Επιτέλους μπάλα!

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (el sombrero): Με μεγάλο νικητή τον Άρη ολοκληρώθηκε πριν από λίγο στο Χαριλάου το τελευταίο ντέρμπι της χρονιάς. Οι κίτρινοι ξάφνιασαν τους πάντες αφήνοντας στα αποδυτήρια την στολή του “μπουλουκιού χωρίς προσανατολισμό” και κατεβαίνοντας στο γήπεδο αποφασισμένοι να παίξουν μπάλα που να βλέπεται. Αποτέλεσμα αυτής της μεταμόρφωσης ήταν να γίνει δυσδιάκριτο για τον άσχετο ποδοσφαιρόφιλο το ποια από τις δυο ομάδες χτυπάει τον τίτλο και ποια παλεύει για να μπει στην τετράδα.

Στο πρώτο ημίχρονο οι οπαδοί των κιτρίνων έζησαν μια πρωτόγνωρη εμπειρία βλέποντας τους Χαβίτο και Κάλβο να είναι ασταμάτητοι στα δυο άκρα της επίθεσης. Στο ίδιο παιχνίδι! Η μεγάλη εμφάνιση των δυο βραχύσωμων ακραίων, σε συνδυασμό με το ατελείωτο και ουσιώδες τρέξιμο στο κέντρο του άντρα της κυρίας Ναφτί έκανε τον Άρη αγνώριστο και βοήθησε στο να μετατραπεί το πρώτο ημίχρονο σε δικό του μονόλογο. Για να μην υπάρξουν λιποθυμικές τάσεις στον κόσμο από το σοκ της εντυπωσιακής αλλαγής της ομάδας όμως, οι παίκτες φρόντισαν να κρατήσουν την καθησυχαστικά γνώριμη εικόνα της δυστοκίας στο τελείωμα κι έτσι να πάνε στα αποδυτήρια με το κλασσικό 0-0. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε βεβαίως-βεβαίως και ο Αντώνης Νικοπολίδης, που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως παρ’ ότι αντιπαθητικός σε τέτοιο βαθμό που θέλεις να μπεις στον κήπο του με τρακτέρ και να τον καταστρέψεις, παραμένει ικανότατος στην ..πρώτη του δουλειά – γεγονός που αν το καλοσκεφτούμε τον κάνει ακόμα πιο μισητό στους αντιπάλους οπαδούς.

Υστερόγραφο ημιχρόνου: Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον επόπτη Γενναίο ο οποίος – για όσους έχουν ασθενή μνήμη και δεν έχουν ιδέα πως λειτουργεί η αναζήτηση πάνω δεξιά στο sombrero – ήταν επόπτης και στο περσινό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, στο γήπεδο Καραΐσκάκη. Στην μοναδική φάση που χρειάστηκε να ..επέμβει, στα πρώτα λεπτά, όταν ο Κόκε έφευγε μόνος του απέναντι από τον Νικοπολίδη, ενθυμούμενος τα ‘καντήλια’ που του είχαμε ρίξει για το περσινό μη σήκωμα της σημαίας στο ένα εκ των δυο γκολ-οφσάιτ του Ολυμπιακού, υπέδειξε άμεσα τον Ισπανό σε αντικανονική θέση, για να είναι σίγουρος. Το γεγονός ότι και στις δυο περιπτώσεις έπραξε λανθασμένα εναντίον της ίδιας ομάδας θα θεωρηθεί τυχαίο, για λόγους οικονομίας των λέξεων.

Η εικόνα του παιχνιδιού, παραδόξως, δεν άλλαξε ούτε στην επανάληψη με τον Άρη να πρεσάρει παντού, τον Ολυμπιακό ανίκανο να αλλάξει τέσσερις σωστές πάσες μπροστά από το κέντρο και τον Ζίκο να κοιτάει απεγνωσμένα τον πάγκο ψάχνοντας τον Μαρέσκα. Στο 65ο λεπτό του αγώνα ο Νέτο εκτέλεσε φάουλ, η μπάλα χτύπησε στο εκτεθειμένο – πάνω από το κεφάλι – χέρι του Ντουντού αλλά ο, ακριβοδίκαιος ως εκείνο το σημείο, διαιτητής Παμπορίδης έδειξε να συνεχιστεί το παιχνίδι. Ζώντας ένα απίστευτο αντίστροφο deja-vu ο Νέτο έπεσε πάνω στον διαιτητή, ζητώντας του να πάρει τηλέφωνο τον κύριο Καλόπουλο για να του πει την γνώμη του για την φάση. Ο κύριος Παμπορίδης, ανένδοτος, του επισήμανε ότι στο ημίχρονο ο κύριος Βασσάρας του είχε αποστείλει ενημερωτικό sms με μια νέα ερμηνεία του έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενου κανονισμού, σύμφωνα με την οποία όταν το χέρι έχει σηκωθεί για να καλύψει το …φωτοστέφανο του παίκτη θεωρείται ακούσιο και δεν υποδεικνύεται παράβαση.

Η υπεροχή του Άρη καρποφόρησε τελικά με τον πιο ανέλπιστο τρόπο. Ο αέρινος Σάκης Πρίττας, που στο δεύτερο ημίχρονο σόκαρε ακόμα και τον εαυτό του με το πάθος που επέδειξε, με τάκλιν αυτοθυσίας απ’ αυτά που δεν πίστευα ότι θα δω ποτέ στην ζωή μου από τον συγκεκριμένο παίκτη, ξεπέρασε το ανίκητο εμπόδιο του Νικοπολίδη και πρόσφερε έτοιμο γκολ στον Κάμπορα.  Στα εναπομείναντα είκοσι λεπτά το παιχνίδι μεταμορφώθηκε από Άρης-Ολυμπιακός σε Άρης-Ζαιρί καθώς ο Μαροκινός έδειχνε ικανός να ντριπλάρει μόνος του όλο τον Άρη, μαζί με τους σεκιουριτάδες αλλά για καλή μας τύχη αυτό συμβαίνει μόνο στο Pro – ή στο Καμπ Νου.

Το σφύριγμα της λήξης μοίρασε περισσότερα χαμόγελα απ’ όσα θα μοιράσει ο Άγιος Βασίλης σε λίγες μέρες. Αρχικά στους οπαδούς του Άρη που επιτέλους είδανε λίγη μπάλα, λίγο πάθος και λίγη ουσία μετά από τόσους μήνες ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Στην συνέχεια στους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που θα κάνουν γιορτές στην πρώτη θέση ξέροντας ότι στην τελική το μόνο που μένει στην μνήμη της κοινής γνώμης είναι τα πονταλάκια και όχι οι αποφάσεις κάποιων διαιτητών. Και τέλος, στους οπαδούς της Μπαρσελόνα που δεν άντεχαν το γεγονός ότι υπάρχει κι άλλη ομάδα στην Ευρώπη που είναι αήττητη όπως συχνά-πυκνά μας υπενθύμιζαν κάποιες εγχώριες αθλητικές φυλλάδες.