Η ουσία είναι ο κόσμος
(Άρης – Μπόκα Τζούνιορς, 5/8/2009
Συνέχεια από εδώ…)
“To μόνο που βλέπει ο μέσος μαλάκας που κάθεται φαρδύς πλατύς στην κωλάρα του με το τηλεκοντρόλ στο χέρι είναι το γήπεδο, τα δοκάρια, άντε και λίγη κερκίδα. Χαραμίζει τη ζωή του αλλάζοντας κανάλια, μα τα συνθήματα και το πάθος του πλήθους τον ξανακολλάνε στο ποδόσφαιρο. Η ουσία είναι ο κόσμος. Οι τηλεοπτικές εταιρείες δεν πολυνοιάζονται για τους φιλάθλους, όμως χωρίς αυτούς το ποδόσφαιρο θα ήταν ένα τίποτα. Ήχος, κίνηση, πάθος, αυτά δε θα καταφέρουν να τ’αλλάξουν ποτέ. Χωρίς πάθος, το ποδόσφαιρο είναι νεκρό. Αν δεν ήταν ο κόσμος να του δίνει υπόσταση, το παιχνίδι θα ήταν γελοίο, είκοσι μαλάκες τρέχουν στο γρασίδι και κλοτσάνε ένα τόπι. Όταν αρχίζουν τα συνθήματα, η ατμόσφαιρα αλλάζει, ακόμα κι όσοι δε διακρίνονται για τον αυθορμητισμό τους, παθιάζονται. Εγώ τρελαίνομαι για το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο τρελαίνει τον κόσμο, ο κόσμος τρελαίνει εμένα και πάλι απ’την αρχή. Αλυσιδωτή αντίδραση, οι πολλαπλές εκφάνσεις μιας ενιαίας πραγματικότητας”
“Εργοστάσιο ποδοσφαίρου” – John King, Αγγλία, 1996
Mια ιδιαίτερη οπτική, μιας ιδιαίτερης εποχής, σε μια ιδιαίτερη χώρα
3 σχόλια σχετικά με το “Η ουσία είναι ο κόσμος”
“Αν δεν ήταν ο κόσμος να του δίνει υπόσταση, το παιχνίδι θα ήταν γελοίο, είκοσι μαλάκες τρέχουν στο γρασίδι και κλοτσάνε ένα τόπι.”
Εντελώς άκυρη άποψη, ουσιαστικά ανιστόρητη θα ‘λεγα και δείγμα ανθρώπου που δεν αγαπάει το τόπι στην πραγματικότητα.
Αν διαβάσει κανείς ιστορία του ποδοσφαίρου θα καταλάβει ότι το παιχνίδι (το ποδόσφαιρο, η “μπάλα” ρε παιδί μου) ήταν τόσο συγκλονιστικό από μόνο του που άρχισε να μαζεύει, να τραβάει σαν μαγνήτης όχι μόνο άτομα για να παίξουν αλλά και πολύ περισσότερους (συνεχώς αυξανόμενους) για να το παρακολουθήσουν.
Δεν έγινε το ανάποδο, δλδ δεν μαζεύτηκε ένα πλήθος και μετά βάλανε στη μέσα τους 20 μαλάκες να κλωτσάνε τη μπάλα, οι οποίοι με την ύπαρξη του πλήθους από μαλάκες γίνανε μάγκες. Για όνομα δλδ…
Σωστό είναι αυτό που λέει ότι η ουσία είναι στο γήπεδο και όχι στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά η ουσία είναι ΜΕΣΑ στο γήπεδο. ΣΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ. Τα υπόλοιπα παραφερνάλια του γηπέδου (θεατές, χαρτάκια, κόρνες, πυρσοί, καπνογόνα, συνθήματα) είναι καταπληκτικά και βέβαια όσο περισσότερα υπάρχουν τόσο καλύτερα, αλλά παραμένουν ΠΑΝΤΑ συμπληρωματικά…
Αντίθετα η “μπάλα” είναι συγκλονιστική είτε παίζεται στο Νόου Καμπ, την Μπομπονέρα ή το Μαρακανά είτε παίζεται σε μια αλάνα, μια αυλή σχολείου, μια παραλία κτλ…
Συμφωνούμε απόλυτα, γι’αυτό και η αναφορά στο τέλος: “Mια ιδιαίτερη οπτική, μιας ιδιαίτερης εποχής, σε μια ιδιαίτερη χώρα”.
Μην ξεχνάμε πως ο συγγραφέας έζησε την εποχή του χουλιγκανισμού στην Αγγλία, που η “ανάγκη” για βια μπλέχτηκε με το ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα ήταν ατέλειωτο ξύλο και ελάχιστη μπάλα.
Ναι, είναι μεγάλη αλήθεια αυτό.
Άλλωστε είναι κλασσικό χαρακτηριστικό ορισμένων τέτοιου τύπου οπαδών να θεωρούν ότι ο ρόλος τους είναι πάρα πολύ σημαντικός, ίσως και ο σημαντικότερος στο περιβάλλον του ποδοσφαίρου.