Φτώχεια καταραμένη
Η οικονομική κρίση που πλήττει τον πλανήτη μας έχει επηρεάσει άμεσα και το ποδόσφαιρο. Σε μια οικονομία όπως αυτή της Αργεντινής, που ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη, τα προβλήματα στις επαγγελματικές ομάδες ήταν εντονότατα εδώ και καιρό και για πολλές από αυτές συνεχίζουν να επιδεινώνονται.
Από τις 20 ομάδες της Α’ Εθνικής στην Αργεντινή, μόλις οι 5 δεν έκλεισαν το 2009 με αρνητικό πρόσημο. Στην κορυφή της λίστας με τα μεγαλύτερα παθητικά βρίσκονται οι τρεις ιστορικές ομάδες της χώρας. Πρώτη η Μπόκα η οποία έχει το πιο ακριβό ρόστερ στην Αργεντινή, γεγονός όμως που δεν την βοηθάει ιδιαίτερα καθώς στο πρωτάθλημα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Υπολογίζεται ότι το χρέος κυμαίνεται γύρω στα 25 εκατομμύρια Ευρώ, παρά το γεγονός ότι οι διοικούντες υποστηρίζουν ότι μετά τον Ιούνιο “τα νούμερα είναι μια χαρά”.
Δεύτερη στην λίστα, με πολύ μικρή διαφορά, έρχεται η ιστορική Ιντεπεντιέντε με το 2009 να αυξάνονται κατά πολύ τα έξοδά της. Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι την ίδια στιγμή υπάρχει και ένα νέο γήπεδο που χτίστηκε. Την τρίτη θέση κερδίζει η Ρίβερ Πλέιτ. Η ομάδα που ο νέος πρόεδρος Πασαρέλα χαρακτήρισε ως… οικονομικό Κόσοβο, δεν έχει ούτε δραχμή στα ταμεία της και το χειρότερο από όλα είναι ότι το 90% των χρεών είναι τρέχοντα. Μεγάλο πλήγμα για τη Ρίβερ το γεγονός ότι η κακή της ομάδα έχει ως αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί δραματικά τα έσοδά της από πωλήσεις παικτών. Η λίστα συνεχίζεται με Νιούελ΄ς, Σαν Λορένσο και άλλες εξίσου μεγάλες ή μικρότερες ομάδες, αλλά δεν χρειάζεται να κουράσουμε παραπάνω.
Το εντυπωσιακό είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι σύλλογοι πήραν τεράστια ποσά από πωλήσεις παικτών. Για παράδειγμα, η Μπόκα μετά το 2004 εισέπραξε 16 εκατομμύρια $ για τον Τέβες, 22 εκατομμύρια Ευρώ για τον Γκάγκο και 26 εκατομμύρια $ για τον Μπανέγκα. Χωρίς να αναφέρουμε πολλές άλλες περιπτώσεις παικτών, από τον Αμποντανσιέρι μέχρι τον Παλάσιο, που έφεραν χρήματα στα ταμεία της ομάδας. Στη Ρίβερ πήραν περί τα 25 εκατομμύρια $ για τον Σαβιόλα, σχεδόν 20 εκατομμύρια για τον Αϊμάρ και 12 εκατομμύρια (κοψοχρονιά) για τον Ιγκουαΐν.
Χωρίς να είμαι ειδικός επί του θέματος και από όσα γνωρίζω με βάση την επαφή μου με το ποδόσφαιρο της χώρας, οι λόγοι που έχουν φέρει τις ομάδες σε μια τέτοια τραγική κατάσταση είναι κατ’ αρχήν τα γενικότερα οικονομικά προβλήματα της χώρας και η μεγάλη κρίση της περιόδου 1999-2002. Αυτό συνδυάστηκε με διεφθαρμένες διοικήσεις, τόσο γενικότερα στο ποδόσφαιρο της χώρας, όσο και στους ίδιους τους συλλόγους. Πολλά χρήματα πήγαν σε τσέπες τρίτων και όχι στις ομάδες. Τέλος, ένας τρίτος παράγοντας είναι η έντονη εμπλοκή εταιρειών και ατόμων στα δικαιώματα των παικτών. Οι ομάδες μην μπορώντας να ανταπεξέλθουν ξεπουλάνε στην κυριολεξία τους παίκτες τους από μικρές ηλικίες με αποτέλεσμα όταν κάποιοι από αυτούς “πιάσουν την καλή” τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία να είναι ελάχιστα. Αυτό το έχουμε ζήσει και στη χώρα μας, καθώς σε πολλές μεταγραφές Αργεντίνων (π.χ. Μπελούτσι, Σάχα, Αραούχο) οι συζητήσεις είχαν να κάνουν κυρίως με άτομα ή ομάδες ατζέντηδων και όχι με συλλόγους (όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Μπλάνκο).
Είναι όμως μόνο έτσι τα πράγματα; Όχι πάντα. Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι η Λανούς. Μια μικρομεσαία ομάδα που όχι μόνο πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα τον τελευταίο καιρό, αλλά είναι και από τις πιο ισορροπημένες ομάδες οικονομικά. Η διοίκηση δίνει προσοχή στις μικρότερες ομάδες για να βγάλει τα νέα ταλέντα, αλλά πουλάει σε καλές τιμές (4 εκατομμύρια τον Λέτο στην Λίβερπουλ, περίπου 8 εκατομμύρια τον Λαουτάρο Ακόστα στη Σεβίλλη, 10 εκατομμύρια τον Σαντ στους Άραβες, αλλά ακόμα και σε δανεισμούς όπως του Βαλέρι ή του δικού μας Πελετιέρι φροντίζει πάντα να κάνει άριστες συμφωνίες). Παράλληλα όμως φροντίζει πάντα και το ρόστερ της. Καλύπτει κάθε κενό με νέους παίκτες που είτε αγοράζει, είτε προωθεί από τις μικρότερες ομάδες και ποτέ δεν ξεπουλάει πολλούς παίκτες μαζί, ούτως ώστε να διαλυθεί. Μια ομάδα που κρατάει το οικογενειακό κλίμα και δίνει εμπιστοσύνη στους δικούς της ανθρώπους, ακόμα και για τη θέση του προπονητή.
Όσο δεν αλλάξει αυτή την πολιτική της, η Λανούς θα μπορεί να πρωταγωνιστεί ή έστω (μια που δεν έχει και το τεράστιο μέγεθος σαν σύλλογος) δεν θα κινδυνεύει με αφανισμό όπως άλλες ομάδες της χώρας. Καλό θα ήταν το παράδειγμά της να το κοιτάξουν κι οι μεγάλοι της Αργεντινής γιατί ήδη με τις κακές σεζόν που κάνουν μένουν και εκτός τίτλων και εκτός των διεθνών διοργανώσεων.
