Ομελέτα χωρίς αυγά
Το ποδόσφαιρο έχει κάποιους απλούς κανόνες.
Ενας εξ αυτών είναι πως αν θέλεις να παίξεις 4-5-1 θα πρέπει να έχεις τους κατάλληλους παίκτες γιά να το υποστηρίξεις. Το να παίζεις 4-5-1 με τον Σαλπιγγίδη, τον Γκάμπριελ και τον Μάντζιο είναι εξ αρχής καταδικασμένο σε αποτυχία.
Πολύ δε περισσότερο, όταν το δεξί σου μπακ είναι ο καλύτερος παίκτης των αντίπαλων και το ένα εκ των δύο αμυντικών σου χαφ αντιμετωπίζει την μπάλα σαν…νάρκη.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ο Παναθηναϊκός είναι τυχερός που έβγαλε το ημίχρονο στο 0-0 αν και βέβαια γκολ έβαλε η Βιγιαρεάλ, άσχετο αν δεν μέτρησε.
Στην επανάληψη από την στιγμή που ο Νίλσον έμεινε στο παιχνίδι, δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια γιά κάτι καλό. Η δεξιά πλευρά ανασταλτικά ήταν γιά τα πανηγύρια, με τον Γκάμπριελ να μην μαρκάρει ούτε την σκιά του και τον Νίλσον να συναγωνίζεται τον Ιμπαγάσα σε ασίστ προς τις κίτρινες φανέλες. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Νίλσον έπρεπε να βγει απ το παιχνίδι, να περάσει ο Σπυρόπουλος αριστερά, να έρθει ο Βαβρζίνιακ δίπλα στον Σαριέγκι και να πάει ο Βύντρα δεξιά. Επίσης θα έπρεπε να ενισχυθεί το κέντρο με ένα ακόμα αμυντικό χαφ. Ο Σαλπιγγίδης έπρεπε να βγει και να δώσει την θέση του στον Μάτος ή τουλάχιστον ο τελευταίος να πάρει τη θέση του απαράδεκτου Σίλβα
Το 4-3-3 ήταν πάρα πολύ γιά να το συγχωρήσει η Βιγιαρεάλ. Πολύ δε περισσότερο το 4-5-1 με παίκτες ακατάλληλους. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε χθες πιό αμυντικά απ όσο απαιτούσε η διάταξή του στο γήπεδο και πιό επιθετικά απ όσο χρειαζόταν.
Παρ όλ αυτά έφυγε αφήνοντας καλές εντυπώσεις με την φετινή του ευρωπαϊκή πορεία. Μιά πορεία καθ όλα αξιοπρεπή, σε αντίθεση με την προβληματική του εικόνα στις εγχώριες διοργανώσεις.
Η Βιγιαρεάλ άξια συνεχίζει. Είναι μιά ομάδα που δουλεύει σε ένα συγκεκριμένο πλάνο εδώ και πέντε χρόνια. Η σοβαρότητα και ο προγραμματισμός επιβραβεύονται στο ποδόσφαιρο και σ αυτό συμφωνώ απόλυτα με τον Πέτρο. Είναι καιρός να δούμε την αλήθεια κατάματα και να καταλάβουμε πως με “πυροτεχνήματα” και κολασμένες έδρες, δεν πρόκειται να φτιάξουμε ποτέ τίποτα αξιόλογο. Πολύ δε περισσότερο, υποβαθμίζοντας τους αντιπάλους μας και χρίζοντας παικταράδες κάποιους μέτριους δικούς μας επειδή έπαιξαν καλά μισό ημίχρονο με την Πετρομαγούλα…
10 σχόλια σχετικά με το “Ομελέτα χωρίς αυγά”
Προσωπικά τείνω να συμφωνήσω παραπάνω με τον Πέτρο στο κείμενό του. Έχεις δίκιο στην 1-1-8 τακτική σου, αλλά δεν ξέρω αν όλα αυτά θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι. Νομίζω ότι ακόμα και με τέτοιες αλλαγές, η ανωτερότητα της Βιγιαρεάλ ήταν αυτή που έκρινε το ματς. Έκαναν σε 5-6 φορές μερικές αστραπιαίες αλλαγές της μπάλας σε λίγα μέτρα. Σε κάποια από αυτές θα έμπαινε και το γκολ.
Ο ΠΑΟ το πάλεψε και ήταν σίγουρα μαγκιά του που ισοφάρισε τόσο γρήγορα και μάλιστα με ασφυκτική πίεση. Αλλά μέχρι εκεί…
Επίσης μην ξεχνάμε τι έγινε την τελευταία φορά που έπαιξε ο Βύντρα δεξί μπακ… Η ομάδα χρειάζεται δεξιά πτέρυγα επειγόντως.
Έχεις έναν τερματοφύλακα που βλέπει την μπάλα σα βόμβα, μια άμυνα παιδική χαρά που σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί σε τέτοιο επίπεδο (Λούκας Βύντρα οε οε οε, Σαριέγκι, Νίλσον), επιθετικούς που τους ζηλεύουν όλες οι ομάδες του Βορείου ομίλου της Γ’ Εθνικής (πλην Μάντζιου), και μερικούς χαρισματικούς και με υψηλή τεχνική προικισμένους χαφ και μεσοεπιθετικούς που είτε ο Τεν Χάτεν 🙂 τους κρατάει αλυσοδεμένους στα αποδυτήρια είτε αρνούνται πεισματικά να αποδώσουν βάσει της αξίας τους…
Αυτό που έπρεπε να κάνεις είναι να διαφυλάξεις το σκορ του πρώτου αγώνα, πράγμα αρκετα δύσκολο απέναντι σε μια πολύ οργανωμένη ομάδα, παρ’ όλα αυτα το ισοφάρισες και μετα πήγες να πάρεις και την πόλη αντί να πάιξεις κάπως πιο συντηρητικά και να ψάξεις να βρεις την κατάλληλη ευκαιρία…
Υ.Γ. ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!
Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο= Τεν Χάτεν Θεός
Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή και Κυριακή= Τεν Χάτεν ανίκανος
Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα που γράφετε. Το θέμα γιά μένα δεν είναι το πού χρειάζεται ενίσχυση ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι. Αυτό είναι δεδομένο και δυστυχώς εκεί ήθελε ενίσχυση και πέρυσι το καλοκαίρι. Το θέμα είναι τί μπορούσες να κάνεις χθες με αυτό το υλικό που έχεις τώρα στα χέρια σου. Φίλε Green Onion ούτ εμένα μ αρέσει ο Βύντρα δεξί μπακ. Απ την στιγμή όμως που ο Νίλσον είχε τέτοια χάλια, όφειλες να δοκιμάσεις την μοναδική εναλλακτική λύση που είχες στα χέρια σου αντί να περιμένεις στωϊκά πότε “θα σου την κάνουν” από αριστερά.
Τώρα στο θέμα του ρυθμού, επειδή το άκουσα χθες αρκετές φορές αυτό. Νομίζω πως ορθά ο Τεν Κάτε προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ και έμεινε γιά λίγο μπροστά. Δεν ήθελε με τίποτα την παράταση. Απέναντι σε μιά ανώτερη από σένα ομάδα, το να παρατείνεις τον χρόνο παιχνιδιού απλά δίνεις στον αντίπαλο την ευκαιρία να ηρεμήσει και να σε χτυπήσει λίγο αργότερα. Το ζήτημα είναι πως ομάδες τέτοιου επιπέδου δεν πανικοβάλονται επειδή τις ισοφάρισες. Γνωρίζουν πως είναι ανώτερες και έχουν την ψυχραιμία να “ξαναχτίσουν” το παιχνίδι όπως θέλουν. Εγώ ένα τρίλεπτο είδα να χρειάστηκαν γιά να ξαναπάρουν τον έλεγχο του αγώνα…
Σίγουρα, και απο αυτή την άποψη η ανάλυση που έκανες στο θέμα της τακτικής με βρίσκει σύμφωνο. Απλά όταν ο αντίπαλος είναι τόσο ανώτερος είναι λίγο μάταιο να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει…
Το θέμα είναι τι θα κάνει απο δω και στο εξής ο Παναθηναϊκός, όταν όλοι είναι υπο αμφισβήτηση (και πως να μην είναι δηλαδή). Και σαν πρώτο και σημαντικότερο στόχο θέτω τη νοοτροπία της ομάδας η οποία επιτέλους πρέπει να μάθει σε παίχτες τύπου Κλέιτον οτι έχουν να αποδείξουν πράγματα και πολλά μάλιστα.
Φίλε μου όταν φτάσει η ώρα του απολογισμού θα έχουμε πολλά να πούμε. Γιά την ώρα πλησιάζουν τα play offs, ο μόνος στόχος που απέμεινε στην ομάδα γιά φέτος. Η ομάδα αυτή είναι ικανή να τερματίσει από δεύτερη έως τελευταία. Δεν έχεις τίποτα να πάρεις σαν δεδομένο. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της. Η παρανοϊκή της αστάθεια
Καθαρά από θέμα τακτικής του Παναθηναικού πάντως, το σχόλιο για την δεξιά πλευρά ήταν πολύ σωστό. Ο Νίλσον ήταν μαύρη τρύπα.
Για το κρίσιμο σημείο που έγινε το 1-1: Aν και είμαι 1000% σίγουρος ότι αν ο Τεν Κατε τους έβαζε πάλι σε ‘άμυνα mode’, δεν θα άλλαζε τίποτα (θα γινόταν μια φάση κοντά στο 87′ σαν αυτή του 1ου ημιχρόνου που ακυρώθηκε ή του 1ου γκολ, και θα τέλειωνε η ιστορία), η μοναδική ελπίδα του Παναθηναικού ήταν να δοκιμάσει κάτι τέτοιο.
Όταν μια ολόκληρη χρονιά έχεις μάθει να παίζεις στα δύσκολα απλά για να μην χάσεις (κλασσική Ελληνική τραγωδία, ορατή και στα περισσότερα εγχώρια ντέρμπι), καλό είναι να μην αλλάξεις τακτική στα τελευταία 20 λεπτά της πορείας σου.
Κουτσά-στραβά, με αντιποδόσφαιρο πάντα, ίσως άντεχε να το στείλει στα πέναλτι ή σε μια ιδανική περίπτωση, να το πάρει κιόλας με κανένα στημένο.
Επαναλαμβάνω: άλλο τί κάνεις με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ ή την ΑΕΚ και άλλο τί κάνεις απέναντι σε μιά (ας το πώ κομψά) τέτοιου είδους ομάδα. Ποτέ ο αγώνας με αυτούς τους παίκτες μέσα δεν υπήρχε περίπτωση να πάει σε παράταση. Με 9 έπαιζε ο Παναθηναϊκός σε όλο τον αγώνα. Ούτε με τον Πανσερραϊκό και τον Εργοτέλη δεν άντεξε έτσι. Θα άντεχε με την Βιγιαρεάλ;
Στην… τακτική ανάλυση συμφωνώ κι εγώ. Απλά να πω ότι ο φιλότιμος Νίλσον ήταν μόνος του συνήθως με τον Γκάμπριελ (που προσωπικά με έχει απογοητεύσει, τον περίμενα γενικά καλύτερο γιατί τον είχα δει και σε Λιμπερταδόρες) να βολοδέρνει κάπου μπροστά.
Το κυριότερο πρόβλημα του Νίλσον χθες ήταν οι απαράδεκτες πάσες του που “γεννούσαν” αντεπιθέσεις.
Φτύναμε που φτύναμε αίμα γιά να πάρουμε την κατοχή της μπάλας, την έπαιρνε ο Νίλσον και τους την ξαναέδινε…