Τσέλσι-Μπαρσελόνα: Τα πάντα όλα
ΤΣΕΛΣΙ
Τι ελπίζαμε να δούμε:
Τα εκατομμύρια του Αμπράμοβιτς να γίνονται θεαματικό ποδόσφαιρο. Τον Ντρογκμπά να σκοράρει. Το δίδυμο Λάμπαρντ-Μπάλακ να κεντάει στο κέντρο, απέναντι στον λίγο Μπούσκετς και την ελλιπή άμυνα της Μπάρσα. Την δυο φορές πρωταθλήτρια Αγγλίας, φιναλίστ του Champions League και αήττητη για αμέτρητα παιχνίδια εντός έδρας, Τσέλσι, να προσπαθήσει να κάνει παιχνίδι μέσα στο κατάμεστο σπίτι της, για να αποσβέσει έστω και λίγο όλες τις, ανά την Ευρώπη, αποτυχημένες μπύρες και πίτσες, του πρώτου αγώνα. Τον μαέστρο της προπονητικής, την ιδιοφυία της στρατηγικής, τον grandmaster του ποδοσφαιρικού σκακιού, Χίντινκ, να κάνει ρουα-ματ στον άπειρο αντίπαλο του, στην οποιαδήποτε ευκαιρία του δοθεί. Την ονείρωξη κάθε ποδοσφαιρόφιλου, μια μεγάλη ομάδα να κοντράρει στα ίσα την Μπαρσελόνα, έστω και εντός έδρας.
Τι είδαμε:
Τα εκατομμύρια του Ρώσου να γίνονται κατενάτσιο, εφάμιλλο της Εθνικής του Euro – μόνο που αντί για Μπασινά, είχαμε Μπάλακ, αντί για Χαριστέα, είχαμε Ανελκά κ.ο.κ. Τον Ντρογκμπά να βουτάει πιο συχνά και απ’τον Ντιόγκο. Και να διαμαρτύρεται πιο κωμικοτραγικά κι απ’τον Καραγκούνη. Το δίδυμο Λάμπραντ-Μπάλακ να ανταλλάσσει σε 180′ λιγότερες πάσες, απ’όσες ανταλλάξαν τα σέντερ μπακ της Εθνικής σ’εκείνο το μίζερο τρίλεπτο του Euro 2008. Την δυο φορές πρωταθλήτρια Αγγλίας και τα λοιπά και τα λοιπά, να κατεβαίνει με την ίδια ακριβώς τακτική και διάθεση, μέσα στο σπίτι της, απέναντι στην ελλιπέστατη αμυντικά Μπαρσελόνα. Τον Θεό του Στρατέγκο, τον Οδυσσέα των πάγκων, Χίντινκ να διατηρεί την ίδια αμυντικογενή φιλοσοφία και να αλλάζει τον επιθετικό του με αμυντικό, μέσα στο σπίτι του, με τον αντίπαλο κουρασμένο, που παίζει και με παίκτη λιγότερο! Την ονείρωξη του Σούλη Παπαδόπουλου και του Γιώργου Φοιρού.
ΜΠΑΡΣΕΛΟΝΑ
Τι ελπίζαμε να δούμε:
Μια ομάδα, που δεν καταλαβαίνει από άμυνες, ακόμα κι αν ο αντίπαλος κατέβει με τους δέκα καλύτερους αμυντικούς του πλανήτη, ένα τανκς κι ένα πεινασμένο λιοντάρι, τοποθετημένα στο μισό του γήπεδο. Τον Ετο να καθαρίζει το παιχνίδι με ξερό σουτ σε μισή φάση, πριν το δάκρυ του Τέρι προλάβει να φύγει απ’το μάτι. Τον Μέσσι, να προσπερνάει τρεις και τέσσερις αντιπάλους, πριν ο Αλεξ σκεφτεί καν να σηκώσει το πόδι του, πάνω απ’το ύψος του γόνατου του. Τον Ανρί να σκοράρει με αριστοτεχνικό πλασέ στην γωνία, να πηγαίνει στην κερκίδα της Τσέλσι και να δείχνει το φανελάκι του, στο οποίο έχει στάμπα με την φάτσα του να κάνει την γνώριμη γκριμάτσα του, της ανωτερότητας! Τον Πικέ να κάνει το “ματς της καριέρας του”, μετά απ’το Σαββατιάτικο “γκολ της καριέρας του”, για να καλύψει τις απουσίες των συμπαικτών του. Τον Γκουαρντιόλα, να μην προδίδει την φιλοσοφία της ομάδας και να την κατεβάζει για να κάνει παιχνίδι, να δημιουργήσει και να ελέγξει, ανεξαρτήτως σημασίας του αγώνα και γηπέδου. Πολλά γκολ, όπως μας έχει συνηθίσει.
Τι είδαμε:
Μια ομάδα κλεισμένη καλά σε κάθε σημείο του γηπέδου, που αδυνατούσε να δημιουργήσει μια σοβαρή ευκαιρία στην ασφυκτιούσα από μπλε φανέλες, αντίπαλη περιοχή. Τον Ετο να διπλασιάζει τις μέτριες εμφανίσεις του, στους ημιτελικούς. Τον Μέσσι, να μην μπορεί να κάνει την διαφορά. Τον Ανρί στην κερκίδα. Τον Πικέ να κάνει τα πάντα, κόβοντας με ..χέρια και πόδια τις αντεπιθέσεις της Τσέλσι, προωθώντας το παιχνίδι και παίζοντας στο τέλος και επιθετικός. Τον Γκουαρντιόλα, να κατεβάζει την ομάδα με την γνωστή φιλο-ποδοσφαιρική φιλοσοφία της, αλλά να ‘κολλάει’ και να αδυνατεί να την βοηθήσει, όταν αυτή έδειχνε μπλοκαρισμένη για τα καλά. Ένα γκολ, αλλά αρκετό.
