Απόγευμα Κυριακής στο γήπεδο (ή στις κάλπες)

Εντός έδρας αγώνας με αντίπαλο μικρότερης δυναμικότητας. Λίγα λεπτά πριν το τέλος του παιχνιδιού το σκορ είναι 0-1, χάρη σε ένα τραγικό λάθος του δεύτερου τερματοφύλακα της ομάδας σου, τον οποίο ψώνισε απ’ το πανέρι, ίσα-ίσα για να πάρει τη μίζα ο ατζέντης, γιατί “έλα μωρέ, σάμπως θα παίξει και ποτέ;”. Kι όμως παίζει, γιατί κανένας δεν ενημέρωσε τη ρουφιάνα την ατυχία πως λειτουργεί σε αυτή τη χώρα το σύστημα κι έτσι αυτή έβγαλε χωρίς τύψεις νοκ αουτ τον βασικό τερματοφύλακα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει αυτό και κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’αυτό, γιατί η λέξη πρόβλεψη στην Ελλάδα σχετίζεται μόνο με τον καιρό και τα ζώδια.

Το νευρικό σου σύστημα έχει χτυπήσει κόκκινο και τα χέρια σου είναι κλεισμένα σε γροθιές από ώρα. Η απόγνωση είναι πολύ φτωχή λέξη για να περιγράψει την κατάσταση. Ο ήλιος σε χτυπάει κατακούτελα, γιατί τα έσοδα από την ΟΥΕΦΑ αντί να γίνουν στέγαστρο έγιναν νουμεράκια σε κάποιον ιδιωτικό τραπεζικό λογαριασμό που δεν τον βλέπει ο ήλιος, ο αντίπαλος είναι κλεισμένος καλά στο 1/3 του γηπέδου και ανά δυο λεπτά ένας παίκτης του σωριάζεται στο χόρτο, προτιμώντας να μείνει εκεί μέχρι τη γλυκιά λύτρωση της λήξης ή του θανάτου, παρά να σηκωθεί για να βγει εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο διαιτητής σταματάει τον αγώνα κάθε εφτά πάσες για να σφυρίξει μια επαφή, μια υποψία επαφής ή μια πρώτη υποψία ότι σε λίγο θα υπάρξει υποψία επαφής και μετά ζητάει τρία τουλάχιστον λεπτά υπομονής από αρκετές χιλιάδες ανθρώπους για να στηθεί η μπάλα καλά και να σιγουρευτεί ότι ελέγχει απόλυτα κι απ’άκρη σ’άκρη την κατάσταση, ώστε να μην τον πάρει το βράδυ τηλέφωνο η θεία η Σούλα από το Παγκράτι για να του πει ότι μιλάνε απαξιωτικά γι’ αυτόν κάτι “καθηγητάδες” στην κρατική τηλεόραση. Η ομάδα σου είναι ανίκανη να δημιουργήσει μια ευκαιρία και κανείς δεν φαίνεται ικανός να αλλάξει οτιδήποτε. Από την αρχή του αγώνα παίζει με έναν μόνο καθαρό επιθετικό, που είναι ελάχιστα πιο ψηλός από το χόρτο και ελάχιστα πιο αλτικός από ελέφαντα που μόλις έχει φάει βαριά, κι όμως οι από πίσω προσπαθούν να τον βρούνε αποκλειστικά με σέντρες, μόνο που το πρόβλημα έχει διπλή διάσταση γιατί δεν ξέρουν και να σεντράρουν. Σκέφτεσαι ότι η ομάδα χρειάζεται επειγόντως ένα θαύμα ή έστω μια αλλαγή, κοιτάς όμως προσεκτικά τις επιλογές στον πάγκο και καταλήγεις να ελπίζεις μόνο στο θαύμα. Ο προπονητής έχει σταυρώσει τα χέρια, έχει πάρει τη φάτσα της ανίκανης απόγνωσης, που πρέπει να διευκρινιστεί πως είναι διαφορετική από αυτή της απεγνωσμένης ανικανότητας, μουρμουρίζει ακατάληπτα πράγματα στο βοηθό του και δείχνει πιο μπερδεμένος και από χρυσαυγίτη που του ζήτησαν να γράψει σωστά τη λέξη “συνειδητοποιώ”. Ο αντίπαλος κάνει αλλαγή που μοιάζει να διαρκεί περισσότερο και από σκηνή του Αγγελόπουλου, μιας και ο παίκτης που βγαίνει έχει προηγουμένως πάρει οδηγία να απομακρυνθεί από τους πάγκους, με αποτέλεσμα να έχει φτάσει τρία τετράγωνα μακριά από το γήπεδο, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις να περάσει δυο φανάρια για να επιστρέψει. Η κατάσταση είναι πιο σκατένια και από το να σε πιάσει κόψιμο σε μποτιλιάρισμα στον περιφερειακό. Με τους γονείς της κοπέλας σου μέσα στο αμάξι.

Την ίδια ώρα που θέλεις να σηκωθείς να φύγεις, να πας σπίτι, να κατεβάσεις ό,τι μπουκάλι έχει πάνω από 40% αλκοόλ και να μην ασχοληθείς ποτέ ξανά με αυτό το κωλοχανείο, ένας μπάρμπας δίπλα σου γκρινιάζει γιατί πιστεύει ότι αν παίζανε «περισσότερα Ελληνάκια» τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αλλά όταν του υπενθυμίζουν τι (δεν) κατάφεραν τα ελληνάκια όταν έπαιξαν, ο διάλογος σταματάει απότομα. Από πίσω του ένας 40αρης με φάτσα δημοσίου υπαλλήλου βρίζει τον προπονητή που έχει κάνει την ομάδα μπουρδέλο, σιχτιρίζοντας ταυτόχρονα όσους τον έβαλαν σε αυτή τη θέση. “Βάλε τον Ψηλέα, βάλε τον Ψηλέα, ρε κοιμισμένε” είναι η πρόταση του, με ύφος σιγουριάς τέτοιο που αποκτάς μόνο μετά από δυο χρόνια εσώκλειστος σε φημισμένη σχολή προπονητικής του εξωτερικού ή από 23 συνεχόμενες ώρες παιξίματος CM. Τρία σκαλοπάτια πιο αριστερά δυο τύποι αναπολούν τον προηγούμενο προπονητή, που μπορεί να έστειλε την ομάδα στον πάτο, χάνοντας 9 παιχνίδια συνεχόμενα χωρίς καν να σκοράρει, αλλά τουλάχιστον “ήταν δικό μας παιδί και την πονούσε την ομάδα”. Χώρια που όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Κάποιοι άλλοι και μια τρίτη και μια τέταρτη, ειδικά αν έχουν το σωστό επώνυμο. Μπροστά σου ένας ογκώδης κύριος ανακαλεί ανά μερικά δευτερόλεπτα τα ποσά του συμβολαίου κάθε παίκτη, τελειώνοντας κάθε πρόταση με την αποκαρδιωτική σκέψη “τζάμπα σε πληρώνουμε ρε κερατά”.

Ο Ψηλέας μπαίνει τελικά στον αγώνα, εν μέσω αποθέωσης από τον κόσμο που βλέπει επιτέλους κάτι διαφορετικό και λίγα λεπτά μετά χάνει τεράστια ευκαιρία, αδυνατώντας να σπρώξει τη μπάλα σε άδειο τέρμα. Το παιχνίδι τελειώνει, η ομάδα χάνει, ο προπονητής ρίχνει τις ευθύνες στον προηγούμενο προπονητή, στον προηγούμενο γυμναστή, στην ατυχία που ήταν πρωτοφανής, στο χόρτο, ξανά στον προηγούμενο προπονητή και ξανά στην απίστευτη ατυχία και υπόσχεται μια καλύτερη εμφάνιση στο επόμενο παιχνίδι ή τέλος πάντων κάποια στιγμή στο μέλλον, η διοίκηση στηρίζει την επιλογή της, αλλά μιλάει ψιθυριστά για ανασχηματισμό και αλλαγές, κι εσύ ξεκινάς για τη μαρτυρική επιστροφή που φυσικά κρατάει μια αιωνιότητα γιατί κάποιος πανέξυπνος συνοπαδός σου έχει τριπλοπαρκάρει και έχει κλείσει και εσένα και αυτόν που έκλεισες εσύ. Η εμπειρία ολοκληρώνεται ιδανικά κατά την έξοδο από το γήπεδο, εκεί που ο 40αρης με φάτσα δημοσίου υπαλλήλου αναρωτιέται φωναχτά “ποιος άχρηστος καραγκιόζης έφερε τον ανίκανο τον Ψηλέα στην ομάδα”.

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις πολιτικής δεν είναι τυχαία, δυστυχώς)