Όπως θέλει δεν μπορεί, όπως θέλουν δεν τους αρέσει
Αποφάσισα σήμερα ν ασχοληθώ λίγο με τις ελληνικές γραφικότητες.
Στο Τεν Κάτε θα αναφερθώ, ένα πρόσωπο όχι ιδιαίτερα προσφιλές σε μένα, αλλά σε κάθε περίπτωση πιο ευχάριστο απ τους ειδικούς αναλυτές των media και τους πρώην ποδοσφαιριστές και νυν λάτρεις των μικρών ασπρόμαυρων κυβικών θεών (όποιος κατάλαβε κατάλαβε).
Ο Τεν Κάτε λοιπόν, που βρίσκεται για δεύτερη χρονιά στο τιμόνι μιάς απ τις ακριβότερες ομάδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, οφείλει να κάνει δύο πράγματα. Το πρώτο και κυριότερο, να κατακτήσει επιτέλους τίτλο ή τίτλους που τόσο πολύ λείπουν απ την ομάδα. Και δευτερευόντως, και όχι πρωτευόντως γιατί στην Ελλάδα ζούμε, να παίξει και λίγη μπάλα να ευχαριστηθεί και ο κόσμος όπως τότε που και πρωτάθλημα έπαιρνε και απολάμβανε τον Μητσάρα, τον Κρίστο, τον Πάρη, τον Ρότσα, τον Ζάετς και πάει λέγοντας.
Και τα δύο παραπάνω ζητούμενα δεν περνούν απόλυτα απ τα χέρια του, ακριβώς επειδή ζούμε στην Ελλάδα.
Το να πάρεις πρωτάθλημα σ αυτή την καταπληκτική χώρα δεν εξαρτάται απόλυτα απ τις δικές σου δυνατότητες. Θέλω να πω πως σ αυτή την ποδοσφαιρική μπανανία, δεν είναι σίγουρο πως ο καλύτερος παίρνει πάντα πρωτάθλημα. Πολλές φορές το παίρνει και ο μη καλύτερος κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον προπονητή και τους παίκτες αλλά πιο πολύ με τις διοικήσεις και το κατά πόσον έχουν καταφέρει να «θωρακίσουν» την ομάδα (βλέπε αηδιαστική έκφραση που παραπέμπει σε παράγκες και άλλα συναφή).
Πρωτάθλημα δεν πήρε ο μακαρίτης ο Κυράστας γιατί κάθε βδομάδα έτρωγε 7-8 κίτρινες για κολατσιό και στο τέλος με την Προοδευτική κόντεψε να μπει ο ίδιος να παίξει. Πρωτάθλημα δεν πήρε ούτε ο Μαρκαριάν γιατί ξαφνικά ανακαλύψαμε πως το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα, σε αντίθεση με το γκολφ που παίζεται από αριστοκράτες ιδιαίτερα Σάββατο και Κυριακή απόγευμα.
Προφανώς πρωτάθλημα δεν πήραν και πολλοί άλλοι προπονητές άλλων ομάδων που δεν τους αναφέρω εδώ όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά γιατί το κείμενο αναφέρεται στον Παναθηναϊκό.
Απ την άλλη το να παίξεις μπάλα είναι ένα θέμα μπερδεμένο. Να παίξεις μπάλα αλλά με ποιους παίκτες; Με αυτούς που βρήκες, με αυτούς που θέλεις να πάρεις ή με αυτούς που σου πήραν;
Προσωπικά εκτιμώ αυτούς τους προπονητές που αποδίδουν καρπούς με ό,τι βρήκαν. Είναι συνήθως λύσεις ανάγκης και σπάνια αναλαμβάνουν μια ομάδα στην αρχή μιάς σεζόν. Οι υπόλοιποι μου φαίνονται λίγο υποκριτές. Τι θα πει ρε μάγκα «δεν μπορώ να παίξω 4-3-3 με αυτούς τους παίκτες»; Δεν ξέρεις να παίζεις τίποτ άλλο; Μόνο Φεράρι ξέρεις να οδηγείς; Αν σε βάλουμε σε Σκόντα θα τρακάρεις;
Παρ όλ αυτά, ο Τεν Κάτε δεν ήρθε σαν λύση ανάγκης στον Παναθηναϊκό. Ηρθε πέρυσι το καλοκαίρι και μάλιστα μετά από πολύ βασανιστικό ψάξιμο και μελέτη του Αντωνίου. Ο Τεν Κάτε είπε εξ αρχής πως θέλει να παίξει 4-2-3-1 και αν ο Κώστας δεν κατάλαβε εκείνη την ώρα τι σκοτούρα έβαλε στο κεφάλι του, δεν του φταίει κανένας άλλος.
Το σύστημα αυτό για να «περπατήσει» θέλει και καλούς πλάγιους μπακ και εξτρέμ και φορ περιοχής και επιτελικό χαφ μπροστά από δύο «σκυλιά» αμυντικά χαφ. Για να δεις μπάλα δηλαδή, όχι για να κερδίζεις με ένα γκολ διαφορά τον κάθε πεθαμένο και να πανηγυρίζεις.
Απ όλ αυτά λοιπόν που χρειάζεται αυτό το παλιοσύστημα, ο Παναθηναϊκός θαρρείς πως κάθε χρόνο αποκτά κάποια κομμάτια, λίγα-λίγα και όχι όλα μαζί.
Πέρυσι πήρε αμυντικό χαφ, φέτος πήρε σέντερ φορ και ένα εξτρέμ, ενδεχομένως τον Γενάρη να πάρει και επιτελικό χαφ και το καλοκαίρι να κοιτάξει και για κανένα αριστερό μπακ.
Φταίει ο Τεν Κάτε γι αυτό;
Τυπικά όχι, αφού τις μεταγραφές τις ορίζει ο φούτμπολ μάνατζερ ή τεχνικός διευθυντής ή όπως θέλετε πείτε τον. Ουσιαστικά ναι, γιατί δεν είναι κανένα τσουτσέκι, έχει ένα βιογραφικό που του επιτρέπει να πατήσει και λίγο πόδι και να πει πως δεν θέλω αυτόν, θέλω τον άλλον.
Απ τη στιγμή που δεν μιλάει, απ τη στιγμή που έφτασε μάλιστα να φορτωθεί προσωπικά την αποτυχία της περίπτωσης Μέλμπεργκ δεν δικαιούται διά να ομιλεί. Ο Τεν Κάτε έχει αυτούς που θέλει για να παίξει αυτό το σύστημα. Αυτό μας έχει δώσει να καταλάβουμε και δεν νομίζω να καταλαβαίνουμε λάθος.
Εχει προσπαθήσει ο Τεν Κάτε να παίξει μπάλα;
Ασφαλέστατα. Φέτος με την Γαλατά στο ΟΑΚΑ έπαιξε ένα ποδόσφαιρο που ευχαριστεί τα μάτια αλλά «παγώνει» τις καρδιές. Η προσπάθειά του χαρακτηρίστηκε «βλακεία» απ τον πρόεδρο της ομάδας κι εκείνος το πήρε το μήνυμα. Στην Ελλάδα ξύπνιος είναι αυτός που κερδίζει όπως να ναι, έστω κι αν παροδικά αυτό θα φέρει και λίγη γκρίνια. Στην Ελλάδα επίσης υπάρχουν «ιερές αγελάδες», παίκτες που ξέρεις πως αν αγγίξεις θα πρέπει να ψάξεις τον παγκόσμιο Ατλα για να βρεις τον επόμενο προορισμό σου. Ο τεν Κάτε μπορεί να μην εμπλούτισε τις προπονητικές του εμπειρίες στη χώρα μας. Σίγουρα όμως έμαθε τον ιδιότυπο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι. Και τώρα πιά είναι έτοιμος να δώσει αυτό που πρώτ απ όλα λαχταρούν όλοι αυτοί που πάσχουν από ψυχώσεις, σύνδρομα και μικροί είχαν δει την γιαγιά τους γυμνή, πολύ δε πρισσότερο τώρα που η ομάδα δείχνει «θωρακισμένη». Βέβαια, επειδή όσο ζεις μαθαίνεις, ακόμα δεν έχει φτάσει στα τελευταία κεφάλαια του «βιβλίου» του «Δουλεύοντας στην Ελλάδα». Όταν φτάσει στις τελευταίες σελίδες θα δει ένα κεφάλαιο που λέγεται «Ιτζάκ Σουμ». Και τότε θα τα έχει δει όλα…
