Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Θα πέταγες Μαλαματίνα στον Μέσσι;


Αφού πιάσαμε το θέμα της βίας, ας ασχοληθώ κι εγώ με μιά άλλη πτυχή του προβλήματος, χωρίς να παραγνωρίζω ή να υποτιμώ όλες τις υπόλοιπες που τις θεωρώ πολύ σοβαρές. Απλά νομίζω πως γιά την βία εντός των αγωνιστικών χώρων, χρόνια τώρα, κρυβόμαστε πίσω απ το δάχτυλό μας.
Η ηλικία μου μου επέτρεψε να προλάβω κάποιους μεγάλους παίκτες της εποχής τους (μιλάω γιά δεκαετίες 70, 80 και μετέπειτα) να παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Μπορεί το ποδόσφαιρό μας να μην ήταν ανταγωνιστικό με το δυτικοευρωπαϊκό, κυρίως επειδή είχε δομηθεί σε ημιεπαγγελματικά ή και ερασιτεχνικά πρότυπα, αλλά η ποιότητα δεν του έλειπε. Κάθε ομάδα είχε το αστέρι ή τα αστέρια της και σε κάθε αγώνα είχες να δεις μερικές όμορφες φάσεις που σου εντυπώνονταν στην μνήμη και τις θυμόσουν μετά γιά χρόνια. Δεν λέω, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, τα πρότυπα είναι διαφορετικά, η τεχνική έρχεται σε δεύτερη μοίρα, σήμερα αν δεν είσαι πρώτα αθλητής δεν μπορείς να παίξεις μπάλα, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την πολύ χαμηλή ποιότητα του παρεχόμενου θεάματος.
Κακά τα ψέμματα φίλοι μου. Πόσοι από μάς θεωρούμε πως αν η προσοχή μας μέσα στο γήπεδο δεν είναι στραμένη στο παιχνίδι αλλά σε κάτι άλλο, θα χάσουμε κάτι σημαντικό; Σκατά μπάλα βλέπουμε στο 90% των αγώνων του πρωταθλήματός μας και αφού δεν βλέπουμε μπάλα ασχολούμαστε με ένα κάρο παπαριές που έντεχνα μας πλασάρουν τα ΜΜΕ προκειμένου να διατηρήσουν ζεστό το ενδιαφέρον γιά ένα προϊόν της κακιάς ώρας.
Ερχόταν ο Χατζηπαναγής να παίξει στο Καραϊσκάκη με τον Εθνικό και είχε 30000 μέσα στο γήπεδο κι άλλες 30000 απ έξω. Ποιός; Ο Εθνικός, που υπό νορμάλ συνθήκες έκοβε 6-7000 εισιτήρια γιατί βέβαια κι αυτός είχε Μπατίστα, Ιλούνγκα, Κωτίδη και αρκετούς ακόμα. Ούτε τσιγάρο δεν ανάβαμε πριν το ημίχρονο μην χάσουμε καμιά τρίπλα του Βάσια. Επαιζε ο Μπάγεβιτς, ο Μαύρος και ο Παπαϊωάννου στην Νέα Σμύρνη και απ την άλλη είχαν Χάϊτα, Δέδε, Μωραϊτέλη, Αναστόπουλο. Κατέβαινε ο ΠΑΟΚ στην Αθήνα με Κούδα, Αποστολίδη, Σαράφη, Παρίδη, Γκουερίνο κι έλεγες, αξίζει να πάω να τους δω. Ετσι γέμιζαν τα γήπεδα κι έτσι τα επεισόδια ήταν πολύ λιγότερα από σήμερα (συν βέβαια το διαφορετικό πολιτισμικό επίπεδο, αλλά και οι διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες).
Κι όλοι αυτοί κι άλλοι πολλοί που γιά την οικονομία του χώρου δεν τους αναφέρω, σε αποζημίωναν και με το παραπάνω. Εβλεπες ποδόσφαιρο, το δικό μας ποδόσφαιρο βέβαια, το αργό, το φλύαρο, το ατομιστικό, αλλά πάντως ποδόσφαιρο.
Εκανε ο Ρότσα αλλαγή παιχνιδιού με διαγώνια πάσα 35-40 μέτρων κι έβρισκε το παπούτσι του Σαραβάκου που κοντρόλαρε την μπάλα στο μισό μέτρο και όχι στην…Ιπποκράτους. Εκανε τρίπλα ο Δεληκάρης και προσπαθούσες να καταλάβεις από πού στο διάολο πέρασε (δεν υπήρχαν τότε και τόσα βίντεο βλέπεις…)

Η ενασχόλησή μου με τον Σύνδεσμο της Μπαρτσελόνα στην Αθήνα, μου έδωσε την δυνατότητα να συνταξιδέψω πολλές φορές και να παρευρεθώ στο Καμπ Νόου με αρκετούς «κάφρους» των ελληνικών γηπέδων. Οχι αρχιχουλίγκανους βέβαια, αυτοί είναι και επαγγελματίες του χώρου οι περισσότεροι, αλλά πάντως κάφρους που τραβάνε το ζωνάρι τους γιά καβγά, που τσακώνονται με τον αντίπαλο οπαδό γιά ψύλου πήδημα, που δεν αναγνωρίζουν κανένα δίκιο στον άλλον και κανένα άδικο στους εαυτούς τους. Ε λοιπόν, όλοι γύριζαν πίσω άλλοι άνθρωποι.
«Μαλακίες…Νομίζουμε ότι βλέπουμε μπάλα στην Ελλάδα. Σκατά βλέπουμε», είναι μιά συνηθισμένη φράση που ακούς κατά την επιστροφή. Ολοι αυτοί βέβαια δεν παύουν να είναι φανατικοί οπαδοί της ομάδας τους, αλλά έχουν μάθει πιά να βάζουν νερό στο κρασί τους, να μην υπερτιμούν τις ικανότητες του κάθε Κουτσομήτρα που είναι σούπερ σταρ στην ομαδάρα τους, να μην πορώνονται απ τις πύρινες δηλώσεις της προεδράρας τους, να μην «τσιμπάνε» απ τα βαρυσήμαντα άρθρα του κάθε «έγκυρου» παπαρορεπόρτερ.
Σκεφτείτε τώρα, αυτό το πράγμα να το ζήσει ένας μαθητής του δημοτικού σχολείου. Να δει δηλαδή ένα παιχνίδι με τον Μέσσι, τον Ετό, τον Ρόμπεν, τον Ραούλ ή τον Βίγια, τον Κανουτέ, τον Αγουέϊρο, ή και σε άλλα πρωταθλήματα, τον Τόρρες, τον Ρούνεϊ, τον Ντρογκμπά, τον Ρομπίνιο, τον Κακά, τον Αντριάνο, τον Ντελ Πιέρο, τον Ριμπερί; Και παράλληλα να ζήσει από κοντά την ατμόσφαιρα των μεγάλων ευρωπαϊκών αγώνων.
Τί λέτε; Δεν θα είναι ένα πολύ αποτελεσματικό αντίδοτο στην καφρίλα και την περιρρέουσα μαλακία;
Γιατί δεν θα δούμε ποτέ μιά τέτοια πρωτοβουλία από την ΕΠΟ, την ΕΠΑΕ ή την ΓΓΑ;
Γιατί φυσικά αυτό θα απαξιώνει το προϊόν τους. Γιατί θα οδηγήσει τον κόσμο στο ξενέρωμα. Γιατί θα υποχρεώσει τον «επενδυτή» Κόκκαλη και τους άλλους που είναι…100 Αμπράμοβιτς να σταματήσουν να βάφουν αυγά με κλανιές. Γιατί θα σταματήσει να δικαιολογεί το ότι σε κάθε παιχνίδι μόλις κάποιος βάλει ένα γκολ κοιτάει πώς θα λήξει το παιχνίδι κι όχι πώς θα τιμήσει το εισιτήριο του πελάτη του.
Οσο το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα θα έχει αυτή την ποιότητα, τόσο το ενδιαφέρον θα μετατοπίζεται απ τις 4 γραμμές του γηπέδου σε άλλα πράγματα.
Και γιά να προλάβω, θα πω πως φυσικά και υπάρχουν αντιπαραδείγματα, όπως τα πρωταθλήματα της Λατινικής Αμερικής που και ποιότητα διαθέτουν, αλλά δυστυχώς και βία. Ομως καλό θα ήταν κάποτε να σταματήσουμε να επικαλούμαστε ως άλλοθι τις εξαιρέσεις που στο κάτω-κάτω έχουν σχέση με το σύστημα διακυβέρνησης, με την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, ζητήματα που ίσως να μην λυθούν ποτέ.
Ισως να μην μπορούμε να ζήσουμε σε μιά ιδεατή κοινωνία. Αλλά τουλάχιστον 5 δράμια καλύτερη μπάλα, νομίζω πως και την αξίζουμε και την δικαιούμαστε. Και τότε, όλα θα είναι καλύτερα.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

ελληνικό ποδόσφαιρο, ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, ποδόσφαιρο Λατινικής Αμερικής

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Τέταρτη και φαρμακερή

Λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα, μια ολόκληρη ήπειρος θα ζήσει την τελική μάχη μεταξύ των δύο καλύτερων ομάδων της. Μετά από τρεις ισοπαλίες στα μεταξύ τους ματς φέτος, απόψε θα υπάρξει οριστικός νικητής στον 2ο τελικό. Έστω και στα πέναλτι. Ρίβερ Πλέιτ και Τίγκρες στο κατάμεστο Μονουμεντάλ θα τα δώσουν όλα για το μεγαλύτερο […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφονσίνιο: ο άνθρωπος που κέρδισε μια δικτατορία

Ήταν τέτοιες μέρες του 2016 όταν ένας καλοσυνάτος, και αρκετά σοφιστικέ γεράκος από την Βραζιλία, βρέθηκε στο Μπιλμπάο και συγκεκριμένα στο φεστιβάλ Thinking Football Film. Ο λόγος πολύ συγκεκριμένος. Για να παραλάβει το βραβείο κοινού, μαζί με τον σκηνοθέτη Πέδρο Άσμπεγκ, για το φιλμ του δεύτερου «Democracia em preto e branco». Ο καλοστεκούμενος, χαμογελαστός και […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

2 σχόλια σχετικά με το “Θα πέταγες Μαλαματίνα στον Μέσσι;”

  1. Ο/Η nick_shortjohn λέει:

    Εδώ ο Μαραντόνα έφαγε μαλαματίνα, στο Μέσι θα κολλήσουμε; 🙂

    Ωραίο άρθρο…

  2. Ο/Η balkou λέει:

    Το ποδόσφαιρο παλιά ήταν διαφορετικό και δεν υπήρχε και τηλεόραση γι’ αυτό κι αν ήθελες να δεις πήγαινες στο γήπεδο.
    Τα μαρκαρίσματα ήταν πιο χαλαρά, η τακτική γενικώς και το πειθαρχημένο παιχνίδι όχι σε τόσο ανεπτυγμένο βαθμό.
    Βέβαια, άλλο πειθαρχημένο παιχνίδι, με την έννοια αρχή-μέση-τέλος κι άλλο όλοι πίσω στο 1/4 του γηπέδου μας και δε βγαίνουμε πάνω απ’τη σέντρα ουτε με σφαίρες, μπας και πάρουμε το τιμητικό Χ.
    Το ότι υπήρχε βία και στη δεκαετία του 80 που υπήρχαν και τότε παικταράδες πάλι μας λέει ότι η βία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Και όπως λέει ο παίΧτης από πάνω, εδώ έφαγε ο Μαραντόνα μπουκάλια, δε θα’τρωγε ο Μέσι?

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *