Επιστολή στον Ιομάρ Μαζίνιο

Αγαπητέ Ιομάρ,

κατ’ αρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι εκτιμώ το γεγονός ότι η ομάδα στην 8η αγωνιστική βρίσκεται μόνη της στην 3η θέση, έχοντας χάσει ένα μόνο παιχνίδι κι αυτό άδικα. Επειδή όμως αυτή είναι μια πολύ μεταβλητή κατάσταση – ενδεικτικά την επόμενη αγωνιστική με μια γκέλα μπορείς να βρεθείς ακόμα και 7ος – επιλέγω να σταθώ σε πράγματα τα οποία έχουν καταντήσει εδώ και μερικές εβδομάδες ‘σταθερές’, με αποτέλεσμα η ομάδα να μην έχει κερδίσει, ούτε ικανοποιήσει εδώ και τρία παιχνίδια.

Δεν γίνεται αγαπητέ Ιομάρ η ΑΕΚ που την Πέμπτη το βράδυ έπαιζε αγώνα στην Λευκορωσία και μάλιστα για ένα ημίχρονο σχεδόν με παίκτη λιγότερο, να εμφανίζεται πιο φρέσκια στο χόρτο από την δικιά σου ομάδα, που είχε μια ολόκληρη εβδομάδα ξεκούρασης και να τρέχει περισσότερο στο δεύτερο ημίχρονο. Δεν γίνεται αυτό το φαινόμενο της κούρασης να εμφανίζεται στα περισσότερα απ’ τα παιχνίδια της ομάδας, όταν περνάει το 60λεπτο. Δεν γίνεται να μην μπορείς σε 30 λεπτά αγώνα να δημιουργήσεις δυο, έστω, φάσεις απέναντι στον Εργοτέλη των 10 παικτών. Δεν γίνεται ομάδα με τόσο ταλαντούχους παίκτες, να μην έχει κανένα πλάνο επίθεσης και να περιμένει ατομικές εκλάμψεις για να σκοράρει. Δεν γίνεται ο Άρης των Κόκε, Αμπρέου, Γκρασιάν, Κάμπορα, Κάλβο και Χαβίτο να έχει ένα γκολ ανά παιχνίδι. Δεν γίνεται να φτάνουμε στον Νοέμβρη και ακόμα να ψάχνουμε παίκτη για να παίξει αριστερά, μπερδεύοντας ουσιαστικά όλη την επιθετική ανάπτυξη της ομάδας, βάζοντας εκεί παίκτες που δεν κατέχουν την θέση και συμβάλλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο και στο να μην βρουν ακόμα ρυθμό. Δεν γίνεται να παρουσιάζεται η ομάδα χαλαρή σε παιχνίδια που δεν βρίσκεται μπροστά στο σκορ, με την λογική “καλή και η εκτός έδρας ισοπαλία στην Κομοτηνή”. Δεν γίνεται τόσοι ταλαντούχοι μεσο-επιθετικοί να κάνουν συνεχώς μέτριες εμφανίσεις παρουσιάζοντας μηδαμινή βελτίωση σε κάθε παιχνίδι. Δεν γίνεται να εμφανίζεσαι ικανοποιημένος με την προσπάθεια των παικτών, μετά από αγώνες που η ομάδα εμφανίζεται επιπόλαια και άνετη, σε βαθμό αδιαφορίας για τις επιθυμίες του κόσμου. Δεν γίνεται… Δεν γίνεται…

Στο δικό μου μυαλό ‘τελεσίγραφα’ και ‘τελικοί’ από το φθινόπωρο ακόμα, δεν υπάρχουν όταν η ομάδα είναι εντός του αρχικού και βασικού στόχου που είναι η είσοδος στα πλέι οφ. Παρ’ όλα αυτά κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να δούμε λίγο πάθος για την νίκη και λίγη μπάλα, ανάλογη της ποιότητας που έχουν – για τα Ελληνικά δεδομένα – αρκετοί εκ των παικτών. Και αυτή η “κάποια στιγμή” δεν γίνεται να αργήσει πολύ ακόμα.