“Like tears in rain”

Στο βιβλίο ‘Ονειροπαγίδα’, ο Στέφεν Κίνγκ περιγράφει την ανθρώπινη μνήμη ως μια νοητή εσωτερική βιβλιοθήκη, γεμάτη με κούτες αναμνήσεων που αλληλεπιδρούν στον χώρο ανάλογα με τις συνειρμικές σκέψεις ή πράξεις μας. Έτσι, για παράδειγμα, όταν ο ενδο-βιβλιοθηκάριος στέλνεται για οποιονδήποτε λόγο να τσεκάρει την κούτα  “Τιερί Ανρί“, δίπλα της άμεσα εμφανίζονται όλες οι σχετικές κούτες, όπως αυτή της Μπαρσελόνα, της Άρσεναλ, της Gillette, της εθνικής Γαλλίας, των χεριών στο ποδόσφαιρο και κατ’ επέκταση του Μαραντόνα κ.ο.κ. Μ’ αυτήν ακριβώς την διαδικασία λειτουργεί και ο δικός μου εγκέφαλος σε ποδοσφαιρικές περιπτώσεις όπως των Τόττι-Ρόμα, Ζαμοράνο-Σάλας, Πουγιόλ-Μπαρσελόνα, Ρεχάγκελ-Χαριστέα και Σεφτσένκο-Ρεμπρόφ.

Παρ’ όλο λοιπόν που έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από την τελευταία τους συνύπαρξη και παρόλο που η κούτα του Σεφτσένκο έχει γίνει τεράστια, γεμάτη εγχώριους τίτλους, Τσάμπιονς Λίγκ και ατομικές διακρίσεις ενώ αυτή του Ρεμπρόφ μπορεί άνετα να χωρέσει στην σκιά της, κάθε φορά που βλέπω τον Αντρέι – ακόμα και στην παραπάνω τρομερή φωτογραφία στην οποία κλαίει, συνειδητοποιώντας ότι δεν θα ξανα-παίξει σε Μουντιάλ εξαιτίας του Γιούρι Γκέλερ, ενός Γερμανού προπονητή και κάποιων ‘ζόρικων’ Ελλήνων παικτών – το μυαλό μου ασυναίσθητα γυρνάει μια δεκαετία τουλάχιστον πίσω, στα καλά χρόνια της Δυναμό Κιέβου και ‘ψάχνει’ κάπου στο βάθος της εικόνας και τον βραχύσωμο αλλά εξαιρετικό σκόρερ, Σεργκέι Ρεμπρόφ.