Τρώγαμε τα νύχια μας

Αγχος μεγάλο μας διακατείχε αδέρφια και σταγόνες ιδρώτα διαπότιζαν το πρόσωπό μας.
Τέτοιο νταράκουλο είχαμε να νοιώσουμε από το επικό γκολ του Αντρεσίτο στο Μπριτζ του Στάνφορντ ή από την πλασαριστή κεφαλιά του Λιονέλου στη Ρώμη.
Όχι, δεν μιλάω για το γκολ του Πεντρίτο στο Μονακό.
Για ένα ακόμα πιο κρίσιμο λέω, αυτό το τρίτο που πετύχαμε εναντίον του θεριού των Αστούριας και που οι παίκτες το πανηγύρισαν πιο πολύ από κάθε άλλο εδώ και δύο χρόνια.
Ο Ζλάταν σκόραρε αδέρφια. Τα πλήθη παραληρούν. Η μακριά μύτη του Τσίκι μίκρυνε κατά δύο πόντους. Ο Λαπόρτα τίναξε το σακάκι του με ύφος γκαντέμη αρχαγγέλου της κάθαρσης.
Ο κόσμος πιά είναι καλύτερος, ο βοηθός πάλι, δεν νομίζω (χωρίς να βάζω και το χέρι μου στη φωτιά)