Κεφάλαιο: Σκηνοθέτες

Λάρισα-Άρης, σήμερα στον ALPHA. Η Λάρισα έχει κερδίσει φάουλ και το εκτελεί με ‘γέμισμα’, στο δεύτερο δοκάρι. Ο Βενετίδης γυρίζει με την μια την μπάλα στην μικρή περιοχή. Ο Σηφάκης κάνει έξοδο, καθαρίζει την φάση και αμέσως δίνει σε συμπαίκτη του για να ξεκινήσει γρήγορη αντεπίθεση, αφού αρκετοί παίκτες της Λάρισας είναι ακόμα στην περιοχή του. CUT! Ο σκηνοθέτης, παρατάει την ροή της φάσης για να μας δείξει σε ριπλέι το φάουλ που μόλις περιγράψαμε..

Στον μικρόκοσμο του Ελληνικού ποδοσφαίρου, ο κλάδος των σκηνοθετών, είναι τρομερά τυχερός. Ο τηλεθεατής έχει τόσα πολλά για να γκρινιάξει, που αναγκαστικά ο σκηνοθέτης καταλήγει αυτόματα στον πάτο της σχετικής λίστας. Όταν τα βάζεις με τον διαιτητή, με τους παίκτες που δεν μπορούν να αλλάξουν τρείς μπαλιές, με την Κοινωνία, με τους επόπτες, με τον προπονητή που δεν μπόρεσε να μάθει στους παίκτες να αλλάζουν τρείς μπαλιές, με τον διαιτητή ξανά, με τον αγωνιστικό χώρο που είναι αρκετές φορές σαν χωράφι, με τα λεπτά των καθυστερήσεων, με το Κατεστημένο, με τους αναπληρωματικούς που είναι χειρότεροι από τους βασικούς που δεν μπορούσαν να αλλάξουν τρείς μπαλιές, με τον σπίκερ και με τους οπαδούς που είναι στο γήπεδο, τότε πραγματικά είναι ανθρωπίνως αδύνατον να βρεις κουράγιο, να κράξεις και τον σκηνοθέτη! Αυτή η αναγκαστική υποβάθμιση όμως, αποτελεί τεράστια αδικία, για την ιδιαίτερη αυτή ‘φάρα’, που προσπαθεί να συνδυάσει την τέχνη της σκηνοθεσίας με την λαικούρα του ποδοσφαίρου.

Η ικανότητα των Ελλήνων σκηνοθετών θα έπρεπε να μνημονεύεται πιο συχνά. Γιατί κατορθώνουν το ..ακατόρθωτο. Σε αγώνες στους οποίους πολλές φορές ο πραγματικός χρόνος ποδοσφαίρου είναι ίδιος με τον χρόνο διακοπών, κατορθώνουν να χάσουν στιγμές από τον “σπάνιο και πολύτιμο” ουσιαστικό χρόνο μπάλας, για να μας δείξουν ριπλέι ή παράπλευρες – ως επι τω πλείστον εκνευριστικά αδιάφορες – εικόνες! Μια γυναίκα στην κερκίδα (απ’ οτι έχουμε διαπιστώσει, αυτό πρέπει να είναι ο πρώτος κανόνας του κλάδου: “βρες μια γυναίκα για να ζουμάρεις. Κατά προτίμηση ελκυστική!”), ένα παιδάκι, δυο παππούδες, ο σπίκερ στα δημοσιογραφικά θεωρεία (!), ο προπονητής ατάραχος και ακούνητος για 9 ολόκληρα δευτερόλεπτα, ο ρεπόρτερ στον αγωνιστικό χώρο, είναι θέματα που προτιμάει συνήθως ο σκηνοθέτης από μια ζωντανή φάση στο κέντρο, πιθανόν για λόγους χαλάρωσης των τηλεθεατών απ’τον καταιγιστικό ρυθμό των Ελληνικών αγώνων! Και να χαθεί η φάση άλλωστε, θα την δούμε μετά σε ριπλέι, που θα καλύψει μια άλλη φάση, που θα την δούμε κ.ο.κ. Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της αποτυχίας, είναι σαν να σου δίνουν μια φωτογραφική μηχανή για να βγάλεις μια χελώνα κι εσύ να καταφέρνεις να την χάσεις απ’ το κάδρο!

Υπό φυσιολογικές συνθήκες οι σύγχρονες Ελληνικές τηλεοπτικές μεταδόσεις, θα ήταν ένας σοβαρός λόγος, να παρατήσεις την τηλεόραση και να σηκωθείς να πας στο γήπεδο. Αλλά δυστυχώς για το άθλημα και ευτυχώς για τα κανάλια, το προϊόν που μεταδίδουν, είναι χειρότερο!