Τα κεφάλια μέσα
Κάθε φορά που φεύγει το καλοκαίρι με πιάνει μιά αφόρητη μελαγχολία.
Στην αρχή δεν θέλω να το πιστέψω. Φαντάζομαι πως οι πρώτες φθινοπωρινές ψυχρούλες είναι απλά ένα δροσερό διάλλειμα στη ζέστη και πως δεν θα κρατήσουν πάνω από δύο-τρεις μέρες.
Μετά αρχίζω να συμβιβάζομαι με την ιδέα και τότε αναπολώ τις τελευταίες βουτιές στη θάλασσα. Τα παιχνίδια με τα πιτσιρίκια στην άμμο.
Το μπιτς βόλλεϊ και τις ρακέτες.
Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Ο χειμώνας έρχεται!
Και μακάριοι αυτοί που ενώ δεν μπορούν να παίξουν πιά ρακέτες στην παραλία, βρίσκουν έναν άλλο τρόπο να κάνουν το κομμάτι τους.
Μακάριοι όσοι έκαναν 3-4 μήνες διακοπές, ξεκομμένοι απ το υπόλοιπο τσούρμο που στιβάχτηκε στα πλοία της γραμμής γιά την καθιερωμένη και τόσο αφόρητη βδομάδα μέσα στον Αύγουστο.
Μακάριοι όσοι έβγαλαν το καλοκαίρι χωρίς να ιδρώσουν, να τρέξουν, να πονέσουν, να αγχωθούν.
Να πώ πως δεν τους ζηλεύω, θα ήταν ψέμα.
Εστω αν και γι αυτούς, ισχύει πιά ότι και γιά μάς τους υπόλοιπους.
Τα κεφάλια μέσα δηλαδή.
Εστω κι αν γι αυτούς η παραπάνω ρήση αποτελεί ευλογία και όχι μιά μίζερη καθημερινή πραγματικότητα.
Τα κεφάλια μέσα λοιπόν Γιούρκα Σεϊταρίδη.
Οσο γιά τους άλλους, αυτούς που σε απέκτησαν τώρα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς αγώνες, χωρίς πλάνο, έτσι, γιατί κάποιοι τους το έλεγαν επίμονα εδώ και μήνες, ένα μόνο θα ήθελα να ρωτήσω:
Τί έχουν (άραγε) μέσα στα κεφάλια;