Στα μαρμαρένια αλώνια

Μια από τις απορίες που μου δημιουργούνται κάθε καλοκαίρι, είναι αυτή της … πάλης που δίνουν οι ελληνικές ομάδες προκειμένου να κάνουν δικούς τους κάποιους ποδοσφαιριστές.
Θέλει ας πούμε ο Ολυμπιακός τον Κάλστρομ (τυχαίο το παράδειγμα). Και υπάρχουν κάποια αρχικά δεδομένα. Ας πούμε πως η Λυόν θέλει 6 εκατομμύρια για να τον πουλήσει και ο ίδιος δεν βλέπει ζεστά την προοπτική να έρθει στην Ελλάδα, αλλά τέλος πάντων για να το κάνει θέλει 3,5 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν δίνει 2,5 στην ομάδα και μέχρι 2 στον παίκτη (πάλι τυχαίοι οι αριθμοί). Μέχρι εδώ τα καταλαβαίνω όλα. Οι απορίες ξεκινούν από δω και πέρα. Βγαίνουν λοιπόν οι εφημερίδες και γράφουν: υπάρχουν διαφορές, αλλά ο Ολυμπιακός το παλεύει για Κάλστρομ.
Τι σημαίνει το παλεύει; Παλεύει να πείσει την Λυόν να ζητήσει λιγότερα και τον παίκτη να έρθει επίσης με λιγότερα; Τι είδους πάλη είναι αυτή; Ξεροσταλιάζει έξω απ το γραφείο του Ολάς ο Χρυσικόπουλος και μόλις τον δει να σκάει μύτη του βάζει ένα χαρτί κάτω απ τα μούτρα και του λέει «υπογράψτε εδώ, είναι για την κλιματική αλλαγή;» Και μετά φεύγει και πηγαίνει έξω απ το σπίτι του Κάλστρομ και του κάνει καντάδα για να του δείξει την αγάπη και την αφοσίωσή του; Η μήπως τους πλακώνει στο ξύλο μέχρι να δεχτούν να υπογράψουν; Βγάζει στιλέτο ο Αντωνίου και απειλεί τον Γκριγκέρα ότι θα αυτοκτονήσει μπροστά του αν δεν έρθει στον Παναθηναϊκό;
Προς τι τόσο δράμα; Προσφορές καταθέτουν οι άνθρωποι και περιμένουν. Τι θα πει «παλεύει» και παίζει μποξ; Η ο ένας θα κατέβει ή ο άλλος θα ανέβει ή δεν θα γίνει τίποτα και θα πάμε γι άλλα. Αυτές οι δουλειές κρίνονται από αριθμούς, όχι απ τα μπράτσα.