Είναι δύσκολος ο χώρος, Νίκο

Μετά το τέλος του χθεσινού παιχνιδιού με την Ρόμα, ο ρεπόρτερ του συνδρομητικού καναλιού ζητάει από τον περιχαρή Νίκο Νιόπλια ένα σχόλιο “για τις αλλαγές του, που γύρισαν το παιχνίδι”. Ο Νιόπλιας χαμογελάει και μ’ αυτήν την κοινότυπη, καθημερινή ομιλία που τον διακρίνει και η οποία πιθανόν να εξαφανιστεί με τον καιρό όταν η εμπειρία των πάγκων και των χιλιάδων συνεντεύξεων θα περιορίσει σχετικά το εύρος των εκφράσεων του, του απαντάει (στο περίπου): “Την Κυριακή που οι αλλαγές ήταν κακές, ήμουν κακός προπονητής. Σήμερα που είναι καλές, είμαι καλός προπονητής. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, ρε παιδιά. Δεν είμαι καλός προπονητής. Είμαι νέος προπονητής και μαθαίνω ακόμα”. Κάπου εδώ η μνήμη μου δεν με βοηθάει στο να ανακαλέσω τα υπόλοιπα αλλά ακολούθησαν άλλα 2-3 λεπτά εμπνευσμένων σκέψεων σχετικά με το ποδόσφαιρο και το πως πρέπει να στεκόμαστε όλοι μας απέναντι του, είτε παίζοντας με την Καβάλα, είτε με την φημισμένη Ρόμα. (Δυστυχώς τις δηλώσεις αυτές δεν τις βρήκα – σε μια γρήγορη αναζήτηση μου – ολοκληρωμένες σε καμία αθλητική σελίδα. Κι αυτό είναι εξίσου αποθαρρυντικό με τους λόγους που αναγκάζουν τον Νιόπλια να πει όσα είπε για την λανθασμένη αντιμετώπιση των πραγμάτων στον χώρο αυτό, που τόσο αγαπάει και αγαπάμε.)

Ένα χρόνο πριν, όταν ο Παναθηναϊκός έχανε στο ίδιο γήπεδο και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία μια πρόκριση που από κάποιους θεωρήθηκε σίγουρη μετά το πρώτο παιχνίδι και την εποχή που ο Νίκος Νιόπλιας προπονούσε ακόμα σε ..λιβάδια μπροστά σε μερικές εκατοντάδες γονείς, είχα εκθειάσει την νοοτροπία του έστω και παρακινούμενος από έναν απλό τηλεοπτικό σχολιασμό.  Σήμερα, αν και προπονητής μιας αντίπαλης ομάδας πλέον, παραμένει για μένα μια αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον του ποδοσφαίρου μας. Και στην τελική, ακόμα και φούσκα να αποδειχτεί εκ του γενικότερου αποτελέσματος – και όχι εκ των ποδοσφαιρικών αποτελεσμάτων – δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να μετανιώσω που τον πίστεψα…