Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η Εθνική που μας αντιστοιχεί

Παρακολουθώντας τα παιχνίδια της εθνικής, διακρίνεις πράγματα που έχεις ξαναδεί αμέτρητες φορές τα τελευταία χρόνια, σε συλλογικό επίπεδο. Η Εθνική Ελλάδος είναι ένα σύνολο που δεν διαφέρει και πολύ από τις Ελληνικές ομάδες.

Συγκρίνοντας την, με κάποια από τις μεγάλες ομάδες της χώρας, παρατηρείς πάνω-κάτω τα ίδια θετικά και τα ίδια αρνητικά γνωρίσματα, έναν κοινό τρόπο δουλειάς και μια ίδια παθητική νοοτροπία. Μια σφιχτή και δουλεμένη άμυνα, που όμως αναγκαστικά υποκύπτει τις περισσότερες φορές απέναντι σε καλοδουλεμένους επιθετικά αντιπάλους (Σεντ Ετιν, Βιγιαρεάλ, Euro 2008) και μια ανυπαρξία δημιουργικού πλάνου, που απέναντι σε μικρότερης δυναμικότητας ομάδες, συνήθως υπερφαλαγγίζεται από την αποτελεσματικότητα στις στημένες φάσεις και την φόρμα κάποιων μεμονωμένων παικτών, αλλά απέναντι σε καλύτερες ομάδες, τονίζεται έντονα και αντιαισθητικά – όταν τα σέντερ μπακ σου αλλάζουν πάνω από 15 πάσες, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.

Όσο κι αν ακούγεται αντεθνικό, τα περισσότερα παιχνίδια της εθνικής είναι πιο αδιάφορα και κουραστικά κι από την Νέα Εγνατία, μεταξύ Ξάνθης και Κομοτηνής. Δουλεύοντας αποκλειστικά και μόνο το αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού της, η Εθνική του Ρεχάγκελ – καθώς η προ Ρεχάγκελ ομάδα δεν είχε καν αυτό – βαδίζει στα ίδια ακριβώς βήματα, μ’αυτά των μεγάλων του Ελληνικού πρωταθλήματος. Ομάδες δουλεμένες για το μισό-μηδέν, που όταν βρίσκουν απέναντι τους μια επίσης δυνατή αμυντικά ομάδα, τα γραφεία στοιχημάτων κλειδώνουν αυτόματα το under.

Η δικαιολογία του “μικρού πηγαδιού” άντλησης παικτών δεν αρκεί, για να υπερασπίσει το ακαλαίσθητο ποδόσφαιρο που παρακολουθούμε συνέχεια. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους από πλευράς ταλέντου. Το DNA δεν κάνει φυλετικές διακρίσεις. Η προβληματική ποδοσφαιρική γαλούχηση αυτών, από τα χωμάτινα γήπεδα των χωριών μέχρι την πρώτη κατηγορία και την ίδια την εθνική ομάδα, είναι αυτό που τους αφήνει πίσω στις διάφορες συγκρίσεις, με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους και μετατρέπει το σκεπτικό “μόνο έτσι μπορούμε να τους κοντράρουμε τους ξένους” σε εθνική καραμέλα υπεράσπισης του ‘κατενάτσιου’ που κάποιες φορές παρουσιάζουμε, απ’αυτές που τις μασάς με περηφάνια ακούγοντας ξανά το ηχητικό για το ‘πειρατικό’ που άλωσε την Πορτογαλία.

Δεν χρειάζονται πολλά πάρε-δώσε με αρκετούς ιθύνοντες του Ελληνικού ποδοσφαίρου άλλωστε που ‘κόβουν και ράβουν’ ουσιαστικά το μονοπάτι που θα ακολουθήσει ο ανερχόμενος πιτσιρικάς, για να καταλάβει κάποιος πως ελάχιστοι αγαπάνε το ποδόσφαιρο, αλλά πάρα πολλοί την νίκη.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Εθνική Ελλάδας, ελληνικό ποδόσφαιρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η ομάδα που γουστάρουμε να κράζουμε

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αποτελεί συνήθως έναν τρόπο ψυχοθεραπείας για όλους μας. Χωρίς ιδιαίτερο άγχος μπορείς να παρακολουθήσεις μπάλα επιπέδου Σούπερ Λίγκας και να μην αναγκάζεσαι να υπομένεις το άγχος της νίκης (γιατί η ήττα συνήθως δεν πειράζει τόσο, απλά βγάζει τον προπονητή που κρύβεται μέσα μας). Είναι μια ομάδα που λίγοι αγαπάμε όσο τους […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο τελευταίος χορός του ερασιτεχνικού αθλητισμού (ή μήπως όχι)

Δύο μήνες καραντίνας σε κάνουν να σκεφτείς πολλά και να φτάσεις, κάποιες φορές, ακόμα και στα όρια με τον εαυτό σου. Θα βαρεθείς, θα εκνευριστείς, θα γίνεις περίεργος. Περισσότερο απ’ όσο είσαι, μερικές φορές. Αυτή είναι η κακή πλευρά. Υπάρχει όμως και η καλή. Αυτή που σε βάζει να σκεφτείς και να φέρεις απέναντί σου […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Η Εθνική που μας αντιστοιχεί”

  1. Ο/Η Darth Soccerius λέει:

    Το εντυπωσιακό είναι ότι για να γράψεις αυτο το ποστ, προφανώς κάθησες και είδες το ματς της Εθνικής!

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Είμαι ο duendes και μια στο τόσο παρακολουθώ τα ματς της εθνικής. 🙁

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *