Ο αγαπητός Γκιγιέρμο Όγιος

Παρακολουθώντας τον αγώνα κυπέλλου Πανσερραικός-Ολυμπιακός με την άνεση και την πολυτέλεια που σου προσφέρει το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να μετράς εσύ πόσους Έλληνες παίκτες έχει κάθε ομάδα ανά πάσα στιγμή – ξέρεις ότι κάποιος εκεί έξω τα προσέχει όλα αυτά, ‘μυρίζεται’ κάθε απάτη όσο μικρή κι αν είναι και θα επέμβει πιο άμεσα κι απ’ όσο μπορείς να φανταστείς για να επιβάλλει τον Νόμο και την τάξη, και όχι, αυτός ο κάποιος δεν είναι ο Μπάτμαν – δεν γίνεται να μην παρατηρήσεις τον τρόπο που εκδηλώνονται οι παίκτες του Πανσερραικού μετά από κάθε τους γκολ: Ανεξαρτήτως του σκόρερ, όλοι οι παίκτες αγκαλιασμένοι τρέχουν προς τον πάγκο της ομάδας για να πανηγυρίσουν μαζί με τον προπονητή τους.

Υπάρχει ένας θρύλος στον Άρη που λέει πως όταν φτάσει εκείνη η μέρα που ο ουρανός θα σκοτεινιάσει, τα πουλιά και τα σκυλιά θα εξαφανιστούν και οι παίκτες της ομάδας θα αρχίσουν να τα φτύνουν πριν καν λήξει το ημίχρονο, ο Γκιγιέρμο Όγιος θα επιστρέψει στο Χαριλάου. Θα βρίσκεται πάνω σε λευκό άτι, τα εμβληματικά και σχεδόν χρυσαφένια του μαλλιά θα ανεμίζουν εντυπωσιακά, από πίσω του κοντοί, ευκίνητοι Λατίνοι χαφ θα τον ακολουθούν με βήμα γρήγορο σε διάταξη 4-3-3 και στον ουρανό τα σύννεφα θα σχηματίσουν τη μορφή της Παναγίας της Γουαδελούπης που θα του στέλνει την ευλογία της.

“Πρέπει να τελειώσει το έργο που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια”, φωνάζουν συνεχώς οι υπέρμαχοι της επιστροφής του και μετά από κάθε επιτυχία του Όγιος από τη μέρα που αποχώρησε από το Χαριλάου, φαντασιώνονται τον τωρινό Άρη, με τον Αργεντινό στον πάγκο, να ξεχύνεται στις αντεπιθέσεις με ταχύτητα ανθρώπου που τον έχει πιάσει κόψιμο και να τρέχει ασταμάτητα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι φαντασιώσεις αυτές ενισχύονται φυσικά με εμφανίσεις σαν της Τετάρτης, όταν ο ‘μικρός’ Πανσερραικός πούλησε τρέλα στον νταμπλούχο και φορμαρισμένο Ολυμπιακό αλλά και με την παρουσία του ΠΑΣ Γιάννινα στην περσινή Β’ εθνική, όταν με τον Όγιος στον πάγκο κέρδισε την άνοδο σκοράροντας ακατάπαυστα (70 γκολ σύνολο, με μέσο όρο σχεδόν 3 γκολ σε κάθε εντός έδρας!) σ’ ένα πρωτάθλημα στο οποίο τα γκολ είναι πιο δυσεύρετα και από δημόσιο υπάλληλο δέκα λεπτά πριν την ώρα του σχολάσματος.

Φυσικά, στις φαντασιώσεις δεν χωράνε αρνητικά δεδομένα και άσχημες αναμνήσεις και γι’ αυτό παραλείπονται ατυχή γεγονότα όπως οι μόλις τρεις νίκες μέχρι τον Δεκέμβριο που είχε ο Άρης εκείνης της χρονιάς ή ο υποβιβασμός του Ατρομήτου πρόπερσι. Επειδή όμως η ιδέα του “όμορφου ποδοσφαίρου” είναι τόσο σπάνια στην Ελλάδα, ίσως αξίζει να ρισκάρεις μ’ έναν άνθρωπο που μπορεί να προσπαθεί ακόμα να γίνει κανονικός προπονητής, αλλά έχει ήδη καταφέρει να κερδίσει την προσοχή όλων, χωρίς αυτό να γίνει με προκλητικές δηλώσεις και Αλεφαντικές συμπεριφορές.