27 χρόνια φαγούρα
Χρειαζόταν ένας σπουδαίος παίκτης για να γίνει αυτό. Ο Ιβάν ντε λα Πένια που ξεκίνησε από τις μικρές ομάδες της Μπαρσελόνα με πολλές ελπίδες και πολλή αγάπη από τον κόσμο της ομάδας ποτέ δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε αυτή. Ίσως να έπεσε πάνω σε προπονητές που δεν τον άφησαν (όπως ο φαν Χάαλ) ή ίσως πιο απλά να μην ήταν αρκετά καλός για να πάρει όλο αυτό το βάρος που είχε πέσει στους ώμους του από πιτσιρικάς. Περιπλανήθηκε σε Ιταλία και Γαλλία χωρίς επιτυχία, επέστρεψε στην Μπάρσα χωρίς επιτυχία και τελικά βρήκε το σπίτι του στην ίδια πόλη αλλά στην μισητή αντίπαλο. Εδώ και 7 χρόνια βγάζει το παντεσπάνι του στην Εσπανιόλ και το Σάββατο με δυο δικά του γκολ έκανε την μικρή μπλε και άσπρη κοινότητα της Βαρκελώνης περήφανη μετά από πολύ καιρό.
4 σχόλια σχετικά με το “27 χρόνια φαγούρα”
Καλά δε χρειαζόταν μόνο αυτός ο σπουδαίος παίκτης…
Χρειαζόταν κι ένας γελοίος διαιτητής που αν ψάξεις το γενεαλογικό του δέντρο σίγουρα θα έχει ελληνικές ρίζες κι ένας από τους ανικανότερους τερματοφύλακες που γέννησε ο πλανήτης… Δεν είναι και λίγα…
Επίσης ένας…ματιασμένος προπονητής που έβγαζε επιθετικούς και πέρναγε στη θέση τους αμυντικά χαφ που έπαιζαν σε θέση σέντερ φορ ένώ τα στόπερ μετατρέπονταν σε εξτρέμ.
Κρίμα που δεν πρόλαβαν τα όσκαρς να συμπεριλάβουν αυτό το λαμπρό σενάριο γιά φέτος…
O Βαλντέζ στο μικρό πώς λέγεται? Έξον?
Poli…
Exon 🙂