Ελληνικό θέατρο του παραλόγου

Σκηνή Πρώτη: Στην Καβάλα το Ελληνικό ποδόσφαιρο γίνεται ξανά θέμα στις ειδήσεις μετά από πολύ καιρό όταν εκατοντάδες τύποι κάνουν λαμπόγυαλο το γήπεδο ‘Ανθή Καραγιάννη’, μπουκάρουν στο γήπεδο, φτάνουν στις κερκίδες των γηπεδούχων, πλακώνουν αντιπάλους οπαδούς και καταλήγουν μέχρι τα αποδυτήρια. Το παιχνίδι ολοκληρώνεται κανονικά, αλλά η εικόνα του γηπέδου αφού έχει αδειάσει είναι σέξι, με την …Ανθή να έχει κάνει στριπτίζ από καρεκλάκια και λοιπά ..πολεμοφόδια. Στα Γιάννινα, ένας τύπος δεν είναι επαρκώς ενημερωμένος ότι μεταξύ των οπαδών των δυο ομάδων κυριαρχεί η αλληλοεκτίμηση και ο σεβασμός και αποφασίζει μόνος του και για λόγους αρκετά ηλίθιους για να αναλυθούν από λέξεις, να πάει να κατεβάσει ένα πανί από ένα εκ των δυο πετάλων των εκδρομέων του Άρη. Η ενέργεια του προκαλεί ένταση, Αρειανοί εισβάλουν στον χώρο μπροστά από την κερκίδα τους και τρεις τύποι καταλήγουν να δέρνονται μέσα στο χόρτο. Το ειδησεογραφικό πάρτι ξεκινάει: “Ξύλο σε όλη την Ελλάδα”.

Σκηνή Δεύτερη: Σοκαρισμένο και πιεσμένο από την αγανάκτηση της κοινής γνώμης το Κράτος καταλαβαίνει ότι έχει φτάσει εκείνη η αποφράδα στιγμή που πρέπει να κάνει κι αυτό κάτι, εφόσον οι ΠΑΕ είναι ανίκανες να βρουν μια λύση μόνες τους. Και κάνει το μοναδικό πράγμα που ξέρει, την πιο κοινότυπη πλέον έκφραση στο λεξιλόγιο των εγχώριων πολιτικών αναλυτών: “Πονάει κεφάλι; Κόβει κεφάλι”. Η ανικανότητα εφαρμογής σωστών τιμωριών που θα παραδειγματίσουν και θα αποτρέψουν μελλοντικές παρόμοιες καταστάσεις, ή εναλλακτικά ο φόβος του “πολιτικού κόστους” που μπορεί να επιφέρουν σαν αντίδραση, σε περίπτωση που τιμωρηθούν παραδειγματικά, κάποιες ‘δυνάμεις’ της χώρας, αντιμετωπίζεται με τον πλέον επιφανειακό τρόπο. Τρόπο παράλογο και λανθασμένο, σαν να ‘τιμωρεί’ όλους τους πολίτες με νέες φορολογίες, επειδή αδυνατεί να εντοπίσει και να τιμωρήσει αυτούς που φοροδιαφεύγουν! (Ουπς, λάθος. Κι αυτό το κάνει ήδη). Έτσι είναι η ζωή, οι εκπρόσωποι του λαού αποφάσισαν πως οι χιλιάδες άνθρωποι που τόσο καιρό ακολουθούσαν την ομάδα τους στα εκτός έδρας παιχνίδια – στις δεκαπέντε πρώτες μέρες του 2010 έγιναν περισσότερες από δέκα εκδρομές οπαδών διαφορετικών ομάδων, άλλες μεγαλύτερες κι άλλες μικρότερες – πρέπει να κάτσουν σπίτι, γιατί ως γνωστόν από το σπίτι δεν μπορείς να προκαλέσεις επεισόδια που θα αναγκάσουν το Κράτος να παρέμβει πάλι ή τουλάχιστον δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμα κάποιος σχετικός τρόπος.

Σκηνή Τρίτη (ασπρόμαυρη – παρελθοντική): Ιανουάριος 2008. Βουλευτής της ΝΔ εισήλθε, την ώρα του αγώνα, στον αγωνιστικό χώρο του Καυταντζογλείου και κινήθηκε εναντίον του διαιτητή. Ο ίδιος ο διαιτητής δηλώνει ότι ο βουλευτής τον αποκάλεσε «αλήτη». Ο βουλευτής της τότε κυβερνώσας παράταξης συνοδεύεται εκτός αγωνιστικού χώρου από αστυνομικούς, οι οποίοι φυσικά δεν τον συλλαμβάνουν. «Ο κ. Καράογλου είναι συντετριμμένος και το έχει μετανιώσει» δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για το θέμα παρέχοντας πλήρη πολιτική κάλυψη στο βουλευτή. Ωστόσο, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης είχε άλλη γνώμη και ζήτησε την άρση της ασυλίας του βουλευτή. Δυο χρόνια μετά, ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, 193 βουλευτές-βολεμένοι του Ελληνικού κοινοβουλίου αποφασίζουν εναντίον της άρσης της ασυλίας και το θέμα κλείνει. (Από άρθρο του Σούπερ 3 το οποίο περιέχει και άλλα παρόμοια παραδείγματα)

Σκηνή Τέταρτη: Η Πρωτοβάθμια Πειθαρχική Επιτροπή εκδικάζει τις υποθέσεις των επεισοδίων και ρίχνει στο καζάνι των αποφάσεων όλα τα δεδομένα μαζί: Ένταση επεισοδίων, πυρσούς στο πρόσωπο, υπότροπες ομάδες (!), αεροβόλα και ξύλο στο Περιστέρι, άνθρωπο στο νοσοκομείο, πανιά και με κλειστά μάτια βγάζει για όλους την ίδια τιμωρία: Μια αγωνιστική χωρίς κόσμο και 70.000 ευρώ πρόστιμο! Γιατί ο ..πάνσοφος ΚΑΠ αδυνατεί να διαχωρίσει τα επεισόδια, με αποτέλεσμα είτε μπει ένας μεθυσμένος στον αγωνιστικό χώρο για να κατουρήσει στο σημαιάκι του κόρνερ, είτε μπει ένα τάνκς ή ο Ιερός Λόχος ή η στρατιά του Τζένγκις Χαν και κάψει όλο το χόρτο στο πέρασμα της, η τιμωρία θα είναι πάντα η ίδια: Μια αγωνιστική στους ..ταραξίες και αρκετές ελεύθερες πλέον Κυριακές στους χιλιάδες άλλους εκδρομείς-οπαδούς.