Ο εφετζής Κόκε

Υπάρχουν πράξεις στην ζωή που ξεχειλίζουν από ουσία και μόνο ουσία – το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι γεμάτο τέτοιες. Υπάρχουν κάποιες που βρωμάνε τόσο έντονα φτηνό εφετζιλίκι που μετατρέπουν κάτι που υποτίθεται ότι θα ήταν ενθουσιασμός σε αίσθηση κούρασης και δυσφορίας. Και υπάρχουν και οι ενδιάμεσες καταστάσεις, εκεί που το άσπρο συναντάει το μαύρο, η φιγούρα ακροβατεί στα όρια της ουσίας και του πλεονασμού και ο παρατηρητής δυσκολεύεται να πάρει θέση είτε για τη χρησιμότητα της ενέργειας είτε για την επιτυχία του εντυπωσιασμού.

Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν ο Ιτάνζ πραγματικά ξεγελιέται από τη μερική στροφή του βλέμματος του Κόκε στο τελευταίο βήμα πριν την εκτέλεση του πέναλτι κι έτσι επιλέγει τη λανθασμένη πλευρά της εστίας του, εκείνη που συμβαδίζει με την κατεύθυνση στην οποία στρέφεται το πρόσωπο του Ισπανού. Η διαδικασία επιλογής γωνίας πτώσης των τερματοφυλάκων στα πέναλτι είναι μια πολύ υποκειμενική κατάσταση, στην οποία πολλές φορές όλα γίνονται ασυναίσθητα λόγω της ταχύτητας της στιγμής.

Η επιλογή της ενέργειας του Κόκε από την άλλη, είναι δεδομένο ότι δεν είναι ασυναίσθητη. Ο Κόκε έχει σκεφτεί την φιγούρα από πριν κι αυτό το ‘πριν’ εκτείνεται από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι αρκετά χρόνια. Η ανάγκη εντυπωσιασμού των άλλων, άλλωστε, δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε όρια. Αυτό μπορείς να το αντιληφθείς στην αυλή ενός δημοτικού σχολείου, βλέποντας το τσογλανάκι που ξέρει παραπάνω μπάλα από τα υπόλοιπα, να συνεχίζει να ντριπλάρει τον δύσμοιρο άμπαλο πιτσιρικά αντίπαλο, ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι τα κοριτσάκια να χαμογελάσουν και οι υπόλοιποι να σκυλοβαρεθούν. Ή παρακολουθώντας τον Τζίμι Χέντριξ, να συνεχίζει να σολάρει με την κιθάρα στην πλάτη, χωρίς να βλέπει. Κίνηση χωρίς ουσία; Ίσως. Αλλά αυτός εκεί. Θα το κάνει το κομμάτι του. Γιατί; Γιατί έτσι.

Η ανθρώπινη ανάγκη του εντυπωσιασμού. Άλλες φορές τη γουστάρεις, άλλες την κατακρίνεις, άλλες αδυνατείς να πάρεις θέση. Αλλά σχεδόν πάντα τη σχολιάζεις. Αυτός ήταν και ο στόχος του Κόκε εξ αρχής άλλωστε.