Το δέκα δεν υπάρχει πιά, το πάτησε το έξι

Τα χρόνια τα παλιά στο ποδόσφαιρο υπήρχαν «μαέστροι» με το κιλό. Παίκτες-προσωπικότητες που έφτιαχναν το παιχνίδι της ομάδας τους, αυξομοίωναν τον ρυθμό, μοίραζαν πολλές και σωστές πάσες με πολλούς τρόπους, δημιουργούσαν γκολ αλλά και πετύχαιναν αν οι συγκυρίες ήταν ευνοϊκές.
Οι παίκτες αυτοί συνήθως δεν ήταν τα πρώτυπα των καλών αθλητών. Δεν σκίζονταν στο χορτάρι, δεν κατάπιναν τα χιλιόμετρα σαν τις Φεράρι, δεν είχαν τέλειους κοιλιακούς και ατσάλινους τρικέφαλους. «Μαέστρος» δεν γινόσουν μέσα από την προπόνηση. Επρεπε να το έχεις στο DNA σου ή στην χειρότερη να το χεις “ψωνίσει” απ την αλάνα που πρωτοκλώτσησες μπάλα εκεί γύρω στα έξι με εφτά σου χρόνια.
Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αλλοδαπούς γίγαντες αλλά και σε εγχώριους. Ο Παναθηναϊκός ας πούμε είχε τον Δομάζο, ο Ολυμπιακός τον Δεληκάρη, η ΑΕΚ τον Μίμη Παπαϊωάννου, ο ΠΑΟΚ τον Κούδα, ο Αρης τον Κώστα Παπαϊωάννου, ο Ηρακλής τον Αηδινίου και αργότερα φυσικά τον μεγάλο Χατζηπαναγή, ο Πανιώνιος τον Χάϊτα, η Λάρισα τον Βαλαώρα, η Παναχαϊκή τον Δαβουρλή και πάει λέγοντας.
Τα χρόνια πέρασαν, το ποδόσφαιρο άλλαξε, το πολύ και ζεστό χρήμα που συνοδεύει τις επιτυχίες επέβαλαν άλλους πιό ρεαλιστικούς στόχους στο χορτάρι.
Η σκοπιμότητα κυριάρχησε, η διαφύλαξη των μετόπισθεν έγινε σημαντικότερη απ την επίτευξη του γκολ, η ταχύτητα και τα αθλητικά προσόντα πήραν τη θέση της ράθιμης και ολίγον σοφιστικέ τεχνικής και οι πολυσύνθετοι παίκτες έγιναν οι πιό περιζήτητοι.
Κάθε προπονητής σήμερα ονειρεύεται να έχει έναν Εσιέν, ή έναν Ζίντορφ και Μακιλελέ στα νιάτα τους περισσότερο απ όσο θα επιθυμούσε να έχει στο ρόστερ τους τη σύγχρονη αναβίωση του Πελέ ή τον κλώνο του Κρόϊφ.
Και επειδή ένας σύνθετος παίκτης που ξέρει να αμύνεται σωστά στο χώρο του κέντρου αλλά παράλληλα και να δημιουργεί δεν είναι κάτι που διατίθεται με το κιλό, συνήθως αρκούμαστε σε δυνατά και γρήγορα παιδιά που απλά ξέρουν να κόβουν σωστά, άντε και να πασάρουν με επιτυχία στα δύο μέτρα.
Και όταν μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες αρκούνται σε τέτοιου τύπου μέσους, καταλαβαίνουμε πως στην Ελλάδα φτάνουν οι …δύτερης και τρίτης κατηγορίας εκδοχές αυτού του προϊόντος.
Γιά «μαέστρους» φυσικά ούτε λόγος. Ο Παναθηναϊκός είναι ευτυχισμένος με τους 4-5 αμυντικούς του μέσους, ο Ολυμπιακός πήρε ένα απροσδιόριστο χαφ (λέγε με και Μαρέσκα) και το βάφτισε οργανωτή, η ΑΕΚ κονταροκτυπήθηκε άγρια με τον Κομπότη γιά να αποκτήσει τελικά έναν παίκτη που στη δεκαετία του ’80 δεν θα καθόταν ούτε στον πάγκο της και ο ΠΑΟΚ έχει διάφορα χαφ μέτριας αξίας που προσδοκά να του κάνουν αυτή τη δουλειά.
Βλέποντας όλα τα φετινά ευρωπαϊκά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων δεν μπόρεσα παρά να νοσταλγήσω εκείνα τα παλιά τα χρόνια, όπου φάσεις σαν αυτή του τετ-α-τετ του Ντουντού έβλεπες σε κάθε παιχνίδι γιατί πολύ απλά υπήρχαν οι παίκτες που στο μυαλό τους είχαν την κάθετη και το 1-2 σε κλειστό χώρο και μέσα στην περιοχή.
Τώρα βλέπουμε μιά τέτοια φάση το μήνα και χάσκουμε σαν τους χάνους.
Η στροφή λοιπόν του ποδοσφαίρου σ αυτό το ρεαλιστικό physical game μπορεί να λατρεύεται απ τους οπαδούς του αγγλοσαξωνικού ποδοσφαίρου που άλλωστε δι αυτού του τρόπου κατακτούν και τίτλους.
Τελευταίος των Μοϊκανών απέμεινε ο Κακά των 67 εκατομμυρίων ευρώ.
Γιά μας τους υπόλοιπους που παρεπιδημούμε στις ποδοσφαιρικές μας φαβέλες, φτου, κακά και ύπνος …