Κίτρινη ηλεκτρική καρέκλα

Καλοκαίρι του 2006, ο Άρης κάνει μεταστροφή στην αγωνιστική και μεταγραφική πολιτική του και φέρνει στην Ελλάδα τον άγνωστο Όγιος και μερικές ..καραβιές άγνωστων Λατίνων, που ήρθαν να κλέψουν τις δουλειές των ταλαντούχων γηγενών πιτσιρικάδων, για να εκδικηθούν για την παρείσδυση των Ελλήνων σε όλα τα μεγάλα κατορθώματα του ανθρώπινου πολιτισμού, επί γης. Η ομάδα κάνει περίεργη προετοιμασία, οι δημοσιογράφοι ειρωνεύονται τις αλλόκοτες τακτικές του, άπειρου προπονητικά, Αργεντίνου στις προπονήσεις και τα στοιχήματα για το αν θα βγάλει παρέλαση, δίνουν και παίρνουν. Το πρωτάθλημα αρχίζει, ο Άρης ξεχύνεται στις αντεπιθέσεις σε χρόνους Playstation και ο άπειρος μαλλιάς, γίνεται πρώτη μούρη στο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Χειμώνα της ίδιας χρονιάς, το γρήγορο ποδόσφαιρο και η Παναγία της Γουαδελούπης, δεν έχουν φέρει βαθμούς στην ομάδα, στις ..καφετέριες της πόλης κυκλοφορούν φήμες για ..Κολομβιανούς πιστολάδες, φίλους του Όγιος, που ψάχνουν να εξοφλήσουν κάποια γραμμάτια κι έτσι, ο επίσης άγνωστος, Κίκε αναλαμβάνει την ομάδα. Χωρίς πολλά-πολλά και με τεχνικό διευθυντή τον Μαζίνιο, ο Άρης κάνει πορεία πρωταθλητισμού και βγαίνει εύκολα στην Ευρώπη.

Χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, ο καλύτερος προπονητής στην σύγχρονη ιστορία της ομάδας – βάσει στατιστικών εκείνου του εξαμήνου – απομακρύνεται το καλοκαίρι, για να έρθει ο επίσης άγνωστος Ολίβα, που παραλείπει σε ολόκληρη καλοκαιρινή προετοιμασία, να δείξει στους παίκτες ένα, έστω, επιθετικό σύστημα! Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, ο Άρης υποδέχεται τον Πανιώνιο και το ματς λήγει 0-0, με την μπάλα – για πρώτη φορά στην ιστορία, από τότε που σχεδιάστηκαν οι γραμμές στα γήπεδα – να μην μπαίνει ούτε μια φορά στην μεγάλη περιοχή. Το γήπεδο κάνει ώρα να αδειάσει, αφού ο ένας κοιτάει τον άλλο προσπαθώντας να σιγουρευτεί ότι η στιγμή είναι πραγματική και ο Ολίβα απομακρύνεται άμεσα, για το καλό του ποδοσφαίρου.

Μετά από μια παρένθεση, κατά την οποία την ομάδα ανέλαβε και παράτησε για ..ηθικούς λόγους, ο γνωστός ηθικολόγος Ντούσαν, η διοίκηση καλεί πάλι, τον γνωστό πλέον, Κίκε για να κάνει μια ακόμα πορεία πρωταθλητισμού. Δυστυχώς, η σκέψη από την πράξη απέχουν συνήθως, αρκετά και στα περισσότερα παιχνίδια ο Άρης δεν βλέπεται. Για άγνωστους λόγους, που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, ο προπονητής παίρνει μεγαλύτερη πίστωση χρόνου και απ’αυτήν που θα έδινε ο ίδιος στον εαυτό του αν ήταν πρόεδρος και το ημερολόγιο φτάνει στον Γενάρη, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή βελτίωση. Η ομάδα πάνω απ’ολα χρειάζεται αλλαγή ψυχολογίας, εν όψει και της δύσκολης συνέχειας, στην ζυγαριά μπαίνουν οι επιλογές “να αλλάξουμε όλη την ομάδα, τον γυμναστή, τα αποδυτήρια, την κατεύθυνση του Χαριλάου και τον τεχνικό διευθυντή που έκανε λάθος επιλογές” και “να αλλάξει ο προπονητής” και μετά από πολύωρες συζητήσεις και ρίψη κέρματος, αποφασίζεται η διακοπή της συνεργασίας με τον Κίκε.

Λίγες ώρες μετα, η ΠΑΕ Άρης ανακοινώνει την πρόσληψη των εντελώς άπειρων από προπονητική αλλά πολύπειρων, στο ποδόσφαιρο γενικότερα, Μαζίνιο (τεχνικός διευθυντής του Κίκε, τρείς παραγράφους πριν!) και Ντονάτο, σαν νέο τεχνικό τιμ και την μετατόπιση του Κίκε σε ρόλο “τεχνικού συμβούλου της διοίκησης”! Ένα πείραμα, με απλά λόγια, του οποίου η επιτυχία θα κριθεί στο τέλος της χρονιάς. Μιας χρονιάς που μπορεί ακόμα να σωθεί με μερικές άμεσες, σωστές κινήσεις και μπόλικη δόση πειθαρχίας.

Εν κατακλείδι, στον Άρη δεν βαριόμαστε ποτέ..