Μια κόκκινη δεν φέρνει την καταστροφή πλέον

Επηρεασμένος από το γεγονός ότι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο Λίβερπουλ, Μπαρτσελόνα και Αλμερία κέρδισαν τους αγώνες τους παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν για αρκετή ώρα με παίκτη λιγότερο, ο Jonathan Wilson επιχείρησε μια ανάλυση του φαινομένου προσπαθώντας να απαντήσει στο ερώτημα: “Παίζουν, πλέον, οι ομάδες καλύτερα όταν μένουν με 10 παίκτες”;

Μέσα σε μερικές χιλιάδες λέξεις – γιατί όταν γράφεις για την Guardian δεν τσιγκουνεύεσαι τις λέξεις και τα αχρείαστα παραδείγματα – ο Wilson αποδεικνύει στατιστικά ότι τα τελευταία χρόνια η αποβολή ενός παίκτη δεν επηρεάζει τόσο πολύ την ομάδα του. Για την ακρίβεια, δεν την επηρεάζει στο βαθμό που το έκανε παλιά, τότε που το ποδόσφαιρο ήταν αγνό και ρομαντικό και μπορούσες να ‘διαβάσεις’ τις θέσεις των παικτών κοιτώντας απλά τον αριθμό της φανέλας που φορούσαν. Ένας εκ των προφανών λόγων είναι η ανάπτυξη που έχει επέλθει στα αμυντικά συστήματα και η κατάργηση του αρχαίου man-to-man που απλοποιούταν στο “ο αριστερός μπακ θα μαρκάρει τον δεξιό χαφ” ή πιο ερασιτεχνικά “Αβραάμ, εσύ πιάνεις τον Σωτήρη”.  Οι ομάδες έχουν γίνει πιο συμπαγείς και δεμένες και με λεπτομερέστατη τακτική οργάνωση, με αποτέλεσμα η απουσία ενός κρίκου της αλυσίδας να καλύπτεται αρκετές φορές αποτελεσματικά από τους υπόλοιπους.

Αν είσαι από αυτούς που τέτοιες ποδοσφαιρικές γνώσεις, που σου προσφέρουν την αίσθηση της ανωτερότητας σε κάθε σχετική κουβέντα που συνοδεύει κάποια κλασσική τρίωρη Ελληνική παραμονή σε καφετέρια, τις ψάχνεις μανιωδώς, ολόκληρο το κείμενο μπορείς να το διαβάσεις στη σελίδα της Guardian. Η στατιστική κάλυψη του άρθρου και τα ποδοσφαιρικά παραδείγματα που παραθέτει ο τύπος εντυπωσιάζουν σε τέτοιο βαθμό που αν η μοίρα τον έφερνε να λογομαχήσει με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο για κάποιο σχετικό θέμα, πιθανόν η συζήτηση να συνεχιζόταν μέχρι το τέλος του κόσμου ή μέχρι τη μέρα που η Ελλάδα θα ξεχρεώσει – γεγονότα που πάνω-κάτω τοποθετούνται στο ίδιο χρονικό σημείο.