Μπάλα χωρίς Ελληνική περιγραφή; Απόλαυση.
Παρακολουθώντας χωρίς Ελληνική περιγραφή το χθεσινό σόου του Λούσιο, το απείρως κουραστικό παιχνίδι της Ίντερ και την ανούσια προσπάθεια της Τσέλσι να μπει στην περιοχή των Ιταλών και διαβάζοντας ταυτόχρονα την ενθουσιώδη υποδοχή της απουσίας αυτής από την Ελληνική κοινή γνώμη, ένιωσα μια ασυναίσθητη στεναχώρια για τον κλάδο της δημοσιογραφίας που ασχολείται με τα αθλητικά.
Αν βγει ο δημοσιογράφος-πολιτικός αναλυτής και αραδιάσει δυο-τρεις εκφράσεις ή λειτουργίες της Βουλής, ο δέκτης-‘πελάτης’ θα μπλοκάρει. Δεν έχει δει περισσότερες από δυο ώρες συνεδριάσεων της Βουλής στην ζωή του κι αυτές, το πιθανότερο, είναι οι γαλήνιες στιγμές πριν σε πάρει ο ύπνος με το τηλεκοντρόλ στο χέρι όταν η σκέψη “άλλαξε κανάλι” δεν πιάνει πλέον. Γι’ αυτό θα ακούσει με προσοχή την ανάλυση του δημοσιογράφου, θα περιμένει την εκλαϊκευμένη επεξήγηση του τι ειπώθηκε και στο τέλος θα κράξει για τις αμοιβές όλων – μεγαλοδημοσιογράφων και βουλευτών – γιατί αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο είναι σίγουρος.
Ο ‘πελάτης’ του αθλητικογράφου, απ’ την άλλη, είναι ένας Έλληνας (σημαντική παράμετρος) που έχει φάει τα νιάτα του στα γήπεδα και τις τηλεοράσεις, μ’ ένα βιογραφικό γεμάτο χιλιάδες θεάσεις αγώνων, από τα χωράφια του χωριού του μέχρι την νέα, 42αρα οθόνη του κυρ-Γιάννη στο καφενείο. Αυτόν τον τύπο, λοιπόν, “δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις εύκολα ρε φίλε” με περίεργες αναλύσεις. Γιατί “βλέπει μπάλα”. Γιατί το αντικείμενο συζήτησης είναι κάτι εξαιρετικά γνώριμο. Η μπαλίτσα. Ο αθλητικογράφος έχει την μέγιστη ατυχία να στοχεύει σε μια πελατεία μερικών εκατομμυρίων εν δυνάμει αθλητικογράφων, με το ίδιο σκεπτικό που ο (κάθε) προπονητής βρίσκεται στην θέση που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να κάθεται ο οποιοσδήποτε οπαδός!
Την ώρα που το αγγελάκι του μυαλού μου αραδιάζει όλα αυτά τα επιχειρήματα, το διαβολάκι απλά μου πετάει ονόματα αθλητικογράφων και τηλεοπτικών σχολιαστών: Βερνίκος. Μίνος. Θεοφιλόπουλος. Σπίκερ του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι κι όμως συνεχίζει να κάνει άπειρα λάθη σε μεταδόσεις αγώνων της Μπαρσελόνα στο Τσάμπιονς Λιγκ. (Είναι τόσο αστείο να αδυνατείς να ξεχωρίσεις κάποιους παίκτες της Μπαρσελόνα το 2010. Της Μπαρσελόνα, όχι της Guoan του Πεκίνου. Τον Τσάβι και τον Ινιέστα. Είναι το επάγγελμα σου, μα τον Διακογιάννη. Είναι σαν να μπερδεύει ο μπουγατσατζής την μπουγάτσα με κρέμα με την μπουγάτσα με τυρί, μετά από 10 χρόνια στο μαγαζί!) Γκίνας. Νικολακόπουλος. Δεν χρειάζεται συνέχεια… Το “καμπανάκι αηδίας” με κυριεύει. Επιστρέφω στον αγώνα, με τους φυσικούς του ήχους και προσεύχομαι για περισσότερες απεργίες εις το μέλλον. Μια μηνιαία μάλιστα, κατά το καλοκαίρι, πιθανόν να την επιχορηγούσε και μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού λαού…
8 σχόλια σχετικά με το “Μπάλα χωρίς Ελληνική περιγραφή; Απόλαυση.”
Η τελευταία παράγραφος λες και είναι κατευθείαν από το μυαλό μου.
Να προσθέσω κάτι ακόμα. Τα επίθετα των ξένων ποδοσφαιριστών πάνω κάτω όλοι στην Ελλάδα το προφέρουμε με τον ίδιο τρόπο, αυτόν που “κατοχυρώνει” η πλειοψηφία. Εξαιρώντας πειραγμένους όπως ο Σπυρόπουλος που από άποψη (;) επιλέγουν άλλη προφορά, δεν αντέχω να ακούω σχολιαστές να “σκοτώνουν” τα ξένα επίθετα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Βερνίκο. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να βρω είναι πως πολύ απλά δεν παρακολουθούν μπάλα στην τηλεόραση, το πολύ μερικά στιγμιότυπα.
ποσο δίκιο…
Στηριζουμε τους δημοσιογραφους στον αγωνα τους και τους προτεινουμε απεργια διαρκειας.Να ησυχασουν τα αυτακια μας απ’τις κοτσανες.Τι ωραια που ηταν την Τριτη.Νομιζες οτι ησουν μεσα στο Μεατσα!
«Είναι το επάγγελμα σου, μα τον Διακογιάννη». Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η απάντηση. Διότι, όχι, δεν είναι το επάγγελμά τους. Είναι η δεύτερη ή τρίτη ιεραρχικά ασχολία τους, μετά τη σπέκουλα, τα ρουφιανιλίκια και τα κ&*ομεγλυφάτα για ίδιον όφελος. Εξού και τα φαιδρά αποτελέσματα. Ανεπαρκείς εκ φύσεως, σταδιακά αδιάφοροι εκ θέσεως.
Πωπω κακίες…
Save sports reporters! 🙂
@Crispy, το link της ιστοσελίδας (ανατριχίλα) σου δεν δουλεύει.
ΟΤΑΝ ΛΕΣ ΣΟΟΥ ΤΟΥ ΛΟΥΣΙΟ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΝΟΟΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΕΛΟΙΟΥΣ ΘΕΑΤΡΙΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ…
Με την λέξη σόου συμπεριλαμβάνω και τα θετικά και τα ‘αρνητικά’ της εμφάνισης.
Από τα άπειρα πετυχημένα τάκλιν/κοψίματα και τις διάφορες τρίπλες που έσκαγε σε αντιπάλους μεγάλης αξίας, μέχρι τους υπερβολικούς θεατρινισμούς του σε κάποια φάουλ και τις αντιδράσεις “αυτή ήταν η τελευταία ανάσα της ύπαρξης μου και την έδωσα εδώ, σ’ αυτό το σημείο, για την ομάδα της καρδιάς μου” στον νεκρό χρόνο μετά το σφύριγμα, όντας σωριασμένος στο χόρτο.
Παρακολουθώ αγώνες ποδοσφαιρου απο την τηλεόραση (κυριως ξένα πρωταθλήματα) χωρίς ήχο εδώ και χρόνια. Τουλάχιστον πέντε. Φυσικά αλλο το χωρίς ήχο άλλο ο φυσικός (οσο “φυσικος” ειναι) ήχος του γηπέδου.
Να ξαναγινει και συντομα.