Που οδεύει η κοινωνία;
Στις 20 Μαρτίου ο Φερνάντο Τόρες έκλεισε τα 25 του χρόνια και συνειδητοποίησε ότι έφτασε εκείνη η στιγμή που πρέπει να αφήσει κατά μέρους τους εγωισμούς και να μοιραστεί με όλο τον πλανήτη τις εμπειρίες – τέσσερα ολόκληρα χρόνια συμπληρωμένα από τη μέρα που σταμάτησε να τρώει πόρτα στα καζίνο – και τις σκέψεις του γι’ αυτό που αποκαλούμε ζωή. Έτσι λοιπόν, κατέγραψε την έως τώρα πορεία του σ’ αυτόν τον κόσμο σ’ ένα βιβλίο με τίτλο “El nino – My story”, το οποίο εδώ και λίγες μέρες βρίσκεται στα ράφια των Αγγλικών βιβλιοπωλείων, πιθανότατα σε πιο εμφανή θέση από τα τελευταία βιβλία του Κόρμακ ΜακΚάρθυ και του Φίλιπ Ροθ, που δεν έχουν παίξει και ποτέ στο Τσάμπιονς Λίγκ.
To τραγικό σ’ όλη την ιστορία δεν βρίσκεται τόσο στην πρόωρη συγγραφή της αυτοβιογραφίας, όσο παράλογη κι αν ακούγεται σε οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο αυτή η ιδέα. (Ο μόνος παίκτης που θα είχε μια, μικρή μεν αλλά ικανοποιητικά σοβαρή, δικαιολογία για να κάτσει να γράψει αυτοβιογραφία από τα 25 του είναι ο Πελέ, που ως τότε είχε βάλει καμιά 400αρια γκολ, είχε κατακτήσει Παγκόσμια Κύπελλα, Διηπειρωτικά και Λιμπερταδόρες, έκανε περιοδείες σ’όλο τον κόσμο και σταματούσε ακόμα και πολέμους.) Βρίσκεται στο γεγονός ότι εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν ώρες σε ουρές έξω από βιβλιοπωλεία για να την αποκτήσουν! Πραγματικά, θα μου έκανε λιγότερη εντύπωση το να περιμένει κάποιος για ώρες σε μια ουρά στο ΙΚΑ, ένα πρωινό Δευτέρας, χωρίς να έχει καν δουλειά εκεί.
Το παράδοξο της όλης υπόθεσης, από την άλλη, είναι ότι η αυτοβιογραφία του Ισπανού δεν έχει – έστω – πικάντικο περιεχόμενο. Στα εφτά μόλις χρόνια της ενήλικης ζωής του ο Τόρες έχει να “επιδείξει” στα κουτσομπολίστικα περιοδικά του Νησιού όλη κι όλη μια γυναικεία κατάκτηση. Την παιδική του γκόμενα. Κοινώς, το βιβλίο αποτελείται από άπειρες ιστορίες για γκολ (πως ένιωσε σκοράροντας ένα βροχερό απόγευμα κατά της Άστον Βίλα) και για το πως περνάει τον ελεύθερο χρόνο του, ξοδεύοντας τις λίρες που κερδίζει από την Λίβερπουλ και τα ευρώ που του προσφέρουν διάφορα Ισπανικά κομμωτήρια για να τα διαφημίσει.
Συνοψίζοντας, μιλάμε για ένα βιβλίο γεμάτο μικρές χαρές της ζωής ενός εκατομμυριούχου ποδοσφαιριστή, από αυτές που πάντα ήθελες να ξέρεις για να γεμίσει αισιοδοξία η πληκτική ζωή σου. Κι όλα αυτά σε 288 σελίδες, που με απλή αναλογική σημαίνει πως αν στα βαθιά γεράματα ο Φερνάντο θελήσει να ολοκληρώσει το εγχείρημα με ένα δεύτερο μέρος, η παγκόσμια δασοκομία θα ματώσει.
1 σχόλια σχετικά με το “Που οδεύει η κοινωνία;”
ante rr
pou 8a milisete eseis gia tn torres….mia dn pianete mprosta tou…eleoc p vgainei o ka9e m… k leei oti mlk t kataivei st kefali