In Hector Raul Cuper we trust

Το σενάριο που εκτυλίσσεται στον Άρη από την έλευση Κούπερ και μετά, θα μπορούσε άνετα να προβάλλεται στην τηλεόραση τα μεσημέρια της Κυριακής, μετά το φαΐ και πριν την σιέστα. Την ώρα δηλαδή που συνήθως τα κανάλια δείχνουν Αμερικάνικες ταινίες β’ διαλογής, στις οποίες, σχετικά, παροπλισμένος προπονητής με ένδοξη καριέρα στο παρελθόν, αναλαμβάνει ένα τσούρμο παιδιών – κάποια προικισμένα, κάποια όχι – και αφού τα ‘εμβολιάζει’ με την νοοτροπία του και την φιλοσοφία του, τα οδηγεί σε μεγάλες επιτυχίες, που διαφέρουν ανάλογα με το μπάτζετ και το ύφος της ταινίας – από την κατάκτηση κάποιου πρωταθλήματος μέχρι το να κερδίσουν κάποιους κατακτητικούς εξωγήινους ή να βρει επιτέλους γκόμενα να φιλήσει ο μικρός ντροπαλός ήρωας της ομάδας.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, στην παραπάνω – πιθανόν αποτυχημένη – μεταφορά ο Άρης του Μαζίνιο είναι το τσούρμο παιδιών που τόσο καιρό χαραμιζόταν ψάχνοντας προσανατολισμό στο γήπεδο, χαρίζοντας βαθμούς δεξιά κι αριστερά ακόμα και σε ομάδες που έπαιζαν με παίκτη λιγότερο, αλλά τουλάχιστον είχαν πλάνο και σύστημα. Λέξεις που δεν γνωρίζω πως ακριβώς μεταφράζονται στα Ισπανικά, αλλά αμφιβάλλω αν χρησιμοποιήθηκαν και καθόλου από το δίδυμο Μαζίνιο – Ντονάτο σε πολλά απ’ τα παιχνίδια του πρώτου γύρου. Λέξεις που όμως συνοδεύουν πλέον τον νέο Άρη.

Ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ έχει ακόμα πάρα πολλή δουλειά. Κι αυτό το αντιλήφτηκε σίγουρα και στο χθεσινό 0-3 μέσα στο Περιστέρι, αν κρίνουμε και από τις ανέλπιστα (σε σχέση με την χώρα στην οποία πλέον εργάζεται και όχι σε σχέση με το ποιόν του) ρεαλιστικές δηλώσεις του. Γιατί πίσω απ’ το μεγάλο χθεσινό διπλό ‘κρύβεται’ μια κακή εμφάνιση, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό. Όταν όμως η εμφάνιση αυτή δεν κουκουλώνεται εντέχνως από τον ίδιο άνθρωπο που όλοι εκθειάζουν τονίζοντας την συμβολή του στην αλλαγή του προσώπου της ομάδας, τότε, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, νιώθεις πιο χαρούμενος και από την στιγμή που ο Κάμπορα ολοκλήρωνε ιδανικά ένα πανέμορφο συνδυασμό μεταξύ Κάλβο και Κόκε.

Μέχρι ο Αργεντινός τεχνικός να περάσει όλα τα δικά του ‘θέλω’ στην ομάδα, αυτή χρειάζεται αποτελεσματικότητα, η οποία φέρνει επιτυχίες, η οποία φέρνει εμπιστοσύνη, η οποία φέρνει περισσότερες και πιο πειστικές επιτυχίες. Μέχρι τότε αρκούμαστε στα πρώτα δείγματα αλλαγής στην ομάδα και απολαμβάνουμε επιτέλους έναν Τόνι Κάλβο, αντάξιο των προσδοκιών που ο ίδιος μας είχε δημιουργήσει.