Διάβασα την χθεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ γιά τον Ελαιώνα και έμεινα στην τελευταία πρόταση που γιά μένα έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: «Κανένα γήπεδο, καμία αθλητική εγκατάσταση δεν πρέπει να ανήκει σε επιχειρηματίες».
Εδώ και καιρό παρατηρούμε την αριστερά να προσπαθεί να αρθρώσει οικολογικό ή αντικαπιταλιστικό λόγο πάνω στο θέμα του γηπέδου του Παναθηναϊκού, αλλά τελικά την ουσία του προβλήματος κανείς δεν την θίγει.
Και η ουσία δεν είναι άλλη απ την ίδια την φύση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, απ το μοντέλο των ΠΑΕ, ένα μοντέλο που απέδειξε πόσο χρεοκοπημένο είναι εδώ και 30 χρόνια.
Οταν το 1979 πέρασε ο νόμος γιά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, η τότε κυβέρνηση προσδοκούσε πως παραδίδοντας το άθλημα στους επιχειρηματίες θα ανέβαζε την ποιότητά του. Ενας νόμος που ποτέ δεν συζητήθηκε με τα συνδικαλιστικά όργανα και ειδικά με τον ΠΣΑΠ που τότε είχε διαφορετική άποψη.
30 χρόνια μετά, το μοντέλο αυτό απέτυχε παταγωδώς φορτώνοντας με κρίση σχεδόν όλες τις ομάδες. Επιχειρηματίες – λαμόγια διαδέχθηκαν εκείνους που βαρέθηκαν, κουράστηκαν ή χρεοκόπησαν στην πορεία, ενώ παράλληλα το κράτος άρχισε να κάνει τα στραβά μάτια στις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις των ΠΑΕ όπως το ΙΚΑ και το ΦΠΑ.
Μεγάλες ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης, ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής πέρασαν και περνούν τεράστιες οικονομικές κρίσεις με το κράτος και πάλι να παρεμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων προσπαθώντας διά ρυθμίσεων ή «σωτήρων» να περιμαζέψει την κατάσταση.
Αλλες ιστορικές ομάδες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά το παρελθόν κυρίως στον τομέα της υποδομής του ελληνικού ποδοσφαίρου, σήμερα σχεδόν δεν υπάρχουν. Εθνικός, Απόλλωνας, Παναχαϊκή, Δόξα Δράμας, είναι μακρύς ο κατάλογος.
Οσο γιά την ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος, ας μην μιλάμε καλύτερα. Με πρωταθλήματα δύο, τριών, ή και παραπάνω ταχυτήτων πορευόμαστε συνήθως και αν μιλήσουμε γιά τις πιό κάτω κατηγορίες η κατάσταση καταντάει τραγική.
30 χρόνια μετά την θέσπιση των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιριών, είναι ανάγκη να γίνει ένας ειλικρινής απολογισμός και να υπάρξει ένας νέος νόμος που θα επιτρέπει εναλλακτικές μορφές διοίκησης, όπως οι εταιρίες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Το πείραμα με την πώληση μετοχών στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ, έρχεται να διαδεχθεί αυτό της εγγραφής μελών από τον Ολυμπιακό. Ομως και στις δύο περιπτώσεις το κρίσιμο είναι η συμμετοχή των φιλάθλων-μελών-μετόχων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και στον ουσιαστικό έλεγχο των οικονομικών των ομάδων.
Αν οι ΠΑΕ σήμερα απλά κάνουν οικονομικές εξορμήσεις γιά να μπαλώσουν τις τρύπες ενός σαθρού συστήματος, είναι βέβαιο πως δεν θα μπορούν σε βάθος χρόνου να χρησιμοποιήσουν τον ίδιο τρόπο.
Εφαρμοσμένες λύσεις υπάρχουν και λειτουργούν εδώ και 100 περίπου χρόνια σε άλλα σημεία της Ευρώπης.
Ας μελετήσουν αυτά τα μοντέλα οι ιθύνοντες, ας πάρουν ιδέες και ας προχωρήσουν.
Πόσοι εξ αυτών γνωρίζουν γιά παράδειγμα πως ο μεγαλύτερος σύλλογος του πλανήτη, το FC Barcelona, διοικείται εδώ και 110 χρόνια σαν εταιρία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, χωρίς να διανέμει κέρδη προς μετόχους, που άλλωστε δεν υπάρχουν;
Να λοιπόν ένα ουσιαστικό πεδίο παρέμβασης γιά την Αριστερά. Η οποία όμως δυστυχώς τα θέματα του αθλητισμού μέχρι σήμερα, τα περνάει στο ντούκου ή με πασαλείματα…
5 σχόλια σχετικά με το “”
Δίκιο….
Ο Άρης ήδη εφαρμόζει το συγκεκριμένο μοντέλο, στον βαθμό του εφικτού, με βάση πάντα την ισχύουσα νομοθεσία.
Από εκεί και πέρα η ιδέα είναι σχεδόν ουτοπική, αν αναλογιστεί κανείς τα συμφέροντα και τα λεφτά που υπάρχουν γύρω απ’το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο Αρης εφαρμόζει ένα μοντέλο υπό…κλίμακα στα περιθώρια που του αφήνει η κείμενη νομοθεσία.
Το θέμα δεν είναι όμως αυτό.
Το θέμα είναι πως και ο Αρης είναι ΠΑΕ και έχει μετόχους.
Μπορεί να μην έχει δύο ή τρεις και να έχει χίλιους. Αυτό είναι προτιμότερο απ τον μεγαλομέτοχο αλλά και πάλι απέχει πολύ απ αυτό που λέω εγώ.
Το οποίο αν ήθελε να το εφαρμόσει σήμερα κάποια ΠΑΕ θα έπρεπε να υποβιβαστεί στην Γ’ Εθνική.
Ολες οι ομάδες δεν μπορούν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο μοντέλο.
Γι αυτό και μιλάω γιά εναλλακτική δυνατότητα.
Γιά παράδειγμα ομάδες όπως η Λάρισα, ο ΠΑΣ Γιάννενα ή όλες οι μεγάλες μπορούν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο μοντέλο. Κάποιες άλλες θα ωθηθούν να συγχωνευτούν.Και κάποιες άλλες θα παραμείνουν ως έχουν
Δηλαδή το πρόβλημα του ποδοσφαίρου είναι ότι δεν έχει πάρει θέση η αριστερά, ή ότι Πασοκ και ΝΔ, δεν ενδιαφέρονται ή ασχολούνται με πασαλλείματα?
Πώς θα μπορέσει να το παίξει “μακεδονομάχος” ο Βενιζέλος, ή ο Ορφανός, αν δεν κάνει “χάρες” (χάρου) στις ομάδες της Θεσσαλονίκης, αν ο Αγοραστός δεν πουλήσει ΑΕΛοσύνη στη Λάρισα κλπ? Υπάρχουν κι αυτά τα “συν” απ’το μη ξεκαθάρισμα του ποδοσφαίρου.
Και δεν είναι απλά πολιτικό το θέμα είναι και δικαστικό. Ο Μάκαρος υποτίθεται ότι δεν πρέπει να’χει πάρε-δώσε με ΠΑΕ, λόγω καταδίκης για κακούργημα κλπ. Ζει και βασιλεύει στην Καβάλα, παίζει σε Τύπο και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, αλλά οι δικαστές και εισαγγελείς μας δεν έχουν πάρει χαμπάρι.
Το μοντέλο της Μπάρτσα ή της Ρεάλ δεν είναι εφαρμόσιμο παντού και δεν είναι η πανάκεια. Οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί δε χρειάστηκε να καταφύγουν σε τέτοιες λύσεις. Ενώ πάλι θυμόμαστε όλοι ότι η Ρεάλ ξεχρέωσε με την εξαγορά του προπονητηρίου απ’το Δήμο της Μαδρίτης, τελείως ρουσφετολογική κίνηση. Φαντάζεσαι πχ τον “υπέροχο λαό” του Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Αρη κλπ αν μάλιστα ψηφίζει εκπροσώπους σε εκλογες συλλόγων με τεκμηριωμένους αριθμούς, αν πιέσει για οτιδήποτε του κατέβει στο κεφάλι το κράτος, είτε κυβέρνηση είτε κάποιον ΟΤΑ? Μπρρρ!
Λοιπόν φίλε μου γιά να το ξεκαθαρίσουμε και να μην μου καταλογίζεις κακές προθέσεις σε ότι αφορά την Αριστερά.
Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, ζήφιζα Συνασπισμό, πιό πριν ΚΚΕ Εσωτερικού και αν προλάβαινα να ψηφίσω και το 1977 θα ψήφιζα Συμμαχία. Δεν έχω τίποτα να περιμένω απ το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία, αντίθετα έχω μάθει να περιμένω πάντα από την Αριστερά να αρθρώνει σοβαρό πολιτικό λόγο επάνω στους θεσμούς.
Μετά από το “Οχι στην Ολυμπιάδα του 96” δεν ξανάκουσα τίποτε σοβαρό και συγκροτημένο πάνω στα θέματα του αθλητισμού από την αριστερά.
Τώρα εσύ μου λες πως δεν είναι πανάκεια το σύστημα της Ρεάλ και της Μπαρσελόνα και πως υπήρχαν και άλλα μοντέλα όπως το γερμανικό και το αγγλικό (πιό καπιταλιστικά βέβαια, αλλά μάλλον δεν πειράζει).
Προφανώς ένα τέτοιο σύστημα δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιά όλες τις ομάδες, μπορεί όμως ο νόμος να δώσει εναλλακτικά την δυνατότητα σε όποιον το επιθυμεί να το πράξει. Και στην Ισπανία 4 ομάδες ακολουθούν αυτό το μοντέλο (η Μαδρίτη, η Μπαρσελόνα, η Μπιλμπάο και η Οσασούνα).
Οσο γιά το σκάνδαλο της Μαδρίτης, προφανώς και υπήρξε, αλλά υπήρξε και η άλλη όψη. Το χρέος της Μπαρσελόνα που κανείς δεν της το χάρισε και που το 2010 θα το έχει αποτινάξει από πάνω της χωρίς καμιά κρατική βοήθεια.
Ολα τα μοντέλα απαιτούν καλές προθέσεις. Οταν δεν υπάρχουν πάντα θα κοιτάμε τα στραβά τους και ποτέ τα θετικά τους, ακόμα κι αν αυτά είναι πολύ περισσότερα.
Το ζήτημα στην Ελλάδα δεν είναι να διαχειριστούμε σωστά έναν νόμο που όταν εφαρμόστηκε δεν ρωτήθηκε κανένας αρμόδιος φορέας, πολύ δε περισσότερο όταν ξέρουμε πως δεν υπάρχουν εκείνοι οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που θα ενδιαφερθούν να επενδύσουν σε τουλάχιστον 60 ομάδες (γιατί το ποδόσφαιρο είναι επαγγελματικό μέχρι την Γ’ Εθνική)