Τα καρπούζια του Κινγκ Κονγκ

Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια υπάρχει ένα ερώτημα που πλανάται αμείλικτο επάνω από το ποδοσφαιρικό εποικοδόμημα: πόσα καρπούζια χωράνε σε μια μασχάλη;

Η ερώτηση αυτή αρχίζει να βασανίζει τους φιλάθλους απ τη στιγμή που μια ομάδα παραμείνει στο κυνήγι πέραν του ενός στόχου. Συνήθως τίθεται απ τους αντιπάλους της με σχετική ζηλοφθονία, δεδομένου πως οι περισσότεροι θα ήθελαν να γνωρίζουν την απάντηση του ερωτήματος για την δική τους ομάδα. Το ερώτημα μπορεί να μην απαντιέται με σαφήνεια, πλην όμως όλοι φροντίζουν να θυμηθούν τι έπαθαν κατά το παρελθόν διάφορες ομάδες που κυνηγούσαν πολλούς στόχους και μέσα σε λίγες μέρες τους έχασαν όλους.

Βεβαίως υπάρχουν και αντιπαραδείγματα, όπως η περσινή Μπαρσελόνα, που αποδεικνύουν πως μάλλον δεν έχει σημασία το πλήθος των καρπουζιών αλλά το μέγεθος της μασχάλης.

Αν η μασχάλη ανήκει στον … Κοντορεβυθούλη και ένα καρπούζι είναι πολύ. Αν ανήκει στον Κιγκ Κογκ μπορεί να κρεμάσει όσα καρπούζια θέλει απ τις τρίχες του και να τα κάνει βραχιολάκι.

Και επειδή είμαι αρκετά μεγάλος, θυμήθηκα την πρώτη φορά που άκουσα για μασχάλες και καρπούζια.

Ηταν τον Νοέμβριο του 1987, όταν ο Παναθηναϊκός έπρεπε μέσα σε μια βδομάδα να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ για το πρωτάθλημα, την Γιουβέντους στο Κομουνάλε για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ (ρεβάνς του 1-0 στην Αθήνα) και τέλος τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ (εκτός έδρας) πάλι για το πρωτάθλημα.

Την πρώτη Νοεμβρίου, ο Παναθηναϊκός κερδίζει τον ΠΑΟΚ με 2-1 σ ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Ο τύπος της εποχής διατείνεται πως η ομάδα κουράστηκε και δεν έχει καμιά τύχη στο Τορίνο όπου την περιμένει η «μεγάλη κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου, ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει μια απ τις μεγαλύτερες προκρίσεις της ιστορίας του. Χάνει στο Τορίνο με 3-2 αλλά περνάει λόγω του 1-0 της Αθήνας.

Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου περιμένει ο Ολυμπιακός του Αλκέτα Παναγούλια και του Γιώργου Κοσκωτά (ατυχώς γι αυτόν και του Καζιμιέρσκι …). Ο Παναθηναϊκός κερδίζει με συνοπτικές διαδικασίες με 1-4 ολοκληρώνοντας θριαμβευτικά την μεγαλύτερη εβδομάδα της ιστορίας του.

Κι όμως… Το πρωτάθλημα δεν θα το πάρει. Θα το κατακτήσει η μεγάλη Λάρισα του Γιάτσεκ Γκμοχ. Ο Παναθηναϊκός θα αρκεστεί στο κύπελλο και στους ημιτελικούς του ΟΥΕΦΑ, όπου θα αποκλειστεί απ την Κλαμπ Μπριζ.

Το ένα … καρπούζι μπορεί να ξέφυγε απ τη μασχάλη, τα «καρπουζόμετρα» μπορεί να δικαιώθηκαν, όμως ποιος είναι στ αλήθεια ο λόγος που όλοι θέλουν να παίζουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις;

Κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της θα πρέπει να φροντίζει πρώτ απ όλα να μην της πέφτει το ευρωπαϊκό της «καρπούζι». Να τα δίνει όλα για να το κρατήσει στη μασχάλη της όσο μπορεί περισσότερο. Γιατί αλλοιώς δεν έχει κανένα νόημα να πασχίζει και για τα υπόλοιπα καρπούζια.

Το πρωτάθλημα ή το κύπελλο δεν είναι απλά τρόπαια. Είναι τα εισιτήρια για να παίξεις στην Ευρώπη.

Προσωπικά αγανακτώ κάθε φορά που ακούω κάποιους να δικαιολογούν ευρωπαϊκές αποτυχίες λέγοντας πως είχαν κρίσιμο αγώνα την Κυριακή για το πρωτάθλημα.

Γιατί το θέμα δεν είναι πόσα καρπούζια μπορεί να σου ξεφύγουν στη διαδρομή, το θέμα είναι να μην ανοίγεις τη μασχάλη μόνος σου.