Οι γεροντάρες και τα πλάνα πενταετίας
Απ το πρωί έχω βαρεθεί να διαβάζω σε Παναθηναϊκά φόρουμ αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με την ορθότητα μιάς πιθανής μεταγραφής του 35χρονου Χούλιο Κρουζ στον Παναθηναϊκό.
Αλλοι λένε πως είναι παιχταράς και θα βάλει για πλάκα 30 γκολ στο ξεπεσμένο ελληνικό πρωτάθλημα, άλλοι πως είναι γέρος κι έρχεται για τα τελευταία ένσημα, άλλοι πως καλός είναι αλλά πρέπει να πάρει κι άλλον και οι περισσότεροι υπενθυμίζουν τις επιτυχίες του Ολυμπιακού με τους Γκόγκιτς, Κοβάσεβιτς, Ριβάλντο αλλά και Τζόρτζεβιτς της τελευταίας 3ετίας.
Φυσικά όταν σκέφτεσαι με όρους πρωταθλητισμού και πάσης θυσίας κατάκτησης τροπαίων, είναι λογικό να καταλήξεις στο συμπέρασμα των τελευταίων.
Θες δηλαδή να πάρεις για ένα-δύο χρόνια ό,τι καλύτερο μπορείς από…σιτεμένους παίκτες εγνωσμένης αξίας και μετά…βλέπουμε. Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο απαυτός μας κοινώς. Και υπό αυτή την έννοια, τέτοιες μεταγραφές είναι καλές και επιβεβλημένες, ειδικά αν με τα ίδια λεφτά δεν μπορείς να αγοράσεις κάτι νεότερο και παρόμοιας κλάσης, αλλά σ αυτή την περίπτωση ας μην παραμυθιάζουμε κατά καιρούς τον κόσμο με πλάνα πενταετίας, μακρόπνοα σχέδια και άλλα πομπώδη και ουτοπικά.
Μεταγραφές τύπου Κρούζ είναι καλές ακόμα και για ομάδες όπως η Μπαρσελόνα ή η Μάντσεστερ, αλλά όχι για «πρώτα βιολιά». Είναι καλές για να πλαισιώσουν και να συμπληρώσουν αν θέλετε τους ήδη υπάρχοντες. Αν τους αναθέσεις πρωταγωνιστικό ρόλο, συνήθως τα αποτελέσματα είναι βραχύβια και συχνότατα ανύπαρκτα, ακόμα κι αν δεν έρχονται για να πάρουν σύνταξη στην μαγευτική Super League…