Η επιθετική ουτοπία και το ρεαλιστικό τρέξιμο
Αν υπάρχει μια εθνική ομάδα, την οποία αντιπαθούν ασυναίσθητα όλοι σχεδόν οι Αρειανοί, αυτή είναι η εθνική Βολιβίας. Εμφανίζεται στο προσκήνιο τέσσερις-πέντε φορές τον χρόνο, ‘κλέβει’ τον Νάτσο Γκαρσία εκεί στα βάθη των Άνδεων και τον επιστρέφει πίσω είτε τραυματία, είτε άλλον ποδοσφαιριστή – και δυστυχώς, ποτέ πιο φορμαρισμένο!
Στο τελευταίο επεισόδιο, του συγκεκριμένου σήριαλ, ο ανανεωμένος φέτος Γκαρσία, γυρνάει τραυματίας από ένα αδιάφορο ματς με το γραφικό Εκουαδόρ και ο Άρης μένει για έναν μήνα, χωρίς έναν εκ των δυο βασικών του αμυντικών χαφ. Το αποτέλεσμα; Να γίνεται άμεση προσομοίωση στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ Γιάννινα μιας αέναης ποδοσφαιρικής συζήτησης, για το κατά πόσο μπορεί να παίξει η ομάδα στο Χαριλάου μ’εναν μόνο αμυντικό χαφ, πλαισιωμένο από έναν κεντρικό χαφ (Ντάριο Φερνάντεζ), στο πολύ-φορεμένο τελευταία σύστημα, 4-2-3-1. Αποτέλεσμα του αποτελέσματος; Πλήρης αποτυχία!
Η επιθετική αυτή …ουτοπία της ομάδας, των μόλις πέντε αμυντικογενών παικτών, που στα όνειρα μας γίνεται Μπαρσελόνα, σκοράρει κατά βούληση και απειλείται και ελάχιστα, έχοντας τεράστια κατοχή μπάλας, απέχει από την χθεσινή εικόνα του Άρη όσο και η Θεσσαλονίκη απ’τα Γιάννινα. Γιατί, αν στην ουτοπική αυτή σκέψη, δεν προστεθεί ατέλειωτο ρεαλιστικό τρέξιμο-πρεσάρισμα από τους επιθετικούς με σκοπό τον εξαναγκασμό των αντιπάλων αμυντικών σε γιόμες και βεβιασμένες πάσες, τότε το αποτέλεσμα είναι μια ατέλειωτη τρύπα στην αμυντική λειτουργία της ομάδας, δυο μέσοι (Ναφτί στο πρώτο, Φερνάντεζ στο δεύτερο) με ξεφόρτωτα πνευμόνια, η εντύπωση πως ο αντίπαλος τρέχει περισσότερο και παίζει με παίκτη παραπάνω και μια ατελείωτη – και αδικαιολόγητη για την φύση του αγώνα, τουλάχιστον στα ..χαρτιά – πίεση στην αμυντική τετράδα, σε εντός έδρας παιχνίδι!
Ευτυχώς για τον Άρη, ο ΠΑΣ – ευχάριστη έκπληξη η όλη παρουσία του, από την κερκίδα μέχρι τον αγωνιστικό χώρο – κατάφερε μεν να εκμεταλλευτεί την στατικότητα και την αδυναμία της επιθετικής τετράδας να πιέσει ψηλά, κάτι που έδινε χώρο και ευκαιρίες για άνετο κατέβασμα και σωστή κυκλοφορία μέχρι και την περιοχή του Σηφάκη, αλλά δεν μπόρεσε να μετουσιώσει την καλή αυτή παρουσία σε γκολ.
Οι τρεις βαθμοί ήρθαν, αλλά ο Γκαρσία δεν επανέρχεται για την ώρα κι επειδή το φινάλε της μεταγραφικής περιόδου με την πώληση Γιάχιτς και την μη αντικατάσταση του, μετέτρεψε τον Ρόβα σαν την μοναδική λύση στους καθαρούς ‘κόφτες’, πίσω απ’το βασικό δίδυμο, ο Μαζίνιο με τον Ντονάτο πρέπει οπωσδήποτε να βρουν τρόπο να μειώσουν την πίεση που δέχεται η άμυνα, …πείθοντας τα πολυτάλαντα, αν μη τι άλλο, αστέρια της επίθεσης να ιδρώσουν-τρέξουν-μαρκάρουν και λίγο, πριν ο Ναφτί και ο κατά συνθήκη “αμυντικός-κεντρικός-τα πάντα όλα-χαφ” Φερνάντεζ, φύγουν λιπόθυμοι απ’το γήπεδο.
8 σχόλια σχετικά με το “Η επιθετική ουτοπία και το ρεαλιστικό τρέξιμο”
Το ποστ αυτό δεν έχει κανένα νόημα γιατί δεν αναγράφεται το όνομα του Πρίτα που θα λύσει τα προβλήματα στα χαφ για πλάκα.
Ασε τον Πρίτα και πιάσε τον Χιγκίτα 🙂
Ο Sakis είναι τραυματίας. 🙁
to paidi sth fwto einai auto pou htan adynato ,paxyne kai fetos vgazei th fanela ap’eksw gia na fainetai adynato kai pali?…eleos me ton Koke!terma h asylia!!!
P.S.leyteria ston Misounof!!!!!!
Δεν είναι και τόσο μακρυά πλέον η Θεσσαλονίκη με τα Γιάννενα. Υποννοείς κάτι? 🙂
@nik-tornadoros, δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία ασυλία από μεγάλο μέρος των οπαδών του Άρη φέτος στον Κόκε. Όση ασυλία είχε, την εξάντλησε πέρσι με τις κακές του εμφανίσεις. Φέτος κρίνεται αυστηρά, από το πρώτο παιχνίδι..
@balkou,
🙂 Χο..
Εσύ καθάρισες το οικόπεδο στο Φιλαδέλφεια; (στο ύφος του “ήσουν κι εσύ στο κότερο;”)
Θα το καθαρίσει ο Κόντος 😉
Φίλε duendes θα θεωρήσω οτι η ασυλία εξαντλήθηκε οταν τον δω να κάθεται και στον πάγκο ή να γίνεται αλλαγή (νωρίτερα απο το 89′).
Δε θα γκρινιάξω άλλο γιατί κατά τα άλλα πιστεύω στη φετεινή ομάδα, αρκεί να υπάρξει αξιοκρατία.