Κάθε Πέμπτη και καλύτερα
Μεταξύ μας, το έχω ψιλοβαρεθεί το Champions League. Το ξέρω ότι προφανώς είμαι η μειοψηφία, αλλά δεν κάθομαι πια να δω τα παιχνίδια με την ίδια προσήλωση όπως παλιά, δεν με εξιτάρει η μουσική και το σεντόνι όπως πριν μερικά χρόνια, ενώ αρκετές φορές στη φάση των ομίλων βλέπω μόνο τις φάσεις από τα ματς ή ούτε καν αυτές.
Πιθανώς να φταίω εγώ… Να αρχίζω να γίνομαι σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτή η αιτία. Κυρίως είναι οι όμιλοι που με κουράζουν αρκετά πλέον και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι βλέπω τα ίδια και τα ίδια. Τσέλσι με Λίβερπουλ, Ρεάλ με Λυών, άντε και μια Μάντσεστερ με κάποια άλλη. Νιώθω σαν τα έχω δει όλα. Θα μου πεις κανείς, και τι να κάνουμε ρε φίλε; Αφού αυτές παίζουν, αφού αυτές είναι οι κορυφαίες ομάδες… Σωστό, μόνο που δεν γίνεται μια ομάδα που έχει να πάρει τίτλο στη χώρα της από τότε που ο Παύλος Γερακάρης μας έλεγε στην ΕΡΤ-2 ότι το παρατσούκλι της είναι “οι κόκκινοι διάβολοι”, να φτάνει κάθε χρόνο (φέτος το γλιτώσαμε) στα ημιτελικά του παλιού καλού Πρωταθλητριών. Το γεγονός ότι κάθε χρόνο παίζουν 3-4 ομάδες από τις μεγάλες λίγκες είναι σαν να απαγχονίζεις το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Πώς να ξεφύγει μια ομάδα και να φτάσει μακρυά; Λίγες φορές γίνεται αυτό πλέον. Άσε που γενικά το θέαμα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και πολλά από τα παιχνίδια που βλέπουμε είναι ιδιαίτερα βαρετά.
Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια έχω καταλήξει ότι αξίζει να βγεις την Τρίτη ή την Τετάρτη για να μείνεις μέσα και να δεις την Πέμπτη το ΟΥΕΦΑ. Και αν είχε γίνει λίγο βρακολάστιχο ο θεσμός με τους αστείους ομίλους του ενός γύρου και τα πουλημένα ματς, από φέτος φαίνεται ότι επανήλθε η σοβαρότητα. Όχι επειδή βάλαμε ένα σεντόνι και έναν ύμνο, αλλά επειδή σοβάρεψε ο θεσμός, ενώ διαχρονικά οι ομάδες παίζουν κάπως πιο απελευθερωμένα, επειδή βλέπεις συνήθως παραπάνω γκολ, καινούριες φάτσες, ομάδες που δεν βλέπεις Σάββατο-Τετάρτη και συνήθως και καλύτερους τελικούς.
Εουρόπα Λιγκ λοιπόν και γκολ… 8 γκολ στη Βρέμη… Με την Βαλένθια να δείχνει τι παιχταράδες έχει μπροστά, πόσο ευάλωτη είναι πίσω και την Βέρντερ να δείχνει τι σημαίνει γερμανικό πείσμα:
Άλλα 5 γκολ μπήκαν στο Λονδίνο με την πολύπαθη Γιουβέντους να ζει μια από τις πιο ντροπιαστικές νύχτες της ένδοξης ευρωπαϊκής ιστορίας της και τους οπαδούς της να ξεσπούν εναντίον των παικτών της ομάδας:
5 σχόλια σχετικά με το “Κάθε Πέμπτη και καλύτερα”
Κάτι δεν μου άρεσε πάντως στο παιχνίδι της πολύπαθης Γιουβέντους
Κάτι μου βρωμούσε
Ελπίζω να μην το δούμε μετά από μερικά χρόνια σε κανένα “φάκελο” …
Φέτος έχουν μείνει μόνο δύο Αγγλικές και ίσως πάμε σε ημιτελικούς με 4 ομάδες από 4 χώρες και αυτό μόνο καλό είναι.
Εγώ πάντως για κάποιο λόγο διασκέδασα περισσότερο το Τσέλσι-Ίντερ απ’ ότι το Βέρντερ-Βαλένθια (όχι ότι δεν το γούσταρα κι αυτό).Δηλαδή παρατηρήστε πώς αφήνουν τον Βίγια στο 3ο γκολ της Βαλένθια…χαχαχα.Ποιον; Τον Βίγια…
Γενικά αυτό το ματς ήταν πολύ ταλέντο(Οζίλ,Μαρίν & Σίλβα,Μάτα,Βίγια κτλ.) versus γτπ άμυνες.
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο. Είναι βαρετό το ΤΣΟΥ ΛΟΥ εδώ και χρόνια και στην 1η φάση του (που παίζει ο κάθε πικραμένος 6 αγώνες και οι μεγάλοι για να αποκλειστούν πρέπει να κάνουν 4 γκέλες-3 δε φτάνουν) αλλά και με δεδομένο ότι συνεχώς οι ομάδες είναι οι ίδιες. Και όσο και να είναι ωραία τα ντέρμπυ όταν τα βλέπεις συνέχεια καταντάνε βαρετά.
Είναι όπως όταν σε ταΐζουν φιλέτο κάθε μέρα. Κάποια στιγμή θα το βαρεθείς και θα δες και κάτι άλλο.
Τέλος πλέον το εισιτήριο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση έχει ξεφτυλιστεί.
Παλαιότερα έφτυνες αίμα για να το πάρεις (έπρεπε να σηκώσεις βάζο), τώρα από τις μεγάλες χώρες πρέπει να είσαι εντελώς κουλομαρία για να μην προκριθείς.
Η εναλλαγή των ονομάτων στο ΟΥΕΦΑ είναι από μόνη της αναζωογονητική, όπως και το γεγονός ότι όποιος δεν είναι σοβαρός κάθεται στο παγωτό (Μπάγερν, Μίλαν, Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους)…
EXARCHIOTIS συμφωνώ κι εγώ. Αλλά αν έφτασε η Γιουβέντους να γίνεται έρμαιο στον κάθε ύποπτο, πάει το κάτσαμε το Fiat.
Κάθαρση στο Τορίνο κύριοι! Με τι μούτρα θα κυκλοφορήσουμε του χρόνου;
Εδώ και αρκετές σεζόν, τους Ιταλούς τους παίζει λίγο περίεργα η διαιτησία. Δεν έχουν την “ασυλία”, ίσως, που είχαν κάποτε.
Το Τσάμπιονς Λιγκ έχει καταντήσει βαρετό για τους λόγους που κάποιοι αναφέρατε, αλλά δε γίνεται να αλλάξει πλέον. Και δεν είναι, βέβαια, αγωνιστικοί οι λόγοι.