Κουράγιο Γιώργο!

Όταν μαθαίνεις ότι κάποιος που έπαιξε για πολλά χρόνια το ρόλο του ήρωα στα παιδικά σου όνειρα κινδυνεύει, δεν μπορείς παρά να αισθανθείς ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Ο Γιώργος Δεληκάρης είτε σαν «φίλος» είτε σαν «αντίπαλος» συμβόλιζε πάντα για μένα μια ποδοσφαιρική «δαντέλα» που όμοιά της δεν έχουν ξαναβγάλει τα ελληνικά γήπεδα.
Χθες βράδυ, όταν έμαθα την είδηση του τροχαίου ατυχήματος που τον έστειλε στην εντατική με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, έσπευσα στο ντουλάπι με τα παιδικά ενθύμια και έβγαλα το μικρό πλαστικό του ομοίωμα, «λάφυρο» από κάποια συλλογή από γαριδάκια, αντικείμενο τόσο φτηνό μα συνάμα τόσο πολύτιμο για τον μικρόκοσμο ενός μαθητή του δημοτικού.
Το κράτησα για λίγο στα χέρια μου και ξαναθυμήθηκα εκείνο το απίθανο γκολ που είχε βάλει στον Τζοφ στη Λεωφόρο, ένα εξαιρετικό σκαφτό που άφησε άγαλμα τον διεθνή Ιταλό πορτιέρο, αφού πρώτα είχε αδειάσει την μισή τορινέζικη άμυνα.
Προσπάθησα έτσι, έστω και νοερά, να του δώσω λίγο κουράγιο στις δύσκολες ώρες που περνά, ελπίζοντας πως αυτοί που σκορπούν γενναιόδωρα τα δισεκατομμύρια για τους Σισέ και Ντιόγο θα έρθουν έστω και τώρα, έστω και αργά, κοντά του και θα του δείξουν πως δεν ξεχνούν ποιοι φρόντισαν να γεμίσουν με ποδοσφαιρική μαγεία τα φτωχά αλλά τόσο ζεστά και ρομαντικά χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου.