Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η Εθνική που μας αντιστοιχεί

Παρακολουθώντας τα παιχνίδια της εθνικής, διακρίνεις πράγματα που έχεις ξαναδεί αμέτρητες φορές τα τελευταία χρόνια, σε συλλογικό επίπεδο. Η Εθνική Ελλάδος είναι ένα σύνολο που δεν διαφέρει και πολύ από τις Ελληνικές ομάδες.

Συγκρίνοντας την, με κάποια από τις μεγάλες ομάδες της χώρας, παρατηρείς πάνω-κάτω τα ίδια θετικά και τα ίδια αρνητικά γνωρίσματα, έναν κοινό τρόπο δουλειάς και μια ίδια παθητική νοοτροπία. Μια σφιχτή και δουλεμένη άμυνα, που όμως αναγκαστικά υποκύπτει τις περισσότερες φορές απέναντι σε καλοδουλεμένους επιθετικά αντιπάλους (Σεντ Ετιν, Βιγιαρεάλ, Euro 2008) και μια ανυπαρξία δημιουργικού πλάνου, που απέναντι σε μικρότερης δυναμικότητας ομάδες, συνήθως υπερφαλαγγίζεται από την αποτελεσματικότητα στις στημένες φάσεις και την φόρμα κάποιων μεμονωμένων παικτών, αλλά απέναντι σε καλύτερες ομάδες, τονίζεται έντονα και αντιαισθητικά – όταν τα σέντερ μπακ σου αλλάζουν πάνω από 15 πάσες, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.

Όσο κι αν ακούγεται αντεθνικό, τα περισσότερα παιχνίδια της εθνικής είναι πιο αδιάφορα και κουραστικά κι από την Νέα Εγνατία, μεταξύ Ξάνθης και Κομοτηνής. Δουλεύοντας αποκλειστικά και μόνο το αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού της, η Εθνική του Ρεχάγκελ – καθώς η προ Ρεχάγκελ ομάδα δεν είχε καν αυτό – βαδίζει στα ίδια ακριβώς βήματα, μ’αυτά των μεγάλων του Ελληνικού πρωταθλήματος. Ομάδες δουλεμένες για το μισό-μηδέν, που όταν βρίσκουν απέναντι τους μια επίσης δυνατή αμυντικά ομάδα, τα γραφεία στοιχημάτων κλειδώνουν αυτόματα το under.

Η δικαιολογία του “μικρού πηγαδιού” άντλησης παικτών δεν αρκεί, για να υπερασπίσει το ακαλαίσθητο ποδόσφαιρο που παρακολουθούμε συνέχεια. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους από πλευράς ταλέντου. Το DNA δεν κάνει φυλετικές διακρίσεις. Η προβληματική ποδοσφαιρική γαλούχηση αυτών, από τα χωμάτινα γήπεδα των χωριών μέχρι την πρώτη κατηγορία και την ίδια την εθνική ομάδα, είναι αυτό που τους αφήνει πίσω στις διάφορες συγκρίσεις, με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους και μετατρέπει το σκεπτικό “μόνο έτσι μπορούμε να τους κοντράρουμε τους ξένους” σε εθνική καραμέλα υπεράσπισης του ‘κατενάτσιου’ που κάποιες φορές παρουσιάζουμε, απ’αυτές που τις μασάς με περηφάνια ακούγοντας ξανά το ηχητικό για το ‘πειρατικό’ που άλωσε την Πορτογαλία.

Δεν χρειάζονται πολλά πάρε-δώσε με αρκετούς ιθύνοντες του Ελληνικού ποδοσφαίρου άλλωστε που ‘κόβουν και ράβουν’ ουσιαστικά το μονοπάτι που θα ακολουθήσει ο ανερχόμενος πιτσιρικάς, για να καταλάβει κάποιος πως ελάχιστοι αγαπάνε το ποδόσφαιρο, αλλά πάρα πολλοί την νίκη.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Εθνική Ελλάδας, ελληνικό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του Ολυμπιακού;

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και τα περιοριστικά μέτρα που αποφάσισαν ανακριτής και εισαγγελέας για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, είναι γεγονός πως υπάρχει προβληματισμός στις τάξεις των οπαδών της ομάδας. Αν και ο κ. Ευάγγελος Μαρινάκης δηλώνει πως θα παραμείνει πρόεδρος της ομάδας, δεν είναι κακό να γίνεται και λίγο σκάουτινγκ. Έτσι λοιπόν, για μια ακόμα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τάκης Λουκανίδης: Ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα

Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 υπήρχαν ένα σωρό ποδοσφαιριστές που έπαιζαν σε πολλές -και διαφορετικές- θέσεις με αρκετή μάλιστα επιτυχία. Ο πλάγιος μπακ άλλαζε θέση και πήγαινε στην επίθεση ως εξτρέμ, ο στόπερ ανέβαινε στο κέντρο και ο κεντρικός χαφ γίνονταν δεύτερος (και τρίτος πολλές φορές) σέντερ φορ. Όλα αυτά μοιάζουν να έχουν […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Η Εθνική που μας αντιστοιχεί”

  1. Ο/Η Darth Soccerius λέει:

    Το εντυπωσιακό είναι ότι για να γράψεις αυτο το ποστ, προφανώς κάθησες και είδες το ματς της Εθνικής!

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Είμαι ο duendes και μια στο τόσο παρακολουθώ τα ματς της εθνικής. 🙁

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *