Κάποιος να σε ξεσηκώνει
Το καλοκαίρι του 1984 ο Βελιμίρ Ζάετς έρχεται στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό.
Από εκείνο το πρώτο του παιχνίδι στο ΟΑΚΑ κόντρα στον ΟΦΗ, μέχρι το άδοξο τέλος της καριέρας του το 1988, πλήρωνα σε κάθε εντός έδρας ματς εισιτήριο αποκλειστικά και μόνο γιά να έχω τα μάτια μου επάνω του. Ο «λαγός» είχε τον τρόπο να σε ξεσηκώνει με το παιχνίδι του, οι πάσες του ακόμα και σήμερα έχουν μείνει καρφωμένες στο μυαλό μου, καθώς πολλές δεν τις καταλαβαίναμε ούτε απ την εξέδρα πριν δούμε την επιτυχή τους κατάληξη. 21 χρόνια μετά, ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να πάω στο γήπεδο γιά να απολαύσω κάποιον παίκτη του Παναθηναϊκού. Ισως μόνο ο Ερικ Μίκλαντ να κέρδισε μιά ανάλογη θέση στην καρδιά μου. Σήμερα το απόγευμα, παρακολουθώντας το παιχνίδι στο Παγκρήτιο, διαισθάνθηκα πως επιτέλους ήρθε στην ομάδα κάποιος που θα ξαναξεσηκώσει τον κόσμο με τις ενέργειές του, που θα μπορέσει να γεμίσει το γήπεδο όχι αποκλειστικά με την προσδοκία της νίκης αλλά και του θεάματος. Αυτά που έκανε στο χορτάρι ο Σεμπαστιάν Λέτο, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο είχαμε χρόνια να τα δούμε στον Παναθηναϊκό. Τα δύο γκολ είναι το λιγότερο, αφού και τα δύο προήλθαν από κόντρες. Ο τρόπος όμως που έστριβε, οι εξαιρετικές του τρίπλες, οι συρτές και έξυπνες πάσες του στα πλάγια της επίθεσης, ο τρόπος που διεκδικούσε και κέρδιζε την μπάλα όταν αμυνόταν, πιστοποιούν πως μπορεί να εξελιχθεί σε νέο ηγέτη του Παναθηναϊκού. Αρκεί να παραμείνει ήρεμος και προσυλωμένος στη δουλειά του, τώρα που το ποδοσφαιρικό του μέλλον δεν είναι αβέβαιο όπως πέρυσι που αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό δανεικός.
Και επειδή τελευταία διακατέχομαι από μία…ρετρό διάθεση, δεν μπορώ να μην θυμηθώ την διπλή μεταγραφή Τζώρτζεβιτς – Γιαννακόπουλου απ τον Πανηλειακό στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1996. Τότε που ο πρόεδρος της ομάδας του Πύργου, ο Σταυρόπουλος, πουλούσε «πακέτο» τα δύο μεγάλα αστέρια της ομάδας του και ο Βαρδινογιάννης αρνήθηκε πεισματικά την αγορά του Σέρβου, θέλοντας να πάρει στην Παιανία μόνο τον Στέλιο. Την κατάληξη τη γνωρίζουμε όλοι.
Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε την … ρεβάνς αυτής της ιστορίας;
Μερικές φορές η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια.
Αλλά ας μην προτρέχω. Είναι νωρίς ακόμα.
3 σχόλια σχετικά με το “Κάποιος να σε ξεσηκώνει”
Eida k egw ta magika tou Leto stn Krhth k omologw pws zhleyw ligo ws opados tou Olympiakou. Pisteya oti aytos o paixths einai xamenh ypo8esh k oti den 8a paiksei mpala pote sovara, 8a ginotan dld kati analogo tou Denilson(ths Betis, oxi ths Arsenal),apo 8eama to kati allo k apo ousia mhden. Gia ayto k den trela8hka otan o Kokkalhs ton agnwhse..
Omws deixnei na denei ston Pao, paizei eksairetika wntas k apotelesmatikos. Den kserw an einai mono pyrotexnhmata aytes tou oi emfanhseis k argotera epistrepsei sta gnwsta tertipia(makari dld gia to kalo ths omadas mou…xexe) alla pros to parwn einai apolaysh na tn vlepeis opoia omada k na ypostirhzeis!!
δηλαδή μετά τον ζάγιετς είδες λίγο Μίκλαντ και τώρα Λέτο? Ο Μητσος Σαραβάκος δηλαδή δε σε συγκίνησε ποτέ? Ο Μπορέλι στην καλή του διετία? Ακόμη κι ο Έκι στον πρώτο του χρόνο, τίποτα?
Οπως τα λες
Φαίνεται πως δεν κατάλαβες τί είπα:
άλλο να γουστάρεις μιά ομάδα γιατί παίζει καλά και άλλο να πηγαίνεις στο γήπεδο γιά να δεις έναν παίκτη.
Ολοι αυτοί που αναφέρεις ήταν καλοί παίκτες.
Προσωπικά όμως εμένα δεν με ξεσήκωναν
Και γιά τον Λέτο μίλησα περί διαίσθησης
Είναι νωρίς ακόμα