Ελαφριές φανέλες τις παίρνει ο αέρας
Οταν πριν δύο χρόνια ο Χαβιέ Αγκίρε άφηνε τον πάγκο της Οσασούνα γιά να εγκατασταθεί στην Μαδρίτη και το Βιθέντε Καλντερόν δεν θα περίμενε σίγουρα πως με ένα πακτωλό εκατομμυρίων στην διάθεσή του δεν θα μπορούσε να πετύχει κάτι παραπάνω απ τους προκατόχους του.
Μπορεί ο Τόρρες να μετανάστευσε στο Ανφιλντ, αλλά δίπλα στους Αγουέϊρο και Μάξι ήρθαν ο Ρέγες, ο Φορλάν, ο Λουίς Γκαρσία, ο Σιμάο, ο Μανίς, ο Περνία, επιλογές πρωτοκλασάτες που αν μη τι άλλο εξασφάλιζαν θεωρητικά την είσοδο της ομάδας στην πρώτη τετράδα της Primera Division.
Ατυχώς όμως, ποτέ η Ατλέτικο δεν έδειξε να γίνεται μεγάλη ομάδα. Πολλοί πίστεψαν πως γι αυτό έφταιγαν τα αμυντικά της κενά κι έτσι φέτος το καλοκαίρι δίπλα στους Περέα και Πάμπλο Ιμπάνιεθ ήρθαν να προστεθούν ο ταλαντούχος Χέϊντιγκα και ο πολύπειρος Ιφαλούσι, ενώ αποκτήθηκε και ο Γκρεγκορύ Κουπέ απ την Λυόν γιά να αφήσει δεύτερο γκολκήπερ τον ασταθή Λέο Φράνκο.
Ποιός μπορεί να υποστηρίξει πως αυτές οι κινήσεις δεν ήταν σωστές; Ποιός μπορεί να πει πως αυτός ο σχεδιασμός ήταν λάθος;
Κι όμως, ομάδες με πολύ μικρότερο μπάτζετ, όπως η Βιγιαρεάλ ή η «συμπολίτισα» Χετάφε κατάφερναν να πετυχαίνουν πολύ καλύτερα τους στόχους τους γιά να μην πούμε άλλες ομάδες ανάλογου βεληνεκούς με την Ατλέτικο, όπως η Σεβίλλη, που «χτίστηκε» επί μία πενταετία και κατάφερε να κατακτήσει δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ και ένα σούπερ ευρωπαϊκό κύπελλο.
Ισως βέβαια να ήταν πολύ νωρίς γιά να κρίνουμε, ίσως η ομάδα ακόμα να μην είχε μονταριστεί, όμως είναι προφανές πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ατλέτικο ήταν και είναι ψυχολογικό, ήταν και είναι πρόβλημα νοοτροπίας.
Είναι απ τις περιπτώσεις εκείνες που σε κάνουν να πιστεύεις πως το σημαντικότερο πράγμα σε μιά ομάδα, είναι το βάρος της φανέλας της, ο φόβος που προκαλεί αυτή στους αντίπαλους και συνάμα η δύναμη και το κουράγιο που εμπνέει στους παίκτες που την φοράνε προκειμένου να γυρίσουν τούμπα μιά δύσκολη κατάσταση.
Αυτή η ομάδα δεν έμαθε ποτέ στα δύσκολα, σχεδόν ποτέ δεν κατάφερνε να γυρίζει ένα άσχημο αποτέλεσμα, έστω κι αν απέναντί της βρισκόταν η Αλμερία ή η Βαγιαδολίδ, έστω κι αν έπαιζε στην έδρα της.
Αλλά μήπως είναι η μόνη; Γιά κοιτάξτε τί γίνεται στο «νησί» με την Μάντσεστερ Σίτυ ή με την Τότεναμ;
Τελικά στο καταραμένο αυτό άθλημα, όσο κι αν όλα τα έχεις σχεδιάσει σωστά, όσο κι αν έχεις όρεξη και χρήμα, μερικά πράγματα αλλάζουν πολύ δύσκολα.
Ο Χαβιέ Αγκίρε, σήμερα το πρωί πρέπει να το συνειδητοποίησε. Οταν ήρθε και γι αυτόν το πλήρωμα του χρόνου.
Ο ίδιος δήλωσε πως φεύγει με την συνείδησή του ήσυχη. Τα έκανε όλα σωστά, εκτός απ το να «βαρύνει» λίγο παραπάνω την ελαφριά φανέλα της Ατλέτικο.
Ισως ο επόμενος, ο πολύ πιό άσημος Αμπελ Ρεζίνο να τα καταφέρει. Γιατί προερχόμενος απ τα σπλάχνα της ομάδας, γνωρίζει πολύ καλά πως η Ατλέτικο δεν είναι μιά μεγάλη ομάδα. Τουλάχιστον ξεκινάει με μεγαλύτερη αυτογνωσία…
1 σχόλια σχετικά με το “Ελαφριές φανέλες τις παίρνει ο αέρας”
Νίκο, έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Τα παραδείγματα όπως είπες είναι άπειρα στην κυριολεξία.
Αυτό όμως που ίσως να έδινε μια άλλη διάσταση στο άρθρο σου, ειναι μια ανάλυση στο πώς επηρρεάζουν οι βαριές και οι ελαφριές φανέλες, το θέαμα, και την τακτική των ομάδων κατα τη διάρκεια ενός πρωταθλήματος. Ειδικά στην Ισπανία, που έχει άφθονο υλικό να σου προσφέρει!