Τα ψυχολογικά μου

Τελευταία δεν ξέρω τί έχω πάθει αλλά δεν μπορώ να υποστηρίξω αουτσάϊντερ με τίποτα και σε κανένα παιχνίδι

Ισως να φταίει ο αποκλεισμός της Μπαρσελόνα από την Ιντερ, που με έκανε να μισήσω ακόμα περισσότερο το “έξυπνο”, “μυαλωμένο”, “ηρωϊκό” παιχνίδι και να ταχτώ ανεπιφύλακτα υπέρ της ξεκάθαρης “παικτικής” υπεροχής και του ταλέντου που συνήθως συνοδεύει τα φαβορί των αναμετρήσεων.

Κατά συνέπεια δεν χρειάστηκε να κουραστώ πολύ γιά να αποφασίσω με ποιόν ήμουν σήμερα το βράδυ στον τελικό του Αμβούργου.

“Ατλέτικο και τα μυαλά στα κάγκελα” είπα μέσα μου και θρονιάστηκα στον καναπέ μου έτοιμος να πανηγυρίσω το θρίαμβο της παρέας του Κουν και του Ντιέγκο έναντι ενός συνοθυλεύματος Ούγγρων, Αμερικανών, Αυστραλών και σιτεμένων Αγγλων πρώην ταλαντούχων παικτών.

Οσο περνούσε η ώρα όμως, τόσο εκνευριζόμουν απ το γεγονός πως οι Μαδριλένοι “κορόϊδευαν” μέσα στο γήπεδο, ενώ τα … λιμά προσπαθούσαν και μάλιστα όχι διά της καταστροφής, αλλά της προσπάθειας να βγουν κι αυτά μπροστά και να επιβάλουν το δικό τους παιχνίδι. Βέβαια, γιά να είμαι απολύτως δίκαιος, σε μιά ομάδα που τόσα χρόνια θεωρεί “τοτέμ” της τον Αντόνιο Λόπεζ και τον Ραούλ Γκαρσία αξίζουν τα χειρότερα, που διαισθανόμουν πως θα έρθουν αργότερα

Οταν το παιχνίδι έφτασε στην παράταση άρχισα να σκέφτομαι πως επιβεβαιώνομαι γιά την πεποίθησή μου πως η φανέλα της Ατλέτικο δεν έχει ειδικό βάρος.

Παρ όλ αυτά, ήδη απ τον ημιτελικό στο Ανφιλντ, φαίνεται πως οι “κολτσονέρος” προσπαθούν ν αλλάξουν δέρμα.

Ενδεχομένως αν απέναντί τους δεν ήταν σήμερα η ταπεινή “σταχτοπούτα” Φούλαμ, αλλά κάποια άλλη ομάδα με μεγαλύτερο ειδικό βάρος να μην είχαν πανηγυρίσει ποτέ αυτή την κατάκτηση. Ακόμα και έτσι όμως, αν το γκολ του Φορλάν δεν ερχόταν 5 λεπτά πριν τη λήξη της παράτασης αλλά νωρίτερα, θα μπορούσα να στοιχηματίσω άνετα πως η Φούλαμ θα ισοφάριζε εκ νέου.

Αλλά με τα αν δεν γίνεται δουλειά.

Η Ατλέτικο κέρδισε σήμερα ένα τρόπαιο πολύ σημαντικό στη σύγχρονη ιστορία της που πιθανόν να αλλάξει συνολικά τον χαρακτήρα της σαν ομάδα.

Και το γεγονός πως φέτος πλασαρίστηκε σε δύο τελικούς έχοντας ήδη κατακτήσει τον έναν, δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στον νεαρό αξούριστο κύριο που κάθεται στην άκρη του πάγκου της.

Οσο γιά τον άλλο κύριο, τον αντίπαλό του στον σημερινό τελικό, κέρδισε επάξια την αμέριστη συμπάθειά και τον σεβασμό μου. Προσπάθησε πολύ να φέρει τη μικρή του ομάδα μέχρι το τέλος του ταξιδιού και γιά λίγο δεν κατάφερε να φτάσει στην Ιθάκη του. Ολες του οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά του ως το τέλος ξεχείλιζαν από αξιοπρέπεια, μιά φιγούρα βγαλμένη από film noir του παλιού γαλλικού κινηματογράφου.

Προσπάθησε, έπαιξε, έχασε και δίκαια χειροκροτήθηκε απ όλους.