Η καρδιά του πρωταθλητή
Είναι ωραίο να ατενίζεις το κόσμο από ψηλά. Με τη σιγουριά που σου δίνει η συνεχόμενη κατάκτηση τίτλων. Με την πεποίθηση ότι κανένα εμπόδιο δεν είναι αξεπέραστο, πως ό,τι και να γίνει τον Μάη εσύ θα γελάσεις τελευταίος με τις κούπες στον Περαία για παρέα.
Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες αντιδράσεις Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών σχετικά με τις μεταγραφές και τις … μη μεταγραφές τους και μπορώ να πω απερίφραστα πως η διαφορά είναι εντυπωσιακή.
Ας πούμε οι αποτυχημένες απόπειρες του Παναθηναϊκού με τους Κρουζ, Μέλμπεργκ και Ενχελαρ ξεσήκωσαν την οργή των φίλων του. Κανένας δεν σκέφτηκε να πει πως δεν τρέχει τίποτα, θα πάρουμε άλλους, ο ένας είναι γέρος, ο άλλος άμπαλος, τι είχαμε – τι χάσαμε…
Αντίθετα, οι περιπτώσεις Λέτο, Μπομπό και η μεταγραφή του Σισέ απ τον Παναθηναϊκό αντιμετωπίστηκε απ τους ερυθρόλευκους φιλάθλους όχι απλά με ψυχραιμία, αλλά με αναισθησία και μια διάθεση υποβάθμισης των γεγονότων.
«Πήραν το Λέτο το τραγί, κακά μαντάτα στο μαντρί», προειδοποίησε σε αθλητικό portal φίλος του Ολυμπιακού που δύο μέρες πριν έλεγε «αντε μπράβο, έκλεισε η υπόθεση με το Ματ, να κλείσουμε και Λέτο και μετά πάμε για ένα αμυντικό χαφ και είμαστε κομπλέ».
Με την πίστη ενός μουλά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν πτοούνται από καμιά αποτυχία τους ή μεταγραφική επιτυχία του αντιπάλου τους.
«Πάλι στο τέλος εμείς θα γελάσουμε», λένε και φυσικά δεν έχουν άδικο. Η ποδοσφαιρική και τεχνική ανάλυση των μεταγραφών πηγαίνει στα σκουπίδια όταν αρχίσουν οι επίσημες υποχρεώσεις και όλα φαίνονται μέσα στο γήπεδο. Η αξιωματική τους πεποίθηση πηγάζει απ το γεγονός πως «κάθε χρόνο εμείς το παίρνουμε, γιατί όχι και τώρα;»
Πολλές φορές στο παρελθόν υπήρξαν αντίπαλοι του Ολυμπιακού που είχαν καλύτερους παίκτες, που έπαιζαν καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά δεν κατάφεραν να πανηγυρίσουν τίτλους. Δεν είναι της ώρας να αναλύσουμε τους λόγους, άλλωστε δεν θα βγάλουμε και άκρη.
Σημασία έχει πως όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού ασχολούνται λιγότερο με τις αδυναμίες της ομάδας τους σε αντίθεση με τους φιλάθλους άλλων ομάδων που μπορεί και να μεγαλοποιούν τις δικές τους.
Η ψυχολογία του οπαδού – πρωταθλητή είναι τέτοια που του επιτρέπει να βλέπει πρωτάθλημα ακόμα κι αν η ομάδα του είναι δέκα βαθμούς πίσω, πέντε αγωνιστικές πριν τη λήξη. Αντίθετα, η ψυχολογία του οπαδού-δευτερότριτου τον κάνει να σκιάζεται ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να τελειώνουν θετικά γι αυτόν.
Θα μου πείτε τώρα, πως οι οπαδοί δεν παίζουν μπάλα και δεν μπορούν να επηρεάσουν αποφασιστικά την έκβαση ενός πρωταθλήματος. Κι όμως. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η μίρλα ή ο ενθουσιασμός μεταφέρεται με μεγάλη ταχύτητα και σε μεγάλο βαθμό απ την εξέδρα στην ομάδα. Οι αντιδράσεις των φιλάθλων όχι απλώς δεν περνούν απαρατήρητες αλλά πολλές φορές αποτελούν σημείο αναφοράς των παικτών και των προπονητών.
Αν έχει κάποια σημασία να βρίσκεσαι δίπλα στην ομάδα σου στα δύσκολα, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ο οπαδός του Ολυμπιακού μπορεί πιο άνετα από οποιονδήποτε άλλον οπαδό να σταθεί δίπλα στην ομάδα του γιατί αξιωματικά μέσα του περιμένει την ευτυχή κατάληξη. Αντίθετα, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για παράδειγμα, όταν έρθει η στραβή, βλέπουν κι άλλες στραβές, αποδοκιμάζουν ή αποχωρούν μαζικά απ τις εξέδρες.
Σε κάθε πρωτάθλημα, εδώ και πολλά χρόνια, ο Ολυμπιακός ξεκινάει ένα βήμα πιο μπροστά απ τους άλλους.
Με την «καρδιά του πρωταθλητή» και την πίστη του φανατικού μουσουλμάνου πως ο Αλλάχ και αυτή τη φορά θα είναι μεγάλος
