Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

ΣΟΥΗΔΙΑ 1958

Μετά από πέντε αποτυχημένες προσπάθειες η Βραζιλία κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου στα γήπεδα της Σουηδίας στο παγκόσμιο κύπελλο του 1958. Έτσι άρχισε το «όνειρο» της «σελεσάο» που έμελλε στην πορεία να αναδειχθεί στην κορυφαία εθνική ομάδα του πλανήτη, μέσα από την πιο σημαντική ποδοσφαιρική διοργάνωση. Μέχρι όμως το θρίαμβο της 28ης Ιουνίου του 1958 η Ιστορία έγραψε αμέτρητα στοιχεία για την 6η διοργάνωση.

Η FIFA επέλεξε την Σουηδία ,σπάζοντας για δεύτερη φορά το μοντέλο εναλλαγής του τόπου διεξαγωγής των Μουντιάλ ανάμεσα σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική.

Η συμμετοχή αυξήθηκε και έφτασε τις 51 χώρες, ενώ η Αιθιοπία και η Ν. Κορέα δεν έγιναν δεκτές λόγω εκπρόθεσμων δηλώσεων συμμετοχής. Η προκριματική φάση είχε αρκετές εκπλήξεις, αλλά αυτή τη φορά και πολλά πολιτικά προβλήματα.

Τα παιγνίδια των προκριματικών ξεκίνησαν στις 30 Σεπτεμβρίου του 1956. Στην Ευρώπη σχηματίστηκαν εννέα όμιλοι των τριών ομάδων από τις οποίες θα προκρινόταν η πρώτη κάθε ομίλου και τα περισσότερα φαβορί καθάρισαν εύκολα ή δύσκολα. Η Αγγλία τη γλίτωσε στο «τσάκ» και πήρε την πρόκριση από το ΕΙΡΕ, η Γαλλία έκανε επίδειξη ισχύος απέναντι στον κακό της δαίμονα το Βέλγιο, η Ουγγαρία αν και λιγότερο ισχυρή από το 1954 ξεπέρασε το εμπόδιο της Βουλγαρίας, η Τσεχοσλοβακία αυτό της Ολλανδίας, η Σοβιετική Ένωση της Πολωνίας (σε αγώνα κατάταξης) και η Γιουγκοσλαβία αυτό της Ρουμανίας. Μαζί με τους δύο Βαλκάνιους γείτονες αγωνίστηκε και η εθνική μας η οποία κατάφερε μόνο να κρατήσει στο 0-0 τους Γιουγκοσλάβους στην Αθήνα. Ήταν ο μόνος μας βαθμός. Ενάμιση μήνα αργότερα η Ρουμανία μας νίκησε 2-1 στην Αθήνα και ο Ιταλός τεχνικός Ρίνο Μαρτίνι βρέθηκε κατηγορούμενος για τα αμυντικά του συστήματα. Δύο ακόμα ήττες στα εκτός έδρας παιγνίδια μας με 3-0 από τους Ρουμάνους και 4-1 από τους Γιουγκοσλάβους έκλεισαν την πενιχρή παρουσία μας.

Στους δύο τελευταίους ομίλους είχαμε εκπλήξεις. Η Βόρειος Ιρλανδία νίκησε στο κρίσιμο ματς τους Ιταλούς που βολεύονταν και με την ισοπαλία με 2-1 και τους πέταξε εκτός Μουντιάλ και στον 9ο όμιλο η Ισπανία, με βάση τη Ρεάλ Μαδρίτης που εκείνη την εποχή σάρωνε τα κύπελλα πρωταθλητριών, και την Μπαρτσελόνα (βασίλισσα του Κυπέλλου Εκθέσεων), ομάδα στην οποία αγωνιζόταν και ο εκπληκτικός Αργεντίνος – Ισπανοποιημένος Αλφρέδο ντι Στέφανο, έχασε από τη Σκοτία στη Γλασκόβη με 4-2. Η Σκοτία εκμεταλλευόμενη και την ισοπαλία που παραχώρησαν οι Ισπανοί στους Ελβετούς με 2-2 στη Μαδρίτη μπροστά σε 120000 έκπληκτους θεατές, πήραν την πρόκριση με ένα βαθμό διαφοράς.

brasil.1958

Η ειρωνεία είναι ότι οι περισσότερες χώρες είχαν διαμαρτυρηθεί εκείνη την εποχή έντονα για τον τρόπο που προκρίνονταν οι βρετανικές ομάδες. Στις διοργανώσεις του 1950 και του 1954 η FIFA είχε αποφασίσει να θεωρεί το «βρετανικό πρωτάθλημα» ως μέσο πρόκρισης των δύο από τις τέσσερις εθνότητες της Μεγάλης Βρετανίας. Η σιγουριά που είχαν έτσι στο νησί για πρόκριση δύο ομάδων τους στα τελικά προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Η FIFA δέχτηκε λοιπόν να τοποθετήσει τις τέσσερις εθνικές ομάδες σε διαφορετικούς προκριματικούς ομίλους. Για κακή τύχη των αντιρρησιών προκρίθηκαν όλες για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Πιο τυχερή ήταν η Ουαλία που είχε τερματίσει δεύτερη στον όμιλό της και είχε αποκλειστεί. Τα πολιτικά προβλήματα όμως στη Μέση Ανατολή είχαν ουσιαστικά… καταργήσει την προκριματική φάση σε αυτή την περιφέρεια. Η μια ομάδα μετά την άλλη άρχισαν να αποχωρούν ,ιδίως όταν ο αντίπαλος άκουγε στο όνομα Ισραήλ. Μόλις πέντε αγώνες έγιναν συνολικά αλλά το Ισραήλ δεν έπαιξε σε κανέναν από αυτούς. Θεωρητικά λοιπόν και αφού όλες οι υπόλοιπες αντίπαλοί του είχαν αποχωρήσει το Ισραήλ προκρινόταν για τα τελικά. Η FIFA όμως θεώρησε απαράδεκτο να πάει μια ομάδα στην τελική φάση χωρίς αγώνες, εκτός της διοργανώτριας και της κατόχου του τίτλου. Πήρε λοιπόν τις δεύτερες των ομίλων της Ευρώπης και διεξήγε κλήρωση για να αντιμετωπίσει μία από αυτές τους Ισραηλινούς σε αγώνα κατάταξης. Τυχερή ήταν η Ουαλία που με δύο νίκες με το ίδιο σκορ (2-0) συμπλήρωσε το ανεπανάληπτο βρετανικό καρέ στην τελική φάση.

Εκπλήξεις είχαμε όμως και στη Νότιο Αμερική. Η Ουρουγουάη παραχώρησε αρχικά ισοπαλία στην Κολομβία και στη συνέχεια συνετρίβη 5-0 (!!) από την Παραγουάη. Η τελευταία πήγε χωρίς άγχος στον τελευταίο αγώνα του Μοντεβίδεο (η Ουρουγουάη νίκησε 2-0 χωρίς αντίκρισμα) και πήρε την πρόκριση. Παρατηρήθηκε λοιπόν το φαινόμενο να αποκλειστούν Ουρουγουάη και Ιταλία που είχαν μαζί κατακτήσει τις τέσσερις από τις πέντε προηγούμενες διοργανώσεις! Σημαντική και η επανεμφάνιση στα προκριματικά της Αργεντινής. Παρά το κακό ξεκίνημα η Αργεντινή κατάφερε να προκριθεί με δύο τεσσάρες στα δύο τελευταία της ματς επί της Χιλής και της Βολιβίας. Τίποτα όμως δεν θα θύμιζε στη Σουηδία την ομάδα που ένα χρόνο νωρίτερα είχε κατακτήσει το κόπα Αμέρικα. Η ομάδα εκείνη είχε διαλυθεί ελέω Ιταλών. Κατά την προσφιλή τους τακτική οι γείτονες μας είχαν βουτήξει τους κορυφαίους Αργεντίνους άσους για το καμπιονάτο. Σίβορι, Μάσκιο, Ανχελίνιο, Γκρίγιο, είχαν «Ιταλοποιηθεί». Μερικά χρόνια αργότερα οι τρεις πρώτοι χρίστηκαν διεθνείς με τη «σκουαντρα ατζουρα». Η Βραζιλία τέλος τα χρειάστηκε με το Περού το οποίο πέρασε με ένα και μοναδικό γκολ διαφορά ! (1-1, 1-0). Ήταν όμως η δύσκολη αρχή μιας εύκολης και άξιας επικράτησης…

Στα τελικά της Σουηδίας η FIFA κλήρωσε τους τέσσερις ομίλους έτσι ώστε ο καθένας να περιλαμβάνει μια ομάδα της Δυτικής Ευρώπης, μία της Ανατολικής, μία της Βρετανίας και μία της Νότιας Αμερικής. Αυτό δεν σήμαινε όμως και ισορροπία δυνάμεων με συνέπεια να υπάρχουν πολύ εύκολοι και πολύ δύσκολοι όμιλοι.

pele-1958

Στον 1ο όμιλο αναμετρήθηκαν η Τσεχοσλοβακία, η Βόρεια Ιρλανδία, η Δυτική Γερμανία και η Αργεντινή. Η Δυτική Γερμανία, κάτοχος του τίτλου, εμφανίστηκε με μόλις τέσσερις παίκτες από αυτούς που είχαν κερδίσει το Μουντιάλ πριν τέσσερα χρόνια. Ένας από αυτούς, ο Χέλμουτ Ράν έκανε τη διαφορά και η Γερμανία πήρε την πρόκριση. Η Βόρεια Ιρλανδία με το μαχητικό της πνεύμα κατάφερε να την ακολουθήσει αφού πρώτα χρειάστηκε να νικήσει δύο φορές την Τσεχοσλοβακία , τη μία σε αγώνα κατάταξης (1-0, 2-1). Η Αργεντινή απογοήτευσε, λόγω των απωλειών της, ενώ τα προβλήματά της δεν τελείωσαν ούτε στην επιστροφή αφού στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άυρες εκτυλίχθηκε «λαϊκό δικαστήριο». Δέκα γκολ στο «κεφάλι» δεν ήταν και λίγο πράγμα για μια μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή (3-1 τη Β. Ιρλανδία, 1-6 από την Τσεχοσλοβακία και 1-3 από τη Γερμανία).

Στον 2ο όμιλο Γαλλία και Γιουγκοσλαβία ήταν σαφώς ανώτερες από τις Παραγουάη και Σκοτία. Η τελευταία ήταν απογοητευτική όπως και στο προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο, κατάφερε όμως αυτή τη φορά να πάρει τον πρώτο της βαθμό σε τελική φάση απέναντι στη Γιουγκοσλαβία. Η Γαλλία με κορμό την εκπληκτική τότε Σταντ ντε Ρεμς, βρέθηκε σε εκπληκτική φόρμα, και με τα αστέρια της Κοπά, Φοντέν, Βενσάν και Πιαντονί συνέτριψε 7-3 την Παραγουάη και νίκησε 2-1 τη Σκοτία. Ενδιάμεσα είχε χάσει 3-2 από τους «πλάβι» παρ’ ότι προηγήθηκε 2-0. Ο Ζιστ Φοντεν είχε πετύχει τα δύο γκολ τότε αλλά οι Γιουγκοσλάβοι απάντησαν με δύο του Τόζα Βεσελίνοβιτς και ένα του Πετάκοβιτς. Οι Παραγουανοί συνήλθαν μετά το 3-7 από τους Γάλλους και έπαιξαν την πρόκριση στο τελευταίο παιγνίδι με τους Γιουγκοσλάβους. Κατάφεραν να ισοφαρίσουν τρεις φορές (3-3), όχι όμως και να πετύχουν το νικητήριο γκολ που θα τους πήγαινε στην επόμενη φάση.

Ο 3ος όμιλος περιλάμβανε την οικοδέσποινα Σουηδία, τη φιναλίστ αλλά αποδυναμωμένη σε σχέση με το 1954 Ουγγαρία, το Μεξικό και την «τυχερή» Ουαλία. Η Σουηδία είχε τεχνικό τον Άγγλο Τζορτζ Ρέινορ ο οποίος έπεισε τους ιθύνοντες της ομοσπονδίας για την επιστροφή στην εθνική των ξενιτεμένων άσων. Έτσι δημιουργήθηκε μια ισχυρότατη ομάδα με την προσθήκη παικτών όπως ο Νιλς Λιντχολμ, ο Γκουναρ Γκρεν, ο Κουρτ Χάμριν, ο Νάκα Σκόγκλουντ και ο Γιούλι Γκουσταφσον. Η Σουηδία προκρίθηκε άνετα στα προημιτελικά με 2 νίκες και 1 ισοπαλία. Οι Ουαλοί ανέτρεψαν κάθε προγνωστικό και πήραν και αυτοί το δρόμο προς τους «8», αφού κατάφεραν να εξουδετερώσουν τη μαγυάρικη σχολή. Οι Ούγγροι εμφανίστηκαν σαφώς αποδυναμωμένοι αφού η σοβιετική εισβολή το 1956 ανάγκασε παίκτες όπως οι Πούσκας, Τσίμπορ και Κοτσις μεταξύ άλλων, να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στη Δύση. Έτσι από την «αράντσιπατ» του 1954 είχαν απομείνει μόνο ο τερματοφύλακας Γκρόσιτς, ο αμυντικός Μπόζικ και ο 38χρονος Χιντεγκούτι. Οι Ουαλοί με τρεις ισοπαλίες, έφτασαν τους 3 βαθμούς, ενώ οι Ούγγροι με μία νίκη και μια ισοπαλία ισοβάθμησαν μαζί τους. Χρειάστηκε λοιπόν αγώνας κατάταξης στον οποίο οι Ουαλοι νίκησαν με 2-1 και πέρασαν στην επόμενη φάση πραγματοποιώντας την έκπληξη. Τέλος το Μεξικό δεν κατάφερε να πετύχει νίκη ούτε στην τέταρτη συμμετοχή του σε τελικά, αλλά παρουσίασε τον τερματοφύλακα Αντόνιο Καρμπαχάλ για τρίτο σερί Μουντιάλ. Ο Καρμπαχάλ θα συμμετάσχει και στα δύο επόμενα Μουντιάλ και θα μείνει έτσι στην ιστορία σαν ο πρώτος και μοναδικός παίκτης με 5 συμμετοχές σε τελική φάση.

Sweden_1958_semifinal

Ο 4ος όμιλος ήταν ο πιο ισχυρός. Βραζιλία, Αγγλία, Σοβιετική Ένωση και Αυστρία. Η Αγγλία θρηνούσε ακόμα το χαμό των «μπέμπηδων» του Ματ Μπάσμπι και ως εκ τούτου εμφανίστηκε αποδυναμωμένη. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Μπιλ Νίκολσον είχε επίσης αγνοήσει τους έμπειρους Νατ Λοφτχαους και Στάνλεϊ Μάθιους, ενώ στον πρώτο αγώνα έχασε και τον Τομ Φινι που τραυματίστηκε. Η Σοβιετική Ένωση έκανε την παρθενική της εμφάνιση σε Μουντιάλ και εκείνη την εποχή συγκαταλεγόταν στις ανερχόμενες δυνάμεις του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Κορυφαία της μορφή ο Ιγκόρ Νέτο , ο οποίος όμως έπαιξε μόνο ένα παιγνίδι αρχικά λόγω τραυματισμού και στη συνέχεια επειδή βρισκόταν σε κακή κατάσταση. Η Αυστρία πλήρωσε κάποιες κακές επιλογές παικτών και τη μη πρόσκληση του Ότσβιρκ που αγωνιζόταν στο καμπιονάτο. Μετά το 0-3 από τη Βραζιλία στο πρώτο παιγνίδι εμφανίστηκε με επτά αλλαγές στο 2ο με τη Σοβιετική Ένωση όπου επίσης έχασε 0-2 και αποκλείστηκε. Αγγλία και Σοβιετική Ένωση έδωσαν αγώνα μπαράζ και οι Σοβιετικοί με γκόλ του Ιλίιν στο 78’ νίκησαν και ακολούθησαν τους Βραζιλιάνους στους «8».

Η Βραζιλία κατέκτησε εύκολα την πρώτη θέση χωρίς μάλιστα να δεχτεί γκολ, ενώ η Αγγλία ήταν η μόνη ομάδα που τροποποίησε την άμυνά της και κατάφερε να συγκρατήσει τη «σελεσάο» σε αυτό το Μουντιάλ (0-0). Αυτό δεν ήταν όμως αρκετό για να αποτραπεί ο θρίαμβος της ποδοσφαιρικής σάμπα. Ο τεχνικός της Βραζιλίας Βιθέντε Φέολα, πρωτοτύπησε με το νέο σύστημα 4-2-4 που έφερε προ εκπλήξεων τους Ευρωπαίους που προτιμούσαν το 2-3-5 με κάποιες διαφοροποιήσεις. Με την αμυντική γραμμή δεμένη ,χάρη στην παρουσία του έμπειρου Νίλτον Σάντος, τη μεσαία γραμμή να οργιάζει με ηγετική φυσιογνωμία τον Ντιντί και την επίθεση να κάνει θαύματα με τους Αλταφίνι, Βαβά και Ζαγκάλο, η Βραζιλία άρχισε να βρίσκει το ρυθμό της. Στο τρίτο παιγνίδι ήρθε η ώρα του Πελέ και του Γκαρίντσα και το πάρτι άρχισε. Το 2-0 επί της Σοβιετικής Ένωσης ήταν το «κερασάκι» στην τούρτα του ομίλου.

england-vs-brazil-football

Στα προημιτελικά τρεις ομάδες μπήκαν με σαφές μειονέκτημα αφού 48 ώρες νωρίτερα είχαν δώσει αγώνες κατάταξης. Έτσι η ξεκούραστη Σουηδία επιβλήθηκε 2-0 της Σοβιετικής Ένωσης (49’ Χάμριν, 88’ Σίμονσον) και η ομάδα του Λεβ Γιασίν και μετά από μία διετία η πρώτη πρωταθλήτρια Ευρώπης πήρε το δρόμο της επιστροφής. Η Γαλλία συνέχισε να έχει μεγάλα κέφια και συνέτριψε 4-0 (44’ Βισνιεσκί, 56’,64’ Φοντέν, 68’ Πιαντονί) την Βόρειο Ιρλανδία που αναγκάστηκε να κάνει ταξίδι οκτώ ωρών από τη Στοκχόλμη στο Νόρκεπινγκ και αγωνίστηκε με δύο τραυματίες τον τερματοφύλακα Χάρι Γκρεγκ και το μέσο Τομ Κέισι. Η Ουαλία είχε αντίστοιχα προβλήματα (δεν έπαιξε ο κορυφαίος της Τζον Τσαρλς) αλλά έδωσε ηρωικές μάχες απέναντι στη Βραζιλία. Το ημίχρονο έληξε χωρίς γκολ και τα νέα έφτασαν γρήγορα στα άλλα γήπεδα των προημιτελικών για να δώσουν το στοιχείο της έκπληξης στους φιλάθλους. Τελικά οι Ουαλοί άντεξαν μέχρι το 73’ όταν ο Πελέ αξιοποίησε ένα κενό στην άμυνα και με διπλή προσπάθεια καθώς και λίγη τύχη λύτρωσε την ομάδα του. Ήταν το πρώτο γκολ του «μαύρου διαμαντιού» σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου και φυσικά όχι το τελευταίο… Για τον ίδιο πάντως ήταν το πιο σημαντικό της καριέρας του. Στον μοναδικό προημιτελικό που παίχτηκε στα ίσα από πλευράς ημερών ξεκούρασης αναμετρήθηκαν Δυτική Γερμανία και Γιουγκοσλαβία σε μια επανάληψη του προημιτελικού του 1954. Και αυτή τη φορά οι «πλάβι» ήταν καλύτεροι, αλλά οι Γερμανοί προηγήθηκαν γρήγορα 1-0 με γκολ του Ραν , οργανώθηκαν στην άμυνα, και στάθηκαν και αρκετά τυχεροί και πήραν τη νίκη. Αυτό το παιγνίδι ήταν το τελευταίο του Βουγιαντίν Μπόσκοφ με την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας.

Πέντε μέρες αργότερα έγιναν τα ημιτελικά. Η Σουηδία αντιμετώπισε τη Δυτική Γερμανία κι αν ξέρετε τους Σουηδούς για ήρεμους ανθρώπους, εκείνη τη μέρα στις 24 Ιουνίου του 1958 έδωσαν παράσταση ένθερμου πατριωτισμού. Οι 50000 θεατές που βρέθηκαν στο «Ούλεβι» του Γκέτεμποργκ υποστήριξαν με φανατισμό την εθνική τους και την έσπρωξαν στον τελικό. Οι Γερμανοί προηγήθηκαν μάλιστα στο 21’ με γκολ του Σέφερ ύστερα από μπαλιά του Ζέελερ. Δέκα λεπτά αργότερα όμως ο Σκόγκλουντ ισοφάρισε για τους Σουηδούς. Στην επανάληψη πολλοί περίμεναν ότι η γερασμένη ομάδα της Σουηδίας θα κατέρρεε. Ήρθε όμως η αποβολή του Γιουσκόβιακ στο 58’ για να αλλάξει το σκηνικό. Το παιγνίδι διακόπηκε για αρκετά λεπτά, οι Γερμανοί εκνευρίστηκαν, ενώ είχαν την ατυχία λίγο αργότερα να μείνουν με εννέα παίκτες αφού ο Βάλτερ τραυματίστηκε. Η Σουηδία πέτυχε δύο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο με τους Γκριν στο 81’ και Χάμριν στο 88’ και η ομάδα του Τζορτζ Ρέινορ ήταν στον τελικό μέσα σε αποθέωση.

Το καλύτερο παιγνίδι όμως της διοργάνωσης έγινε στο «Ρασούντα» της Στοκχόλμης. Πελέ, Γκαρίντσα, Ντιντί, Βαβά, Ζαγκάλο από τη μία, Κοπά, Φοντέν, Πιαντονί, Βισνιεσκί ,Βενσάν από την άλλη. Βραζιλία και Γαλλία παρουσίασαν εκπληκτικό ποδοσφαιρικό θέαμα με άφθονες επιθετικές προσπάθειες και πολλά γκολ. Οι «τρικολόρ» κατάφεραν να ισοφαρίσουν με τον συνήθη ύποπτο Φοντέν στο 8’ το γκολ που είχε πετύχει ο Βαβά μόλις στο 2’ , αλλά η «σελεσάο» είχε πάρει πια μπροστά. Παρ’ ότι είχε μόλις δεχθεί το πρώτο της γκολ στη διοργάνωση, έφυγε για το ημίχρονο προηγούμενη με 2-1 χάρη σε γκολ του Ντιντί στο 38’. Επιπλέον οι Γάλλοι έχασαν τον αμυντικό Ζονκέ ο οποίος τραυματίστηκε στα μέσα του ημιχρόνου και ήταν περιπατητής πλέον στον υπόλοιπο αγώνα, απλά για να μη μείνει με 10 παίκτες η ομάδα του. Η επανάληψη ήταν προσωπική υπόθεση του Πελέ. Ο νεαρός πέτυχε χατ-τρικ μέσα σε 25 λεπτά ((53’,64’,76’) και έκανε το 5-1, που θα μπορούσε να είναι 7-1 αν ο διαιτητής δεν ακύρωνε αναίτια άλλα δύο γκολ. Η Γαλλία απλά μείωσε στο φινάλε με τον Πιαντονί (83’).

Χωρίς άγχος Γαλλία και Δυτική Γερμανία έδωσαν το δικό τους σόου στον αγώνα για την τρίτη θέση, όπου οι «τρικολόρ» επιβλήθηκαν με 6-3 της «νασιοναλμανσαφτ». Ο Φοντέν πέτυχε τέσσερα γκολ, έφτασε τα 13 (!!!) και έσπασε το ρεκόρ του Κότσις (11 γκολ) από το προηγούμενο παγκόσμιο κύπελλο. Το ρεκόρ αυτό του Ζιστ Φοντεν κρατάει μέχρι σήμερα.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ

sweden1958

Στο γιορτινό «Ρασούντα», μπροστά σε 50000 θεατές, η Σουηδία βρέθηκε αντίπαλη της Βραζιλίας για το παγκόσμιο στέμμα. Όλα ξεκίνησαν ονειρικά για τους γηπεδούχους αφού μόλις στο 4’ ο Νιλς Λίντχολμ άνοιξε το σκορ για τους οικοδεσπότες. Οι Βραζιλιάνοι φοβήθηκαν. Δεν είχαν βρεθεί ποτέ ξανά πίσω στο σκορ σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο και περίμεναν ότι ο κόσμος θα τους «έπνιγε» με τις φωνές και τις εκδηλώσεις του. Οι Σουηδοί ήταν όμως παράδοξα πολύ ήσυχοι και η ομάδα του Φέολα άρχισε να παραδίδει ποδοσφαιρικά μαθήματα, παρ’ ότι ο βρεγμένος αγωνιστικός χώρος (έβρεχε διαρκώς την παραμονή του τελικού) αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα. Στο 10’ ο Βαβά ισοφάρισε και στο 32’ ο ίδιος παίκτης έκανε το 1-2 για τους Βραζιλιάνους.

Μαντέψτε σε ποιόν ανήκει η επανάληψη.

Σωστά, ήταν και πάλι ο Πελέ. Μαζί με τον Ζαγκάλο έκαναν κομμάτια τη Σουηδική άμυνα και χάρισαν στη Βραζιλία τον πρώτο της θρίαμβο σε Παγκόσμιο κύπελλο. Στο 56’ ο Πελέ πήρε την μπάλα από τον Ζαγκάλο, την κοντρολάρισε με το στήθος, την πέρασε πάνω από τον αντίπαλό του και την κάρφωσε στα δίχτυα για το 3-1. Ο Ζαγκάλο στο 68’ πέτυχε το 4-1, μετά από φοβερή κούρσα και πάσα στον Πελέ που του «γύρισε» το δώρο με τακουνάκι. Οι Σουηδοί προσπάθησαν να αντιδράσουν, μείωσαν στο 80’ με τον Σίμονσον, αλλά το τέλος ανήκει και πάλι στον Πελέ ο οποίος διαμόρφωσε στο 80’ το τελικό 5-2 μετά από μπαλιά… ποιου άλλου; Του Ζαγκάλο. Η Βραζιλία ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια και ο νεαρός μεγάλος πρωταγωνιστής πανηγύρισε κλαίγοντας στις αγκαλιές των συνθριαμβευτών του. Ύστερα από 28 χρόνια από το δράμα του Μαρακανά, η Βραζιλία έπαιρνε άξια αυτό που τότε είχε πληρώσει με ανθρώπινες ζωές. Ένας θρύλος μόλις είχε αρχίσει.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΣΚΟΡΕΡ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

  • Ζίστ Φοντέν (ΓΑΛΛΙΑ) 13 γκολ
  • Πελέ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ) ,Χέλμουτ Ραν (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ) 6 γκολ
  • Πίτερ Μακ Πάρλαντ (Β. ΙΡΛΑΝΔΙΑ), Βαβά (ΒΡΑΖΙΛΙΑ) 5 γκολ
  • Αγκνε Σίμονσον, Κούρτ Χάμριν (ΣΟΥΗΔΙΑ), Ζντένεκ Τσίκαν (ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ), Λάγιος Τιχι (ΟΥΓΓΑΡΙΑ) 4 γκολ
  • Χανς Σέφερ (Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ), Τόζα Βεσσελίνοβιτς (ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ), Ορέστες Ομάρ Κορμπάτα (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ), Ροζέ Πιαντονί , Ρεϊμόν Κοπά (ΓΑΛΛΙΑ) 3 γκολ

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

Πελέ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)

Ο Πελέ γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1940 στο Τρες Κορασόες ως Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο και έμελλε να εξελιχθεί στον κορυφαίο κατά πολλούς ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ ο πλανήτης. Στα 12 του πήρε το προσωνύμιο Πελέ και εντοπίστηκε από τον τεχνικό της Μπαούρου, Βαλντεμάρ Μπρίτο. Στην ίδια ομάδα (β’ κατηγορίας) αγωνιζόταν παλιότερα ο πατέρας του Ντοντίνιο. Ο Πελέ ξεκίνησε από την Μπαούρου (1954-1956 ) και έκανε το ντεμπούτο του στη Σάντος λίγο πριν κλείσει τα 16 του χρόνια (7 Σεπτεμβρίου 1956 εναντίον της Κορίνθιανς). Δέκα μήνες αργότερα πρωτοφόρεσε τη φανέλα της Εθνικής του ομάδας εναντίον της Αργεντινής (1-2). Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Έπαιξε σε 1363 παιγνίδια και σημείωσε 1281 γκολ (άλλες πηγές αναφέρουν τα νούμερα 1364 και 1282 αντίστοιχα). Το 1000ο του γκολ το σημείωσε στις 19/11/1969 στο «Μαρακανά» με τη φανέλα της Σάντος και σε βάρος της Βάσκο ντα Γκάμα. Με την Εθνική ομάδα της Βραζιλίας αγωνίστηκε 111 φορές ( η τελευταία στις 18 Ιουλίου του 1971 μπροστά σε 130000 θεατές στο «Μαρακανά» στο 2-2 με τη Γιουγκοσλαβία) και πέτυχε 97 γκολ. Συμμετείχε σε 4 παγκόσμια κύπελλα (1958, 1962, 1966, 1970) κέρδισε τα τρία και είναι ο μοναδικός που έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Το 1974 έπαιξε το τελευταίο του παιγνίδι με τη Σάντος, αλλά η Κόσμος της Ν. Υόρκης τον έπεισε να συνεχίσει την καριέρα του. Αυτή ολοκληρώθηκε τελικά την 1η Οκτωβρίου 1977 με το φιλικό αγώνα Κόσμος Ν. Υόρκης – Σάντος : 2-1 στο «Τζαϊαντς Στάντιουμ» μπροστά σε 76000 θεατές. Ο Πελέ τα είχε όλα σε … υψηλές δόσεις. Ευφυΐα, αντίληψη του χώρου, ντρίπλα, πάσα, σουτ, κεφαλιά και ανεπανάληπτη ικανότητα στο σκοράρισμα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 δεν χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Φέολα, αφ’ ενός λόγω ηλικίας, αφ’ ετέρου επειδή ήταν ελαφρά τραυματίας. Όταν όμως η Βραζιλία νίκησε στα δύο πρώτα παιγνίδια της στον όμιλο και είχε εξασφαλίσει την πρόκριση στα προημιτελικά ο Νίλτον Σάντος έγινε αιτία να λάμψει το «μαύρο διαμάντι». Ο διεθνής αριστερός μπακ είχε τρέλα με τα προπονητικά συστήματα και ο Φέολα τον εμπιστευόταν. Ο Νίλτον Σάντος τον «έψησε» παρέα με τους Ζιλμάρ, Ντιντί και Βαβά να αφήσει εκτός ομάδας τον «τεμπέλη» Αλταφίνι και τον Ντίντα και να χρησιμοποιήσει τους πιτσιρικάδες Πελέ και Γκαριντσα. Αμφότεροι έδωσαν το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν η Βραζιλία για να φτάσει τελικά στην κατάκτηση του τροπαίου. Ο Πελέ έγινε τότε ο νεότερος σε ηλικία παίκτης που είχε αγωνιστεί σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου (το ρεκόρ έσπασε ο Βορειοιρλανδός Νόρμαν Γουαϊτσαϊντ το 1982), πέτυχε συνολικά 6 γκολ σε 4 παιγνίδια (το νικητήριο με την Ουαλία, χατ τρικ στον ημιτελικό με τη Γαλλία και δύο στον τελικό) και η ιστορία άρχισε να γράφει….

Νίλς Λίντχολμ (ΣΟΥΗΔΙΑ)

Ο Λίντχολμ είναι ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας. Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1922 στο Μαλεμάρκβιτς και ξεκίνησε την καριέρα του από την τοπική Σλάιπνερ πριν μεταγραφεί στη Νόρκεπινγκ όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1948. Την ίδια χρονιά κατέκτησε με την Ολυμπιακή ομάδα της Σουηδίας το χρυσό μετάλλιο και άφησε την πατρίδα του για μια μεγάλη καριέρα στο καμπιονάτο και τη Μίλαν. Ο τεχνικός της Νόρκεπινγκ Λάγιος Τζέισλερ ανέλαβε τους «ροσονέρι» και ο Λίντχολμ τον ακολούθησε σύντομα μαζί με τους Γκούναρ Γκρεν και Γκούναρ Νόρνταλ. Οι τρεις Σουηδοί άσσοι αποτέλεσαν την περίφημη «Γκρε-Νο-Λι» (Γκρεν-Νόρνταλ-Λίντχολμ), την αξεπέραστη επιθετική γραμμή που οδήγησε την Μίλαν στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 44 χρονια το 1951.

Ο Λίντχολμ μετατράπηκε από σέντερ φορ σε αριστερό εξτρέμ και μετά σε λίμπερο. Όταν ξανακλήθηκε στην εθνική ομάδα για το Μουντιάλ του 1958, και για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια ο Άγγλος ομοσπονδιακός τεχνικός Τζόρτζ Ρέινορ τον μετέτρεψε σε χαφ. Ο «Νισε» διέπρεψε και σε αυτή τη θέση και αποτέλεσε έναν από τους θεμέλιους λίθους της επιτυχίας της Σουηδίας. (23 συνολικά διεθνείς συμμετοχές). Με τη Μίλαν κατέκτησε άλλους τρεις τίτλους και εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1961. Στη συνέχεια ο Σουηδός πραγματοποίησε μία εξίσου εντυπωσιακή καριέρα σαν προπονητής στις Μίλαν (1961-66, 1977-79, 1984-87), Βερόνα (1966-68 ) , Μόντσα (1968-69), Βαρέζε (1969-71), Φιορεντίνα (1971-73), Ρόμα (1973-77, 1979-84, 1997) και ως τεχνικός διευθυντής στις Ρόμα (1987-90) και Βερόνα (1992-93).

Ντιντί (ΒΡΑΖΙΛΙΑ)

Γεννήθηκε ως Βαλντίρ Περρέιρα στις 8 Οκτωβρίου του 1928 και το ταλέντο του φάνηκε πολύ γρήγορα. Ο Ντιντί όπως έμεινε γνωστός αγωνιζόταν στην επίθεση, όχι όμως «φουνταριστός». Ήταν ο ένας από τους δύο επιθετικούς ενδιαμέσους και φημιζόταν για την ευφυΐα του, τις άψογες μεταβιβάσεις και το πανίσχυρο σουτ του. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο αναλάμβανε τον οργανωτικό ρόλο με αποτέλεσμα να αποκτήσει το προσωνύμιο «στρατηγός». Ξεκίνησε την καριέρα του στην Αμέρικα Ριο Μπράνκο και συνέχισε στις Λενσόες, Μαντουρέιρα, Φλουμινένσε (1950-56), Μποταφόγκο (1956-58 και 1960-62), Ρεάλ Μαδρίτης (1958-60) και Σάο Πάολο (1962-66). Στη Ρεάλ δεν κατάφερε να προσφέρει τα αναμενόμενα αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τον «πολέμησε» ο Ντι Στέφανο. Ο Ντιντί έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα της Βραζιλίας το 1952 στο 2-0 επί του Μεξικού και αγωνίστηκε σε 3 παγκόσμια κύπελλα (1954, 1958 και 1962). Στον τελικό του Μουντιάλ του 1962 με την Τσεχοσλοβακία (3-1) συμπλήρωσε την 72η και τελευταία συμμετοχή του με την «σελεσάο» (20 γκολ). Η συνέχεια της καριέρας του ήταν στους πάγκους όπου μεταξύ άλλων δούλεψε στις Σπόρτινγκ Κριστάλ (Περού), Μποταφόγκο, Βέρα Κρουζ, Σάο Πάολο, και παρουσίασε μια εκπληκτική ομάδα του Περού στο Μουντιάλ του 1970. Επίσης εργάστηκε στις Ρίβερ Πλειτ, Φενερμπαχτσέ, Σαουδική Αραβία, Ατλέτικο Μινέιρο, Κρουζέιρο και Αλλιάνζα Λίμα.

Ρεϊμόν Κοπά (ΓΑΛΛΙΑ)

Ο Ρεϊμόν Κοπά είναι αναμφισβήτητα η κορυφαία μορφή του Γαλλικού ποδοσφαίρου που μόνο ο Μισέλ Πλατινί και ο Ζινεντίν Ζιντάν κατάφεραν να φτάσουν και ίσως να ξεπεράσουν. Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1931 ως Ρεμόν Κοπαζέφσκι (ήταν Πολωνικής καταγωγής) και ξεκίνησε την καριέρα του στην Ανζέ (1949-51). Αγωνιζόταν σε θέση επιθετικού ενδιαμέσου και υπήρξε ο μεγάλος ηγέτης των «τρικολόρ». Φημιζόταν για την άψογη μεταβίβαση, την ντρίπλα και την δημιουργία ευκαιριών που στο συγκεκριμένο παγκόσμιο κύπελλο αξιοποιούσε με χαρακτηριστική άνεση ο Ζιστ Φοντέν. Οι δύο τους βρέθηκαν συμπαίκτες στη μεγάλη Ρέμς της δεκαετίας του ’50. Ο Κοπά αγωνίστηκε στη Ρέμς (1952-55 και 1959-70), καθώς επίσης στη Ρεάλ Μαδρίτης (1956-59). Στα χρόνια του στο Μαδριλένικο σύλλογο πέρασε στη δεξιά πλευρά του γηπέδου αφού η αριστερή ήταν κατειλημμένη από τον Αλφρέδο ντι Στέφανο. Με την εθνική ομάδα της Γαλλίας πρωτόπαιξε στις 5 Οκτωβρίου του 1952 (3-1 την Ανατολική Γερμανία) και για τελευταία φορά στις 11 Νοεμβρίου του 1962 (45 συμμετοχές, 18 γκολ). Αγωνίστηκε στα παγκόσμια κύπελλα του 1954 και του 1958, όπου και διακρίθηκε με εντυπωσιακές εμφανίσεις ενώ τον ίδιο χρόνο κέρδισε και τη «χρυσή μπάλα» του περιοδικού France Football ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης. Όταν κρέμασε τα παπούτσια του ασχολήθηκε περιστασιακά ως τεχνικός, ενώ έριξε το βάρος του στη δημοσιογραφία ως τηλεσχολιαστής και αρθρογράφος.

Ζιστ Φοντεν (ΓΑΛΛΙΑ)

Τα 13 γκολ που πέτυχε σε 6 αγώνες στην τελική φάση του παγκοσμίου κυπέλλου της Σουηδίας είναι αξεπέραστο ρεκόρ και ο εφιάλτης των σύγχρονων γκολτζήδων. Ο Ζιστ Φοντέν γεννήθηκε στο Μαρακές του Μαρόκου στις 18 Αυγούστου του 1933 και έπαιξε στις Μαρακές (1947-51) και Καζαμπλάνκα (1951-53) πριν πάει στη Γαλλία και τις Νις (1954-58 ) και Ρέμς (1958-61). Με την εθνική ομάδα πρωτόπαιξε το 1956 εναντίον της Ουγγαρίας και συνολικά πραγματοποίησε μόλις 20 συμμετοχές πετυχαίνοντας όμως 30 γκολ!!! Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1958 έπαιξε από … σπόντα αφού ο βασικός επιθετικός της Γαλλικής ομάδας, Ρενέ Μπιγιάρ, ήταν τραυματίας. Ο Φοντέν βρήκε στο πρόσωπο του Κοπά τον τροφοδότη του. Οι δύο τους βρέθηκαν αντίπαλοι στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης το 1959, όπου νικητής ήταν ο Κοπά και η Ρεάλ. Η καριέρα του σταμάτησε άδοξα στα 27 χρόνια μετά το δεύτερο σοβαρό σπάσιμο του ποδιού του στο ίδιο σημείο. Στη συνέχεια έγινε πρόεδρος των Γάλλων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και πέρασε για ένα διάστημα από τους πάγκους της Παρί Σεν Ζερμαίν, της Τουλούζ, της εθνικής ομάδας του Μαρόκου, και για έναν αγώνα της Εθνικής Γαλλίας (ενάντια στην Ισπανία).

ΜΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
  • Το παγκόσμιο κύπελλο του 1958 ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε όλον τον κόσμο.
  • Ο αποκλεισμός της Ιταλίας από τη Β. Ιρλανδία στην προκριματική φάση έχει πλούσιο παρασκήνιο. Οι Ιταλοί είχαν πάει στο Μπέλφαστ για τον τελευταίο αγώνα του ομίλου και χρειαζόταν τουλάχιστον την ισοπαλία για να προκριθούν στα τελικά. Ο ορισμένος από τη FIFA διαιτητής, Ούγγρος Ιστβάν Ζολτ, είχε αποκλειστεί στο Λονδίνο λόγω πυκνής ομίχλης. Οι Ιταλοί αρνήθηκαν να παίξουν τον επίσημο αγώνα με άλλον διαιτητή, αλλά δέχτηκαν να δώσουν ένα φιλικό, που μόνο τέτοιο δεν ήταν. Η «μάχη του Μπέλφαστ» όπως έμεινε στην ιστορία εξ’ αιτίας των σκληρών και αντιαθλητικών μαρκαρισμάτων εκατέρωθεν έληξε ισόπαλη 2-2. Ήταν όμως φιλικό μετά την άρνηση των Ιταλών να αποδεχτούν τον διαιτητή. Ένα μήνα αργότερα έγινε και το επίσημο παιγνίδι στο οποίο η Β. Ιρλανδία κέρδισε με 2-1 και πέταξε τους Ιταλούς εκτός νυμφώνα.
  • «Άγιο» είχε ο Τζίμι Μέρφι. Ο λόγος για τον ομοσπονδιακό τεχνικό της Ουαλίας, ο οποίος ήταν παράλληλα βοηθός του Ματ Μπάσμπι στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάϊντεντ. Την παραμονή λοιπόν της ημέρας που έπεσε το αεροπλάνο των «μπέμπηδων» στο Μόναχο, ο Μέρφι καθόταν στον πάγκο της Ουαλίας στον επαναληπτικό αγώνα κατάταξης με το Ισραήλ (που δεν θα είχε γίνει αν η Ουαλία δεν είχε σταθεί απίστευτα τυχερή) και δεν ήταν – όπως θα έπρεπε – στην αποστολή της Αγγλικής ομάδας στο Βελιγράδι, και κατά συνέπεια στο μοιραίο «Elizabeth».
  • Η Β. Ιρλανδία πανηγύρισε με νίκη την παρθενική της συμμετοχή σε Μουντιάλ (1-0 επί των ισχυρών Τσεχοσλοβάκων τους οποίους κέρδισε ξανά 2-1 στον αγώνα κατάταξης για την πρόκριση στα προημιτελικά). Ο αρχηγός της Ντάνι Μπλανσφλάουερ είχε τότε πει την εξής «ατάκα» που έμεινε στην ιστορία : «Η τακτική μας είναι να ισοφαρίζουμε πριν η άλλη ομάδα σκοράρει…»
  • Με τους Βορειοιρλανδούς είχε πάντως προκύψει πρόβλημα και παραλίγο να μην ταξίδευαν καθόλου για τη Σουηδία. Το πρώτο παιγνίδι με την Τσεχοσλοβακία είχε προγραμματιστεί Κυριακή, και οι παίκτες άσκησαν ισχυρή πίεση στην ομοσπονδία και την Εκκλησία να άρει προσωρινά την απαγόρευση που υποχρέωνε τους αθλητές να μην αγωνίζονται την ημέρα του Θεού…
  • Η Δ. Γερμανία βρέθηκε πίσω στο σκορ και στα τρία παιγνίδια της στον όμιλο, κατάφερε όμως να μη χάσει σε κανένα (νίκη με Αργεντινή, ισοπαλία με Τσεχοσλοβακία και Β. Ιρλανδία) και έτσι να πάρει την πρώτη θέση και την πρόκριση.
  • Έξι γκολ σημείωσε ο Πελέ, όλα στο 2ο ημίχρονο των αγώνων
  • Η Αργεντινή αποκλείστηκε νωρίς και η υποδοχή που της έγινε στο Μπουένος Άιρες δεν ήταν και η καλύτερη. Χιλιάδες οπαδοί περίμεναν στο αεροδρόμιο και εκτόξευσαν πέτρες, ζαρζαβατικά και λογής-λογής αντικείμενα όταν οι διεθνείς πάτησαν το πόδι τους στην πατρίδα. Όλα είχαν βέβαια ξεκινήσει κατά βάθος από τις πανέμορφες Σουηδέζες που μαζεύονταν κατά δεκάδες έξω από το ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η εθνική ομάδα και … ξελόγιαζαν τους θερμούς Λατίνους… Όταν δε, αυτά έγιναν γνωστά στην πατρίδα, οι σύζυγοι των παντρεμένων διεθνών, έμοιαζαν με κάτι από … γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…
  • Η δεύτερη θέση στους τρεις από τους τέσσερις ομίλους της τελικής φάσης κρίθηκε σε αγώνα μπαράζ. Και στους τρεις συμμετείχαν βρετανικές ομάδες. Η Β. Ιρλανδία και η Ουαλία προκρίθηκαν, όχι όμως και η Αγγλία που γύρισε στο νησί….
  • Το παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 σημαδεύτηκε από την παρθενική εμφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης και του πρώτου Σοβιετικού διαιτητή, Νικολάι Λατίσεφ.
  • Το παιγνίδι Βραζιλία-Αγγλία έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο που τελείωσε χωρίς γκολ σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου! Ήταν παρ’ όλα αυτά μια σπουδαία αναμέτρηση, πλούσια σε συγκινήσεις. Ο αγώνας αυτός ήταν ο μόνος που δεν κέρδισε η Βραζιλία στην πορεία της για την κατάκτηση του τροπαίου.
  • Υστερία επικράτησε στη Βραζιλία όταν η Σουηδία προηγήθηκε στον τελικό. Στα 6 λεπτά που πέρασαν μέχρι να ισοφαρίσουν οι Βραζιλιάνοι δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τη ζωή τους στην χώρα αυτή από καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια καθώς και από αυτοκτονίες (περίπου 250 άτομα). Ο ποδοσφαιρόφιλος λαός δεν είχε ξεχάσει το «κάζο» του 1950, αλλά «ευτυχώς» για αρκετούς η «σελεσάο» ισοφάρισε γρήγορα και πήρε τα ηνία του αγώνα γλιτώνοντας προφανώς τη ζωή πολλών ακόμα…
  • Με την επιτυχία της αυτή η Βραζιλία έγινε και παραμένει η μοναδική ομάδα που έχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο μακριά από την ήπειρο στην οποία ανήκει γεωγραφικά (το επανέλαβε το 2002)

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Παγκόσμιο Κύπελλο-Ιστορία

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ο ταπεινός Τοστάο που έβλεπε τον Πελέ με κλειστά μάτια

Συνήθως, στις κορυφαίες ομάδες που έχει δει ποτέ ο πλανήτης υπάρχει μια αδικία. Πολλές φορές εξαιρετικοί παίκτες καπελώνονται από τους σπουδαιότερους παίκτες όλων των εποχών, αυτούς που κάνουν τη διαφορά. Η Βραζιλία του 1970 έμεινε στην ιστορία για το ποδόσφαιρό της και φυσικά τον Πελέ. Η παρουσία όμως του Πελέ επισκίαζε κάποιους από τους συμπαίκτες […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο τερματοφύλακας 10αρι

Από τότε που η επιλογή των αριθμών έγινε ελεύθερη στο ποδόσφαιρο και βλέπουμε φανέλες εκτρώματα με αριθμούς του τύπου 77, 99 και κάτι ξενέρωτα τέτοια η δύναμη που είχαν τα νούμερα κάπως χάθηκε. Ευτυχώς βέβαια αρκετά πρωταθλήματα κρατούν γερά ακόμα και έχουν νούμερα μέχρι π.χ. το 25. Οι αριθμοί δεν ήταν απλά μια παραξενιά, αλλά […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *