μέσο κεντρικό ίδιου επιπέδου, σεντράρει καλύτερα από τον μέσο εξτρέμ (πολλές φορές μάλιστα με εξωτερικό φάλτσο και κοιτώντας επιδεικτικά προς την αντίθετη πλευρά!) και αντέχει περισσότερο από το 95% των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Και όλα αυτά, χωρίς να φοβηθεί στιγμή να ‘βάλει τα πόδια του στην φωτιά’, δεδομένο πάντως που έρχεται σε πλήρη λογική σύγκρουση με το αξιοσημείωτο γεγονός ότι στην αρχή της φετινής χρονιάς έχασε για πρώτη φορά παιχνίδι λόγω τραυματισμού, από τότε που πάτησε το πόδι του στην Ευρώπη, έξι ολόκληρα χρόνια πριν!

Αυτόν τον παίκτη, αγαπητέ Ντούνγκα, ειδικά όταν βρίσκεται σε περιόδους εντυπωσιακής φόρμας, όπως αυτή που βιώνει φέτος, ΔΕΝ τον αφήνεις στον πάγκο σε καμία περίπτωση. Compreender;