Ωδή στον Ζινεντίν Ζιντάν

9 Ιουλίου 2006, Βερολίνο. Ο Ζινεντίν Ζιντάν έχει οδηγήσει την εθνική Γαλλίας σε ένα τελικό Μουντιάλ για δεύτερη φορά μέσα σε οχτώ χρόνια. Είναι 34 χρονών και πολύ έμπειρος πλέον, αλλά για τον Ζιντάν αυτό δεν είναι ένα επίθετο που κληρονόμησε με το πέρασμα των χρόνων, όπως συμβαίνει στους περισσότερους.

(Ήταν έμπειρος από τα 24 του ήδη αυτό το συμπέρασμα δεν βγαίνει από τη συνοδευτική χαρακτηριστική καραφλίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ήταν ώριμος σε κάθε πάσα, σε κάθε αριστοκρατικό κοντρόλ στον αέρα, σε κάθε ντρίπλα, σε κάθε του επαφή με τη μπάλα. Το έβλεπες στο διαπεραστικό βλέμμα του, το ένιωθες παρακολουθώντας τις κινήσεις του σώματος του, το καταλάβαινες από τον τρόπο που χειριζόταν τη μπάλα ανεξαρτήτως σημασίας αγώνα ή ποδοσφαιρικής δυσκολίας της κάθε στιγμής.)

Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα, αψηφώντας την σπουδαιότητα της στιγμής και το γεγονός ότι έχει απέναντι του έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο, εκτελεί το πιο τέλειο πέναλτι Πανένκα που έχουμε δει ποτέ. Τόσο τέλειο που αγγίζει τα όρια της αποτυχίας – χτυπώντας αρχικά στο οριζόντιο δοκάρι και στη συνέχεια λίγα εκατοστά μέσα από τη γραμμή – χωρίς όμως να τα ξεπερνάει.

(Ήταν ουσιαστικός και καλλιτέχνης ταυτόχρονα, συνδυάζοντας αυτά τα δυο γνωρίσματα με έναν τρόπο τόσο ιδανικό που δεν σου επέτρεπε να αμφισβητήσεις κανένα από τα δυο. Έκανε τα πιο δύσκολα πράγματα να φαίνονται εύκολα και απλά κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που συναντάς μόνο στους πολύ σπουδαίους ανθρώπους.)

Το παιχνίδι πάει στην παράταση και στο 110ο λεπτό ο Ματεράτσι τον προσβάλλει λεκτικά, σε βαθμό που κανένας ξένος παρατηρητής δεν μπορεί να κρίνει. Ο Ζιντάν απαγορεύεται να αντιδράσει. Είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, πάνω στην Ύπαρξη του στηρίζονται εκατομμύρια ευρώ χορηγών και διαφημιστών, εκπροσωπεί έμμεσα ένα ολόκληρο έθνος, το τελευταίο του παιχνίδι οφείλει να είναι πανηγυρικό, η τόσο διάσημη Εικόνα του δεν πρέπει να στιγματιστεί εξαιτίας ενός προκλητικού αμυντικού. Τρίχες! Ο Ζιζού παίρνει φόρα και κουτουλάει τον Ιταλό στο στήθος, όπως πιθανόν θα έκανε παίζοντας μπάλα στην κακόφημη φτωχογειτονιά της Μασσαλίας στην οποία μεγάλωσε. Απαγκιστρωμένος από τα πρέπει της φήμης του ενεργεί άμεσα και αυθεντικά, όπως έκανε αρκετές ακόμα φορές στην καριέρα του.

Ο διαιτητής τον αποβάλλει, η Γαλλία χάνει τον τελικό δέκα λεπτά αργότερα στα πέναλτι, ο Ματεράτσι γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Ζιζού δεν ξαναπαίζει ποτέ μπάλα. Σωστή ή λάθος – ανάλογα με τη φιλοσοφία του θεατή – η κουτουλιά του σημάδεψε τη δεκαετία και γι’αυτό συμπεριλήφθηκε στη σχετική φωτογραφική λίστα του Big Picture. Ο ίδιος πάλι είχε σημαδέψει προ πολλού το ποδόσφαιρο.