Κυριακή γεμάτη μπάλα

Ώρα μεσημεριανού: Στην Ξάνθη ο Άρης κατεβαίνει στα πρώτα λεπτά σαν ομάδα του Κούπερ, σοβαρός και συμπαγής. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, στο 15ο λεπτό, η άμυνα κάνει όσα λάθη είναι ανθρωπίνως δυνατόν να γίνουν σε μια φάση ξεκινώντας από τον αριστερό μπακ και καταλήγοντας στον δεξιό. Μετά το γκολ στο γήπεδο εμφανίζεται ο ασύνδετος και δίχως πλάνο Άρης του πρώτου γύρου και η Ξάνθη, των 14 γκολ ως σήμερα, μοιάζει με την Ίντερ, των καλών ημερών. Στα τελευταία λεπτά η ομάδα ξεκινάει ηρωική αντεπίθεση-‘επανάσταση’ με μπροστάρηδες (ειρωνεία) τα δυο Αμερικανάκια αλλά το σουτ του Αντου στις καθυστερήσεις δεν βρίσκει στόχο κι έτσι η Ξάνθη παίρνει το τρίποντο, ο Άρης κάνει ένα βήμα προς τα πίσω και ο Αράνο θέτει υποψηφιότητα για μια από τις χειρότερες εμφανίσεις κιτρινόμαυρου αριστερού μπακ που έχω δει – κι έχω δει ..μεγαλεία τόσα χρόνια. Ώρα σιέστας: Κάνω ποδοσφαιρικό ζάπινγκ και με κερδίζει το  γήπεδο “χαλί” της Νέας Σμύρνης. Κάποιος εκεί στον Πανιώνιο κάνει εξαιρετική δουλειά με τα ποτιστήρια αλλά αν φτάσεις στα άκρα της συνειρμικής σκέψης αυτό μπορεί να ενήργησε εις βάρος της ομάδας του όταν στην τελευταία φάση του αγώνα και σε απενοημένο τάκλιν παίκτη του Ολυμπιακού προς την εστία της ομάδας του, η μπάλα δεν γκελάρει πουθενά και δεν ξεγελάει τον Νικοπολίδη, που προσθέτει άλλη μια καίρια επέμβαση στο βιογραφικό του – δίπλα σε κομψά κλαδέματα θάμνων και ώρες απασχόλησης με τα προβλήματα δημοτών – την ίδια ώρα που οι συμπαίκτες του καταρρέουν από την υπερπροσπάθεια στην οποία τους επέβαλλε το κενό σκέψης μερικών δευτερολέπτων του Ντάτολο.

Ώρα απογευματινού καφέ: Όσο παρακολουθώ το ματς της Νέας Σμύρνης και εκμεταλλευόμενος τα διάφορα ..χάπενινγκ της κερκίδας που διακόπτουν συχνά-πυκνά το παιχνίδι, το δάχτυλο μου πηγαίνει και στο ..Λονδίνο, που είναι ένα πάτημα κουμπιού μακριά και έχει Άρσεναλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στέκομαι τυχερός και κατά την ‘παραμονή’ μου εκεί πετυχαίνω τον Νάνι να χορεύει όλη την άμυνα των γηπεδούχων και να ανοίγει το σκορ χάρη και στον Αλμούνια. Το παιχνίδι προβάλλεται στην Αγγλία σε 3D κι αυτό με κάνει να σκεφτώ πως αν ήμουν φανατικός οπαδός της Γιουνάιτεντ, άρρωστος με το joga bonito και εθιστικά κολλημένος με τις νέες τεχνολογίες, μ’ αυτήν την φάση θα είχα σηκωθεί μπροστά στην 3D προβολή, θα είχα σκίσει το nerd μπλουζάκι με την μάπα του Τζέιμς Κάμερον και θα φώναζα ότι, πράγματι, “το σεξ είναι υπερτιμημένο”. Λίγο πριν το δείπνο: Στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός παίζει κλασσικά, όπως κάθε εβδομάδα πλέον, τον “μισό τίτλο” απέναντι στην ΑΕΚ. Ο Σκόκο ανοίγει πολύ νωρίς το σκορ, η υπόθεση τίτλος ξαναπαίρνει φωτιά, που θα έλεγε κι ένας οποιοσδήποτε αθλητικογράφος ακόμα και σε κατάσταση ύπνωσης, και οι ‘πράσινοι’ πιέζουν απεγνωσμένα για την ισοφάριση εκμεταλλευόμενοι κυρίως την ταχύτητα και τα ξεπετάγματα του Σαλπιγγίδη του οποίου, όμως, οι επιλογές του στην τελική πάσα δεν είναι συνήθως καλές. Μετά από κάθε λανθασμένη ενέργεια, ο κόσμος δυσανασχετεί θορυβωδώς, ο Σαλπιγγίδης έκανε μέτριο ματς και στο Χαριλάου και εκτός αυτού είναι δηλωμένο Παοκτσάκι που για την ώρα βγάζει την ψυχή του Παναθηναϊκού και του κόσμου του, για να υπογράψει την ανανέωση του συμβολαίου του, που λήγει το καλοκαίρι. Πριν συμπληρωθεί καν το μισάωρο, όμως, ο κοντόσωμος Σαλπιγγίδης ισοφαρίζει με κεφαλιά, μετά από στημένη φάση, ανάμεσα απ’ όλη την άμυνα της ΑΕΚ. Το γήπεδο τον αποθεώνει, ο εκφωνητής καλεί τον κόσμο να συμπληρώσει το όνομα του “Δημήηητρηης Σαλπιγγίιιδης”, όλα τα προηγούμενα δεδομένα διαγράφονται ασυναίσθητα – γιατί ένα γκολ έχει πάντα μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι μπορεί να φανταστεί ένας μη γνώστης – και για την ώρα το πρωτάθλημα της Πανάθας δεν τίθεται σε σοβαρή αμφισβήτηση…