Χωρίς κέφι δεν γίνεται τίποτα

Όταν τη δουλειά σου την αντιμετωπίζεις σαν καταναγκαστικό έργο, είναι βέβαιο πως ούτε καλά θα τη κάνεις, ούτε για πολύ καιρό.

Η καλή διάθεση, το κέφι, το καλό εργασιακό περιβάλλον είναι σημαντικότερα ακόμα κι από ένα παχυλό μισθό.

Αν κάτι εντόπισα από την πρώτη του Νιόπλια στον πάγκο του Παναθηναϊκού, είναι ακριβώς αυτό: διάθεση για να παίξουμε ποδόσφαιρο, ανθρώπους που ζούσαν το παιχνίδι και από τον πάγκο και μέσα στο γήπεδο.

Δεν ξέρω αν αυτό από μόνο του φτάνει για να κατακτήσει ο Παναθηναϊκός τους πολυπόθητους τίτλους. Η ομάδα αυτή είναι χτισμένη με λάθος υλικά, για να παίζει ένα λάθος σύστημα. Ολες οι γραμμές έχουν προβλήματα και όποιος δεν τα βλέπει ή δεν τα έβλεπε απλά εθελοτυφλούσε.

Η παραγωγή φάσεων, το δημιουργικό ποδόσφαιρο, είναι κάτι που παρέχεται στον Παναθηναϊκό με το σταγονόμετρο. Και στο ποδόσφαιρο όταν είσαι «τσιγκούνης» συνήθως εισπράτεις το ανάλογο αντίτιμο.

Αν γι αυτό υπάρχουν εγγενείς αδυναμίες που οφείλονται στο ρόστερ, σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι θεαματικό. Αυτό που μπορεί και πρέπει να αλλάξει ο Νιόπλιας με τον Βαζέχα είναι η διάθεση των παικτών και η πίστη τους πως διορθώνοντας κάποια πράγματα στο παιχνίδι τους (πιθανόν και το σύστημα) μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα.

Τον σεβασμό δεν τον επιβάλεις με τον τσαμπουκά και τα γαμοσταυρίδια. Το είχα γράψει από τότε που ο Τεν Κάτε έβρισε τον Σπυρόπουλο. Τον παίκτη τον πείθεις, δεν τον φοβερίζεις.

Αν τα καταφέρεις, τότε είσαι κοντά στην επιτυχία. Αν όχι, όσα μπινελίκια και να ρίξεις μετά, δεν θα κάνεις τίποτα.

Προχθές, έπειτα από αρκετό καιρό, είδα στο γήπεδο παίκτες να προσπαθούν. Ισως να το έκαναν απλά και μόνο γιατί έχουν ένα καινούργιο προπονητή που δείχνει την διάθεση να ανακατέψει την τράπουλα. Ο καιρός θα δείξει. Πάντως για ένα είμαι σίγουρος: πως τα μπινελίκια στα αποδυτήρια θα μειωθούν και θα αυξηθούν σε υπερβολικό βαθμό οι ποδοσφαιρικές συζητήσεις.

Σ αυτό ο Νιόπλιας όχι απλά είναι μοναδικός, αλλά ίσως να σου προκαλεί και … πονοκέφαλο.