Δεν ξέρω, δεν απαντώ

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή ως φάρσα. Εκτός αν πρόκειται για σίριαλ του Παπακαλιάτη που συνήθως αποτελεί συνδυασμό και των δύο.  Την ποδοσφαιρική τραγωδία τη βιώσαμε το 1994 όταν μια ομάδα που έμοιαζε περισσότερο με εκδρομή ΚΑΠΗ έγινε έρμαιο στα χέρια Αμερικάνων, Αφρικανών και Ευρωπαίων. Και μπορεί οι 6-7 Κιμ που θα παίζουν στη βασική εντεκάδα της Κορέας να μην έχουν την ποδοσφαιρική ποιότητα του Στόιτσκοφ, την καράφλα του Λέτσκοφ και την ασχήμια του Ιβάνοφ, αλλά κι η Ελλάδα έχει αλλάξει πολύ από τότε.

Κυρίως χάρη στον Ότο Ρεχάγκελ που έχει φέρει σημαντικές επιτυχίες σε μια ομάδα που ναι μεν δεν παίζει ποδόσφαιρο ποιότητας, αλλά σίγουρα έχει γίνει υπολογίσιμη. Το τι θα γίνει θα το δούμε το καλοκαίρι  αρκεί να μην παίξουμε ξανά… 4-4-2, αλλά μέχρι τότε θα ασχολούμαστε ακόμα περισσότερο με τον καλό μας φίλο και πλέον αντίπαλό μας Ντιέγκο Μαραντόνα.

Ο Ντιεγκίτο στην ψηφοφορία των προπονητών των εθνικών ομάδων παρουσιάστηκε αρκετά ειλικρινής ψηφίζοντας τη Βραζιλία ως καλύτερη ομάδα του ομίλου της Νότιας Αμερικής, ως αποκάλυψη το Εκουαδόρ, ως καλύτερο παίκτη τον Βερόν, ως παίκτη αποκάλυψη τον Λουίς Βαλένσια του Εκουαδόρ και ως καλύτερο παιχνίδι το Εκουαδόρ-Αργεντινή 2-0. Εκεί που πρωτοτύπησε ήταν στην ψηφοφορία για τον καλύτερο προπονητή που απάντησε “Δεν ξέρω/Δεν απαντώ”.

Με την ελπίδα τα χέρια του εξωγήινου πλάσματος που ακούει στο όνομα Σαρλίζ Θέρον να φέρουν γούρι στην Ελλάδα, ελπίζουμε ο Ντιεγκίτο να ψηφίσει με χέρια και με πόδια Ρεχάγκελ μετά το Μουντιάλ…