Ερασιτεχνισμός ή βαρβαρότητα;
Στον μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου ανθεί η επιχειρηματικότητα και το εμπορικό δαιμόνιο.
Σαν να μην έφτανε που ούτε οι μισές ομάδες της Super League δεν μπορούν να είναι ουσιαστικά ανώνυμες εταιρίες, ο τραγικός νόμος-πλαίσιο που ισχύει από το 1979 και που επιβάλλει ακόμα και οι ομάδες της Γ’ Εθνικής να είναι ΠΑΕ, προσφέρει νέες μεγάλες δυνατότητες στους γνωστούς περιπλανώμενους ανά την επικράτεια παράγοντες προκειμένου να…ανοίξουν τα φτερά τους σε άλλες πολιτείες γιά να καρπωθούν επιχορηγήσεις αλλά και ισχύ που τους είναι απαραίτητη προκειμένου να παραμείνουν στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι γιά πολλά ακόμα χρόνια.
Η νέα μόδα που ξεκίνησε πέρυσι με την συγχώνευση Ηλυσιακού και Αιγάλεω, μιά ενέργεια κατάπτυστη που κατακρίθηκε απ το σύνολο σχεδόν των φιλάθλων, όχι μόνο δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά φαίνεται πως τείνει να γίνει ο κανόνας γιά τις μικρές κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου (αλλά και του μπάσκετ).
Η ΠΑΕ Λαμία γιά παράδειγμα γυρεύει να συγχωνευθεί με την ΠΑΕ Ιωνικό γιά να κάνει το άλμα στην Β’ Εθνική κι αν δεν τα καταφέρει, έχει γιά καβάτζα την ΠΑΕ Χαϊδάρι που απλώς θα την κρατήσει μαζί του στην τρίτη κατηγορία.
Ο φίλαθλος κόσμος παραληρεί από ενθουσιασμό διότι έτσι γαλουχήθηκε. Να θεωρεί επιτυχία γιά την ομάδα του την αναρρίχηση με οποιοδήποτε τρόπο σε μεγαλύτερη κατηγορία. Συσκέψεις επί συσκέψεων οργανώνονται, στο παιχνίδι μπαίνουν νομάρχες, βουλευτές και τοπικοί φορείς και όλο αυτό το πανηγύρι των ζουρλών υποτίθεται πως βοηθά το ποδόσφαιρο και την περιφέρεια.
Ούτε που τους πέρασε απ το μυαλό πως σκοπός της ύπαρξης των σωματείων δεν είναι να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του κάθε επαγγελματία παράγοντα που έταξε λεφτά και αγωνιστικές επιτυχίες και τώρα ψάχνει τον χάρτη της Ελλάδας γιά να παραμείνει γατζωμένος σ ένα σαθρό σύστημα που δημιουργήθηκε και συνεχίζει να υπάρχει γιά να εξυπηρετεί τα λαμόγια και όχι τους πολίτες.
Τους πολίτες που σήμερα χειροκροτούν, αλλά αύριο θα διαπιστώσουν πως γιά να αθληθούν τα παιδιά τους θα πρέπει να πληρώσουν σε καμιά «σχολή» ποδοσφαίρου γιατί ο αθλητισμός δεν είναι αγαθό που οφείλει να προσφέρει το κράτος και το σωματείο, αλλά ένα ακόμα είδος προς εμπορική εκμετάλευση.
Αλλά τί λέω; Σ αυτή τη χώρα δεν ενδιαφερόμαστε να φτιάξουμε αθλητές, μόνο οπαδούς και κάφρους. Ακόμα καλύτερα να μην έχουν κλωτσήσει ούτε μιά φορά μπάλα στη ζωή τους. Να μπινελικώνουν χωρίς ντροπή τις μανάδες και τους πατεράδες των «εχθρών», να πετάνε μπουκάλια και σιφώνια, να χαπακώνονται στα πούλμαν, να πλακώνονται και να σκοτώνονται.
Απ αυτό το blog έχει γίνει πολύ μεγάλη κουβέντα γύρω απ το τί σημαίνει σύλλογος, κυρίως με αφορμή το μοντέλο διοίκησης του FC Barcelona.
Οποιος βρεθεί Σάββατο πρωί στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας, θα διαπιστώσει από πρώτο χέρι τί σημαίνει αθλητικός σύλλογος. Θα δει εκατοντάδες παιδάκια να αθλούνται στις εγκαταστάσεις του συλλόγου, στα γήπεδα ποδοσφαίρου, στο Palau Blaugrana ή στην πίστα γιά πατινάζ. Φυσικά καθοδηγούμενα από τους προπονητές τους που τα μαθαίνουν σωστά τις αρχές των αθλημάτων και του αθλητισμού, έστω κι αν ούτε το 10% απ αυτά δεν πρόκειται στο τέλος να ασχοληθεί επαγγελματικά.
Πόσο κοστίζει αυτό;
155 ευρώ ετήσια, όσο και η συνδρομή του πατέρα τους γιά να είναι μέλος στον σύλλογο.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κίνητρο γιά τον Ελληνα φίλαθλο. Ο οποίος είναι ικανός να ξωδέψει τα 3πλάσια ή τα 4πλάσια το χρόνο, αρκεί η ομαδάρα του να αποκτήσει τον υπερήλικα παικταρά με το ένα πόδι που πριν 10 χρόνια στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης καθήμενος στον πάγκο της Ρεάλ.
Και αν οι νόμοι παραμένουν ως έχουν, αν οι Κούγιες, οι Μπέηδες, οι Ψωμιάδηδες και όλοι οι υπόλοιποι περιπλανώμενοι σωτήρες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος γιά να ικανοποιούν την επιχειρηματικότητά τους, την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε εμείς οι φίλαθλοι.
Γιατί ταυτίσαμε τον αθλητισμό με την διάκριση, την βιτρίνα και το ψέμμα και όχι με τον ουσιαστικό λόγο ύπαρξής του: την δυνατότητα άθλησης όλων.
